2021-41. De week van de hervatting.
Het duurde even voordat ik, na mijn ziekenhuisbezoek weer wat kon doen. De eerste dagen na de mini-operatie verliepen nog wat moeizaam. Zo was ik nog snel moe en was er ook nog pijn! Die dagen vulde ik met kijken naar televisie en af en toe slapen. Ook heb ik wat gewandeld. Veel mocht dat echter niet om het lijf hebben. Terwijl het prachtig weer was, liep ik mijn rondje om de tuindorpvijver met de jas aan en een muts, welke tot over mijn oren was getrokken. Na een paar dagen van geen werk pakte ik maandag mijn werk weer op. Met een slecht gehoor, dat dan weer wel.
Het zal nog even duren eer ik mijn gehoor weer terug heb gekregen. Mijn zoon heeft momenteel, wanneer ik dit schrijf, een feest omdat hij 20 is geworden. En een goed vader, gaat op zijn minst even kijken hoe het feest zich voltrekt. Het zijn allemaal jongeren welke zich al anderhalf jaar hebben moeten inhouden. Het feest is gezellig, maar de klanken uit de boxen kan ik niet hebben en dus was mijn bezoek gelijk aan een bliksembezoek. Ik gun ze allemaal een leuk feest, maar voor mij is dit echt niet te harden! En dus schrijf ik in de voorkamer mijn blog, in de hoop verkerende dat het feest in ieder geval op het afgesproken tijdstip ten einde komt.
Afijn. De eerste werkweek na mijn operatie zit er dus vandaag, na het opruimen van de foodtrailer na mijn werk op het Agathaplein, op! Het was een mooie week, waarop ik op donderdag na, alle werkdagen wel wat werk had. Eerstens had ik een opdracht op maandag met de crêperie op TMZ het Hof. Dinsdag bakte ik opnieuw crêpes op het Hof, maar dan voor een andere afdeling. Het is zo leuk om voor de oudere medemensen crêpes te bakken. En vooral de opdracht op Het Hof afdeling Driene spande de kroon (daarover later meer). Woensdag had ik een opdracht met de “de Kar vol Blijheid” bij een bedrijf te Oldenzaal; “de Dessert Meesters”. Een hele leuke opdracht waarbij ik voor het voltallige personeel hotdogs mocht bereiden. Veel complimenten later zocht ik de rust weer op. Het gehoor had mij nergens tot grote problemen gebracht, maar ik was wel opgelucht dat het allemaal voorbij was en een ieder had genoten van hetgeen ik had bereid.
Vrijdag en vandaag (zaterdag 23 okt) stond ik op het Agathaplein met mijn foodtrailer. Het weerzien met mijn vaste klanten was leuk. Velen daarvan waren erg geïnteresseerd in de gesteldheid van de ijscoman. Toch een teken dat men meeleefde. Op donderdag werd ik nog verrast met een mooie fruitmand. Deze werd mij cadeau gedaan door collega ondernemers Kay Scheggetman van de Plus, de dames van de viskraam “de Bakvis” en vriend Bertus. Toch leuk! Zoiets had ik in mijn leven nog nooit mogen ontvangen!
Het is inmiddels eind oktober en heel langzaam maar zeker wordt het rustiger op de agenda. Nog een paar serieuze opdrachten te gaan en mijn wekelijkse standplaats op het Agathaplein. Daar blijft het dan voorlopig bij. Op het Agathaplein lijkt de neerwaartse spiraal een halt toe te zijn geroepen en de weg naar boven eindelijk te zijn ingezet. Na die, in dit blog, veelbesproken verwijdering van het Agathaplein dit voorjaar, was dit het eerste weekend waar ik weer eens wat vrolijker kon worden van mijn werk aldaar. Nu maar hopen dat de cijfers blijven herstellen, want we zijn voorlopig nog lang niet daar waar ik wil en vooral moet zijn. Daarvoor is er teveel mis gegaan in het begin. Maar als gezegd begin ik mijn draai te hervinden en is het contact met collega ondernemers van de Bakvis prima en maken we samen veel plezier op onze standplaats.
Voor kerst ben ik van plan iets leuks te ontwikkelen. Iets dat wellicht heel erg leuk kan zijn. Moet wel zeggen dat ik nog niet weet of ik het daadwerkelijk kan gaan inzetten. De komende weken moeten daarover uitsluitsel geven. In de komende week waarin ik geen opdrachten heb, ga ik zoveel mogelijk tijd gebruiken om alles wat daarmee verband houdt, uit te proberen. De verwachting is, dat wanneer ik met een paar weken weet of het haalbaar gaat zijn, dat ik dan ook direct naar buiten zal treden om u als volger en als klant daarvan op de hoogte te brengen. Houd de facebookpagina Frankys Food daarom goed in de gaten, zou ik zeggen.
Nu het ijsseizoen is afgelopen is het vullen der dagen een moeilijk iets. Ik heb daar altijd wel last van zo na het ijsseizoen. Ook zit ik nog lang niet goed in mijn vel, het slechte gehoor maakt mij sneller vermoeid. Mijn komende bezoek aan de KNO arts staat voor half december. Ik mag hopen dat het gehoor dan echt beter is. We wachten dus op verbetering, welke zich overigens beetje bij beetje lijkt aan te dienen, maar het duurt wel langer dan was verwacht.
Voorlopig wordt er in ieder geval niet meer gereden en zijn we bezig met de voorbereidingen op de komende kerstperiode, daar waar ik met de KerstSnor mijn klanten zal bezoeken.
We gaan besluiten, de week na de operatie zit er dus op. Met veel plezier hervatte ik mijn werkzaamheden. En kijk ik ook met veel genoegen terug! Het was goed om weer bezig te zijn. Genoten heb ik van het uitvoeren van de opdrachten. Gelachen heb ik vooral op Het Hof op de afdeling Driene. Daar waar een bewoner precies dacht te weten welke Frank hij voor zich had. “Ik ben speciaal voor Frank gekomen, ik ken hem al heel lang” zei de man tegen de leidinggevende van de afdeling. “Oh ja? Waar ken je hem dan van?” vroeg zij de man. Waarop hij antwoordde dat hij mij kende van de Twekkelerweg. Omdat ik wist dat hij een ander persoon bedoelde en hij er zo zeker van was dat ik die Frank moest zijn, speelde ik het spel maar mee. Hij zei tegen mij: “Hallo Frank, hoe gaat het met jou?” Waarop ik antwoordde dat het goed ging met een dank je wel erachter aan. Maar hij was nog niet uitgesproken. “Ja ik ken Frank heel goed” zei hij tegen de leidinggevende van de afdeling. “Ja ik heb met Frank al heel veel meegemaakt. Och God, als ik daar aan denk” met een heerlijke lach op het einde. En ik hoorde het allemaal aan en zei uiteindelijk: “Ja wij kennen mekaar al heel lang, we dronken er soms wel eentje, of meer toch?” Waarop de man zei: “och dat was me wat, zulk drinken dat we deden of niet Frank?” alweer lachend. En dat gesprek tussen ons beiden bleef maar aanhouden en ging zelfs over zijn vrouw die ik natuurlijk ook kende. En terwijl de man genoot van zijn crêpes, welke ik inmiddels voor hem had bereid, werd het gesprek voortgezet met allerlei mensen die ik kende, maar waarvan ik natuurlijk nog nooit had gehoord. En terwijl ik de goede man niet kende, net zo min als zijn vrouw, speelde ik het spel mee en zag ik dat de leidinggevende het tafereel lachwekkend volgde. Het zijn juist deze momenten in mijn werk welke ik zo verschrikkelijk koester.
Zomaar een moment uit de afgelopen week waaraan ik een leuke herinnering overhoud. Zoveel is zeker.
Ik wens u allen een goede week toe.
Ik ben pas vrijdag en zaterdag weer in bedrijf op het Agathaplein. Laten we hopen dat de stijgende lijn daar eindelijk weer is ingezet. Het zou zo fijn zijn!
Groeten
Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo