de TV UITZENDING

De tv uitzending.

Het overkwam mij dus op zondag 24 januari 2016. Terechtkomen in een tv-uitzending en zelfs één van de drie hoofdonderwerpen vormen. En het moet gezegd; die uitzending is het prachtige slotstuk geworden van een bijzonder indrukwekkende periode van onduidelijkheden en onbegrip tot de ontrafeling van al die onduidelijkheden toe. Eerst via een uitstekend gevonden ‘omweg’ deze nietsvermoedende ijscoman uitnodigen voor een deelname aan en in een reclamespot. Een reclamespot voor en in opdracht van de Staatsloterij. Een zogenaamde reclamespot zo zou later blijken. Gewoon erin geluisd worden en vervolgens later, op een zeer onverwacht moment, in een studio belanden om samen met jouw familieleden en 400 vreemde mensen naar je eigen verbaasde kop in die opgenomen en zogenaamde reclamespot te kijken. En dat allemaal om deze ijscoman een pracht van een kado te geven. Het was me wat. Heel goed in elkaar gezet door de redactie van Puur Geluk. En dat alles, en dat moet ik toch wel erg benadrukken, met hulp van mijn broer. Dat ook nog!
Even de details om het allemaal wat te verduidelijken (een reconstructie):

Het verhaal begint op 13 januari wanneer ik een telefoontje krijg van mijn broer. Juist, mijn broer! Hij vertelt mij die dag dat er iemand is die graag een pas gestarte ondernemer wil interviewen. En mijn broer wilde haar aan mij doorverwijzen. Of dat akkoord was dat hij haar mijn nummer gaf, vroeg die gluiperd. Ik, uiteraard niet vies van een goed interview omdat zulks altijd goed is voor (nieuwe) klandizie, zei mijn broer toe dat hij mocht zeggen tegen haar dat dat ok was. En zo werd ik een dag later al geïnterviewd door een ontzettend aardige jonge dame. Ze kwam helemaal uit Amsterdam. Ze vroeg mij het hemd van mijn lijf. Nou waren wij alleen in huis maar ik hield mij “zonder hemd” toch maar mooi in, Haha. Het was een interview waar het vooral ging om de ‘ijscomens’ Frank. Niet eens zozeer over zijn werk. Wat bewoog hem er nou toch toe zijn bedrijf op deze manier te leiden en wat was de reden van zijn wens iedereen geluk te willen brengen? Toen zij klaar was met vragen stellen en ik daarop alle antwoorden had gegeven die ik kon geven, was ze veel langer gebleven dan ze aanvankelijk had gepland. Ze zei mij toe het interview te mailen alvorens het uit te geven. Ik zocht er verder niets achter op dat moment en zou dan ook netjes gaan wachten op het geschreven stuk. Het werd vrijdag. Vrijdagavond 15 januari. Een dag later dus. De telefoon gaat over. Mijn mobiel. Ik neem op. Aan de andere kant hing een vrouw. Een jonge vrouw die zich voorstelde als Isabella de Jong. Ze is, zo vertelde zij, van een mediabedrijf dat in opdracht van de Staatsloterij een reclame moet maken in een zomerse setting. En zo sprak zij: “we hebben dan ook een ijscoman met kar nodig op onze zeer zomerse set. En nou wil het geval dat wij van Kim Kötter, die jou laatst een award heeft uitgereikt, hebben begrepen dat jij dat wel zou kunnen doen, maar mijn vraag is of jij het ook wil doen?” Even moest ik slikken. Ik? Waarom ik? Uiteindelijk plaatsten mijn hersencellen, voorzover ik die nog bezat of op juist dat moment nog enigszins werkzaam konden zijn, deze vraag in de juiste categorie en maakte weer een ander deel ervan zich op voor het geven van een welgevormd kort en duidelijk antwoord: “Tuurlijk doe en wil ik dat”. Ik bleef echter wel verbaasd dat ze uitgerekend bij mij waren uitgekomen, maar ja…Ik had inderdaad een week eerder uit handen van Kim Kötter een award mogen ontvangen, (award voor de leukste ondernemer van Hengelo) dus dat klopte wel. Na het telefoongesprek was ik dan ook bijzonder trots. Franky’s ijs in een reclame!!! Hoe bijzonder! Na het telefoontje begon ik dan ook mijn familie, vrienden en klantenkring in te lichten over mijn aanstaande optreden in een heuse commercial.
Die dinsdag erna zou de reclame te Hilversum al worden opgenomen.
En ik, ik zou daar bij zijn.
Ik was dus die dinsdag uitgenodigd om op het Mediapark te Hilversum de reclame te doen opnemen. Dit zou uiteindelijk wel zonder ijskar gebeuren. De ijskar was, zo werd mij in het weekend door Isabella gemaild, ineens niet meer nodig. Zou alleen maar lastig zijn voor mij, zo liet ze weten in die mail. Ik vond dat op zich best jammer (tenslotte zijn kar en Frank 1) om zonder kar te moeten optreden maar desondanks voelde ik mij toch vreselijk trots: Franky’s ijs in een echte reclame, wauww!!! De uitnodiging om in een reclamespot te mogen schitteren was overigens goed ontvangen door familie, vrienden- en klantenkring. Ik heb echt hele leuke reacties zien voorbijkomen.
In deze periode rond die commercial was ik overigens in verregaande gesprekken met mijn ijs leverancier Boermarke om samen met hen een hele nieuwe en gemotoriseerde ijskar te kopen. De afgeketste Spijkstaal deal was de reden geweest om eind december met Boermarke in gesprek te gaan om te bezien of wij gezamenlijk een nieuwe en gemotoriseerde ijskar (ape) konden aanschaffen. En deze constructie was zeer serieus te noemen. En was inmiddelscook al in het stadium van afronding gekomen.
De TV commercial (19 jan.)
De dinsdag welke mijn leven voorgoed zou doen veranderen was inmiddels aangebroken. In de vroege ochtend nam ik de tijd voor een uitgebreid ontbijtje met krant. Om 11.00 uur reed ik met mijn Renaultje en zonder ijskar richting Hilversum. Onderweg werd ik nog gebeld door Isabella. Ik mocht rustig aandoen. Want we zouden niet eerder dan 13.00 uur beginnen met de commercial. Bovendien liet ze weten dat ik zou worden opgevangen door een ander, omdat zij er niet meer zou zijn. En zo draaide ik rond 12.45 uur de parkeerplaats op van het Mediapark te Hilversum en stapte uit de auto. Direct daarna probeerde ik uit te vinden waar ik heen moest. Al best snel en nog vóór ik verkeerd liep, werd ik gebeld. Aan de andere kant van de lijn sprak een dame die zich voorstelde als de visagiste. Zij was het die de taak van Isabella had overgenomen. Ze wees mij al bellende de weg en even later had ik haar in mijn vizier. Ik liep op haar af. En terwijl ik dichterbij kwam zag ik in mijn ooghoeken ineens een prachtige Spijkstaal wagen mijn kant oprijden. Ik dacht nog; zelfs hier hebben ze die dus ook? De Spijkstaal was vreemd genoeg ook een ijskar uitvoering. Precies zo eentje als ik ooit op papier had gekocht, maar nooit had mogen afnemen omdat de verkoper daarvan niet meer thuisgaf. De visagiste ging mij voor het gebouw in, terwijl ik nog een blik gooide op de wel heel bekend lijkende ijskar. Vol verbazing liep ik achter de visagiste de hal in en was ik het voorval na een kop koffie alweer snel vergeten. Eénmaal in de Studio aangekomen trof ik de set aan. Een decor van een strand met Palmbomen en blauwe lucht. De set vulde bijna de halve Studio. Ik werd voorgesteld aan de regisseur, de geluidsman, de cameraman en een prachtige jonge dame, gelegen in de strandstoel. Ze zou mijn enige tegenspeelster zijn. En zij was het ook die mijn gedachten aan de Spijkstaal ijskar voorgoed deed stoppen. Tja… ik ben ook 53 hoor! Nadat ik door de visagiste onder handen was genomen, moest ik mijn ding doen. En ofschoon ik wist dat ik voor acteerwerk nooit in de wieg zal zijn gelegd, werd mijn acteerwerk vreemd genoeg uitstekend gevonden.Het enige wat mijn acteerwerk stoorde was mijn tegenspeelster. Pfff, zo mooi. Afijn. U heeft het als het goed is inmiddels allemaal wel gezien op tv. In die reclamespot kreeg ik de Spijkstaal ijskar die ik al eens had gekocht zonder er ooit voor te hebben betaald. In wat ik nu noem de nep commercial werd ik dus gewoon voor de gek gehouden. Voor de gek gehouden door een nep regisseur, een nep cameraman, een nep geluidsman en een prachtige actrice. Toen ik mij bewust werd van datgeen wat mij was overkomen in deze nepreclame vloeiden er serieuze tranen. Zoveel tegenslag gekend. Zou dit een ommekeer kunnen zijn? In hoeverre was mijn lieve moeder bij mij? Was zij hier misschien verantwoordelijk voor? Had zij wellicht gezegd?: “zo! En nu is het genoeg, nu heeft hij wel voldoende ellende gekend ” Onderweg naar huis stopte ik aan de kant van de weg en liet ik de tranen de vrije loop. Belde mijn vader en vroeg niet eens of hij ermee te maken had, nee..zei hem dat hij maar meteen eerlijk moest zijn tegen mij. Maar hij drukte mij op het hart dat hij er echt niets vanaf wist. Hij zei wel als eerste dat dat misschien wel te maken had met een show “Puur Geluk”, waarvan ik het bestaan niet kende. Onderweg naar huis bleef het af en toe nog “doorregenen” . Ik kon het maar niet vatten. Wie of wat had dit prachtige gebaar op zijn of haar geweten. Eénmaal thuis drong pas echt door wat was gebeurd. Dat was vooral toen de Spijkstaal ook daadwerkelijk en zoals afgesproken na die nepcommercial werd afgeleverd bij mij thuis. Iemand had hem mij gegeven in een goed georganiseerde nep reclame. Maar wie?
Dagen van verwondering en zoeken naar antwoorden vlogen voorbij. Ik kreeg echter geen enkel antwoord. Ik heb Isabella gemaild. Maar er kwam geen antwoord meer. Isabella bestond ineens niet meer. Ook kreeg ik nooit een kopie van het interview dat ik de week ervoor nog had afgegeven. Ook die dame was spoorloos. En dus bleef ik zoeken naar antwoorden, want nog steeds was de vraag wie of wat niet beantwoord. En ook; ik wist zeker dat dit nog niet klaar was, en dat het nog een vervolg zou gaan krijgen. In al mijn onderzoek werkzaamheden stuitte ik inmiddels steeds op dezelfde persoon; Mijn broer.
Hij had er in ieder geval iets mee te maken. Dat wist ik bijna zeker. Hij was het tenslotte die mij in contact had gebracht met een journaliste. Een journaliste die niets opstuurde. Die dus helemaal niet bestond. Mijn broer was ook de enige die wist waar de Spijkstaal stond. Hij had daar vlak voor deze toestand nog gevraagd naar het adres waar de Spijkstaal stond. Hij maakte mij wijs dat hij wel een zogenaamde ijzerboer kende die die kar wel even wilde ophalen voor mij. En…hij wist bovendien als enige (wij vertellen elkaar namelijk bijna alles) dat ik met een andere ijskar (Boermarke in samenwerking met Franky’s ijs) in een heel vergevorderd stadium was aangekomen. En dus moest er snel iets gebeuren. En moest de redactie van Puur Geluk contact zoeken met Boermarke om hen met betrekking tot een eventuele aankoop van een Ape op de rem te laten trappen. Mijn broers naam dook in ieder geval steeds weer op. Maar, waarom gebeurde er verder maar niets. Waarom werd ik zo in het ongewisse gelaten. Ik snapte er op een gegeven moment helemaal niets meer van.
Die woensdag erna had ik de Tubantia nog op de hoogte gesteld van wat mij was overkomen. De verslaggever vond het verhaal als ieder ander geweldig. Met het publiceren zou hij wachten tot ik iets meer wist. Inmiddels stond het weekeinde voor de deur en die zaterdag zou ik naar mijn vader gaan. Eénmaal in Hilversum waar ik dus slechts voor mijn vader kwam om hem te bezoeken heb ik overal om me heengekeken. Achter elke boom zag ik een cameraman, zo erg dacht ik inmiddels al. Ik voelde mij meer een gevluchte en een opgejaagde dan de Frank die anders bij zijn vader kwam. Gelukkig gebeurde er niets in Mediastad die dag. Mijn vader en ik hadden het samen bijzonder gezellig. En bovendien zijn wij samen ook alle verdachten nagegaan. Om uiteindelijk ook op deze dag weer bij mijn broer uit te komen. Wij wisten zeker: hij heeft de kar niet gekocht. Hij heeft er ook niet voor gezorgd dat ik uitverkorene ben geworden, maar hij is er zijdelings wel in betrokken. Kon niet anders. Uiteindelijk keerde ik in de avond weer thuis.
En toen kwam de zondag. De dag van de ontrafeling. De dag, zoals mijn oudste zoon op facebook met een foto vanuit de Studio liet optekenen, “Einde van je lijdensweg, Frank!”, die een einde zou maken aan alle mysterie (bijgeplaatste foto).
De uitzending van Puur Geluk (24 jan.)
Het begon met een mededeling van mijn vrouw. Nadat dat ik om 11.00 uur alle ontbijtjes had afgeleverd en zelf inmiddels ook genoten had van een stevig ontbijt, vertelde mijn vrouw mij dat we om 15.00 uur weg moesten en dat zij en mijn twee nog in huis wonende jongens mee zouden gaan. Toen ik mijn vrouw vroeg waar wij dan wel niet helemaal heengingen moest ze lachen. En met alle rare dingen van de laatste weken wist ik genoeg. Het einde van alle raadsels zou spoedig komen. De verlossing was nabij! Aan de ene kant was ik wel opgelucht, tegelijkertijd zou ik ergens die dag behoorlijk nerveus kunnen worden.
De auto werd bestuurd door mijn 18 jarige zoon. We reden in de richting van Amsterdam. Vlak voor Amsterdam bezochten wij een Mac Donalds. Ik had in alle consternatie vergeten te eten en had al enige tijd behoorlijk trek. In diezelfde Mac werd ik plotseling verrast door de aanwezigheid van mijn twee oudste en uit huis wonende kinderen en aanhang. Dus ook hun wisten potdorie meer. Die twee oudsten hadden mij notabene nog geapped vlak voor het afreizen!!! Mijn dochter wenste mij zelfs veel succes toe bij datgeen wat er zou gaan gebeuren. Zij zou er in ieder geval niet bijzijn want, zo vertelde ze mij aan de telefoon, zij moest werken. Tja, en als je haar dan met haar vriend en ook mijn oudste zoon met vriendin in een Mac dichtbij Amsterdam (!) ziet zitten is dat wel heel erg verbazingwekkend. Toen ik vol verbazing kennis nam van hun aanwezigheid was het één en al lachen wat zij deden. Uiteraard vond ik het wel fijn dat zij erbij waren. Maar nog immer bleef voor mij de vraag: bij wat waren ze eigenlijk? Wat ging er nou toch gebeuren? Een drie kwartier later vervolgden wij onze reis en stopte de auto in de ondergrondse parkeergarage van Endemol studio’s in Amsterdam Zuidoost.
De paniek brak uit. Studio Endemol? Dus toch? Dus inderdaad “Puur Geluk “??? De gedachte was de volgende; “Ohhhhww mijn God…Ik zal op tv komen”. “En wat zal ik te zien krijgen. Wat hebben ze allemaal van mij opgenomen?”
Nerveus als dat niemand anders kon zijn in mijn ogen, betrad ik het gebouw. En in mijn kielzog een 7 tal familie leden. In de foyer zag ik nog meer bekenden. Nog een nichtje en aanhang. Die waren daar heel toevallig ook. En dat bleek ook echt heel toevallig! Maar dat stelde mij wel weer enigszins op mijn gemak. Ik zou me in ieder geval nooit alleen voelen.
En toen het moment kwam dat we uitgenodigd werden om de Studio in te gaan begonnen de zenuwen opnieuw en werd het allemaal nog stapje erger. Eénmaal op mijn plek kwam ik weer wat tot rust. Een man die daar op de vloer aan alle mensen vertelde hoe alles in zijn werk zou gaan deed mij ontspannen. Hij deed het erg leuk. We moesten oefenen met applaudisseren. Tot vervelends toe. Viel me wel op dat tijdens dat oefenen de cameraman steeds mijn kop filmde. Uiteindelijk waren we na zo’n kwartier tot 20 minuten klaar met oefenen en mocht er echt geaplaudiseerd worden want Nance, de bekende presentatrice kwam binnen. Direct na het applaus werden de eerste mensen op de tribune gelukkig gemaakt met simpele dingen, die wel ontzettend leuk werden ontvangen door de wensende mens. Toen Nance op haar welbekende bank ging zitten zag ik in de autocue, die ik overigens goed kon lezen omdat ik daarvoor op een uitstekende plaats zat, daarin de naam Boereboom staan. En dus wist ik dat ik meteen aan de beurt zou zijn.
En ja hoor. Daar ging die dan. Op uitnodiging van Nance droop ik af naar de bank en was ik even behoorlijk in de rats. 400 mensen, pffff. Toen ik bij Nance kwam zoende ik haar 3x op haar wangen en zei: “die heb ik maar vast binnen”. Vervolgens nam ik plaats naast haar op de bank. Ze sprak het publiek toe en vertelde dat wij een filmpje te zien zouden krijgen van een opgenomen reclame waarin ik als ijscoman met de prachtige snor (ja ja, de dekselse snor) in acteerde. De film werd tussentijds onderbroken voor een reclamestop. Daarna ging het filmpje weer verder. Prachtig was het om die opname te zien. Ze hadden echt meer opgenomen dan ik wist. Uit alle beelden sprak mijn verbazing. Het filmpje viel mij reuze mee. Uiteindelijk toen het filmpje zijn einde had gekend sprak Nance nog met mij over het ijsvak en mijn ontslag bij mijn werkgever. En hoe zij vonden dat daarmee iets moest worden gedaan. De kar werd mij door Puur Geluk geschonken. En zo werd ik dus officieel de nieuwe eigenaar van de Spijkstaal ijskar. Na een daverend applaus mocht ik opgelucht de bank verlaten. Werd ik achter de coulissen opgevangen en kreeg ik, nadat ik erom had gevraagd, wat te drinken. Even later werd ik weer naar mijn plek teruggebracht. De rest van de show is in een roes aan mij voorbij gegaan. Na het laatste applaus kwam een jonge dame naar mij toe. Ik herkende in de jonge dame zij die ik eerder had ontmoet in het bewuste interview. Maar zij verklaarde ook de Isabella te zijn. De puzzelstukjes vielen steeds harder op zijn plek. Ze verklaarde ook dat mijn broer in het complot had gezeten. Ik had het dus wel goed voor wat betreft mijn broer. De dame zei; “je broer was een zeer belangrijke pion, waarmee wij veel hebben gesproken”. De show Puur Geluk was de schenker van de kar. De dame (Isabella en haar medewerkers) degene, die mij via facebookberichtjes en deze blog had gevonden. Zij was ook de regelaarster van het geheel. Ze wilde nog wel benadrukken dat ik was geselecteerd omdat er in de reacties op mijn geplaatste berichten op facebook betreffende Franky’s ijs een gevoel ontstond dat ik een warme en uitstekende houding had naar mijn klanten toe. En dat dat vooral reden was om dieper op mijn facebook pagina in te gaan. Zo werden dus ook wat afleveringen van mijn blog gelezen. Er ontstond bij hen een beeld dat ik het verdiende om die kar te krijgen. De verkoper van de kar had er uiteindelijk niets mee te maken. Het was ook het enige dat wat macaber overkwam. De verkoper is na mijn in november gemaakte deal met hem echt verdwenen, spoorloos. En dat verklaard dat ik nooit meer iets gehoord heb. Tja hoor ik u vragen; hoe kom je dan als Puur Geluk tot een koop? Wel; de kar stond op het terrein van een vriend van de verkoper. En daar stond die alweer enige tijd. En die vriend wilde persé dat de kar niet veel langer meer op zijn terrein stond. Hij had met de verkoper dan ook een afspraak gemaakt dat hij de kar mocht verkopen wanneer het te lang duurde. En dus is hij als verkoper opgetreden en werd deze koop ook contractueel vastgelegd. Er kan mij, zo werd mij door ‘Isabella’ verzekerd, niets gebeuren. Heerlijk!
Het verhaal in een grote notendop. Hoe bijzonder. De uitzending is geweest. Ik dank Puur Geluk voor de prachtige ijskar van het merk Spijkstaal. Ik dank ook “Isabella” voor de selectie van deze ijscoman. Voel me zeer vereerd. En uiteraard bedank ik ook mijn broer Peter.
Ben heel trots op hem. Want ondanks dat ik hem op een gegeven moment doorhad, bleef ook hij in zijn rol. Super gedaan broer! Naar wat ik inmiddels van hem heb begrepen heeft hij er wel heel veel werk aan gehad. Meer dan wij ooit hebben geweten. Vaak werd hij tijdens zijn werkzaamheden bij zijn familierestaurant CHERRY gebeld en ‘lastig’ gevallen door leden van het programma. Hij bleef ze tot het laatst bijstaan. Ik ben blij zo’n broer te mogen hebben. Vol trots!
Bedankt Peter!
Het is voorbij. De details zijn helemaal doorgelicht. Ik heb er in ieder geval vreselijk van genoten. Een geweldig in elkaar gestoken plannetje. Prima.
Mijn bekendheid is bijzonder gegroeid.
Ik heb dus nog meer gekregen dan de Spijkstaal ijskar.
Ik dank ook iedereen voor de lieve berichten, de hulp van mijn buren, de hulp van een wijkgenoot, de hulp van Compactor, de hulp van heer Satink, de hulp van Boermarke, de aanwezigheid van mijn lieve nichtje Rachel Boereboom en haar vriend en natuurlijk de lieve zorgen van mijn volledige gezin;
René en Laura
Anouk en Hugo
Nickey en Amber
Joeri en uiteraard mijn vrouw Kitty.
Ik ga uiteraard veel gebruik maken van de kar, maar eerst gaat ie opgeknapt worden.
Om soms wat kinderen plezier te gunnen ben ik aan het bestuderen of ze op uitnodiging en met toestemming van ouders een stukje mee mogen rijden.
Als ik ook maar iets kan doen om kinderen een moment van plezier te geven zal ik het zeker niet laten.
Met heel mijn hart; DANK, DANK EN NOG EENS DANK!!!
Frank Boereboom
Franky’s ijs en Ontbijtservice
Hengelo