Vrijdagavond hing ik, spreekwoordelijk dan, met de tong op het stuur van de monotoom draaiende Snor, die onophoudelijk voorwaarts werd gestuwd door een voet die op het gaspedaal ruste. Soms zwelde het geluid aan, ten teken dat de langzame Snor snelheid maakte, zonder dat ie daarvoor meer inspanning leverde. We reden dan simpelweg omlaag. Eénmaal in de buurt gekomen van huis zag ik de skatebaan weer opdoemen. En op die skatebaan was het druk. Gevuld met jongeren, die het ene na het andere kunstje vertoonden. Vragende ogen keken mij aan. Maar ik wilde niet meer. Ik kon het door vermoeidheid niet meer opbrengen. In een andere situatie zou ik zijn gestopt en had ik de jeugd voorzien van een ijsje, zoals ik eerder al een paar keer had gedaan. Ik wilde maar één ding; naar huis, uit die Snor! De dag afsluiten! De jeugd op de skatebaan zal ik zeker nog een keer verrassen. Komt wel goed! Vermoeid parkeerde ik niet veel later de Snor onder zijn overkapping en drukte de stekker in het stopcontact. Het geluid van de oplader liet zich horen, zoals deze zich altijd laat horen en dus zat het goed.
