2024-01 Een nieuwe start!

Op de eerste plaats wens ik eenieder die dit leest een heel gezond en gelukkig nieuwjaar toe! Ik hoop oprecht dat 2024 een mooi jaar mag worden, want er gebeurt wereldwijd enorm veel waardoor ik mij daar soms best wel zorgen over maak. De ellende in het Midden-Oosten, de oorlog Rusland vs Oekraïne, de problemen met de Houthi’s, Iran. Het lijkt alleen maar erger te worden. Dat is allemaal internationaal, maar nationaal hebben wij ook genoeg problemen; geen regering, wel een demissionair kabinet, waarvan ministers gewoon maar iets anders gaan doen, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Genoeg problemen om op te lossen, maar ze rennen als laffe honden naar het buitenland. Geen goed woord voor over! Het land naar de klote helpen en dan weglopen. Hoe is het mogelijk?

En dan heb ik het nog niet over de problemen op privégebied. Als vader van 4 kinderen heb je altijd zorgen. Zorgen over je kroost, hun toekomst, zeker met het bovenstaande in beeld, maar ook wanneer ze met geestelijke of lichamelijke problemen leven. Ik ben vader en zal ze altijd steunen, teneinde ervoor te zorgen dat het uiteindelijk goed komt. Het afgelopen jaar was wat dat betreft spitsroeden lopen. En ook best lastig, toen ik op het hoogtepunt van alle sores ook nog eens ontslag kreeg bij TenCate. En in mijn ogen nog steeds hartstikke onterecht. Ik heb daar best wat emoties van gekend. En wat erger is, op je 60ste gewoon weer op straat komen te staan. En nog steeds solliciteer ik mij te pletter. Nog altijd geen uitzicht op werk! Maar Frank is geen Frank wanneer die niet een keer met de vuist op tafel zou slaan. Boos kon ik namelijk worden op het Almachtige UWV. Al eerder benoemde ik deze organisatie zo. Het Almachtige UWV verstrekte mij namelijk een WW-uitkering en kon dat doen tot 1 januari 2024. Daarna zou ik geen uitkering meer krijgen. Toen het januari was geworden en iedereen weer aan het werk was, was dit gegeven voorbijgevlogen zonder dat iemand van het UWV mij nog had gevraagd of ze nog wat voor mij konden doen en wat de gevolgen zijn van het uitschrijven van mij als steuntrekker. Een instantie die er nota bene is om iedereen weer aan het werk te krijgen! Ik stond perplex. En sloeg als gezegd met mijn vuist op tafel en dwong het Almachtige UWV, middels een schrijven, uit te leggen waarom ik, zonder enige tussenkomst van personen van datzelfde orgaan, verder niets meer had gehoord terwijl zij er moeten zijn voor ons werklozen. Geen uitkering meer en dus geen hulp meer. Ze lieten mij gewoon aan mijn lot over! De situatie is nu dat er na mijn schrijven en terwijl ik eigenlijk ben uitgeschreven, toch een gesprek gaat komen om te kijken en te zorgen dat ik ergens onderdak ga krijgen. Met hulp van andere bedrijven. Ik snap gewoon niet dat ik dit zelf moet regelen wanneer het UWV er voor mij zou moeten zijn. Ik heb altijd mijn door hen opgelegde plichten uitgevoerd, nooit verzaakt. Wel een keertje hopeloos ontslag gekregen bij een door hen verplichte en aan mij opgelegde cursus solliciteren. Maar die vrouw, de lerares, maakte het ook wel bont hoor. Ze luisterde gewoon niet naar mij. Ze had al meteen de pik op mij, omdat ik niet zag wat deze cursus kon toevoegen aan mensen in de leeftijd van toen 58. Ik moest meer netwerken werd mij verteld. Toen ik haar zei dat ik meer aan netwerken deed dan zij dacht, werd ze boos. Terwijl alle cursisten het met mij eens waren was ik de enige die zei waarop het stond. Uiteindelijk zij ze na de 3e les; “Ik wil niet dat jij nog terugkomt. Jij bent te negatief en daarom ontsla ik jou van de cursus”. Waarop ik antwoordde; “Ik ben niet negatief, dat heet realistisch!” Afijn, ik werd dus ontslagen. Mijn werkcoach heb ik toen het verhaal gedaan en die was het compleet met mij eens.

Aanstaande maandag heb ik een gesprek bij het Almachtige UWV. Dit omdat ik dus vind dat eenieder die uit de uitkering loopt wel een fatsoenlijk gesprek mag hebben over wat er nu moet gaan gebeuren en wat er nog kan worden gedaan. Immers, ik heb geen uitkering meer en zal dus nu mijn eigen geld moeten opeten. En wanneer dat op is zullen we ernstig in de problemen gaan komen. U moet weten dat ik ongeveer 170 sollicitaties heb verricht. Ruim 15 gesprekken heb gehad en vaker dan eens dacht dat het gesprek zou leiden tot werk. En zelfs nu heb ik een kleine hoop dat ik met het laatste gesprek, dat van vorige week, een baan zou kunnen krijgen. Ik hoop en bid, maar of dat leidt naar het benodigde succes? Ik weet het niet! Maandag ga ik op voorhand in ieder geval naar het UWV. En niet alleen om te praten over werk krijgen. Vooral ook om ze te vertellen dat ik vind dat er te weinig rekening wordt gehouden met mensen die uit de WW-uitkering lopen. Het kan en mag niet zo zijn dat deze mensen gewoon aan hun lot worden overgelaten. Wanneer ik er zelf nu niks aan zou doen zou dat nog begrijpelijk zijn, maar ik werk elke dag aan een oplossing. Mag je toch ook wel wat verwachten van het UWV. Punt! Overigens moet iedereen die een uitkering krijgt verplicht solliciteren dus mag je ervan uitgaan dat elke uitkeringsgerechtigde doet wat van hem gevraagd wordt. Mag je ook wat terugontvangen. Maar dat maandag dus.

Een vader kan ook zijn kinderen enorm missen. Dat doe ik dus nu alweer weken. Naast alle zorgen omtrent werk en de eerdergenoemde zaken omtrent gezondheid van je kroost, zijn twee jongens van mij momenteel in Azië. De oudste van die twee is al maanden aan het rondreizen en God weet hoeveel ik hem mis. Ook ben je bezorgd en hoop je dat hij straks weer veilig aan de grond op Schiphol staat. De ander is net een week weg en is daar voor zijn studie International Business. Nu nog te Singapore en straks een week te Kuala Lumpur. Ook weer een goede week. Daarna komt ie naar huis. En kan het gebeuren dat wij in één week, over ruim een week, twee keer naar Schiphol af zullen reizen om de twee jongens weer in de armen te kunnen sluiten. Heerlijk! Van mij mag het al zover zijn. Dan is het gezin weer compleet.

Dan hoop ik toch ook wat succesvol te zijn geweest met solliciteren. Ik word erg moe van het solliciteren en het steeds maar afvragen hoe het een en ander heeft gelopen. Ik wil werken, niet thuis zitten. Ik ben er helemaal klaar mee. En roep nog maar eens op dat ik graag ergens aan het werk wil zijn. Ik ben inmiddels al zover dat ik mijn salaris-eis wat laat vallen. Zo graag wil ik weer aan het werk zijn.

Zolang ik geen werk heb kan ik ook nog niet vermelden hoe het Frankys ijs zal vergaan. Het blijft wat dat betreft hopen op een snelle uitkomst van dit alles. Komende week wordt belangrijk. Dat staat vast. Ik hoop, maar heb geen enkel idee. Uiteraard was het gesprek (een tweede gesprek) weer goed, maar goed genoeg? Dat moet ik, als alles gaat zoals mij is gezegd, ergens vernemen tussen maandag en vrijdag.

Tot de volgende keer,

Frank Boereboom
Frankys ijs Hengelo