2021-35/36/37. De vakantie en meer…..
Het bleek erg lastig om elke week een blog te schrijven. De nieuwe manier van bloggen is voor mij nog even wat wennen. Het zal uiteindelijk wel wat makkelijker worden naarmate de tijd verstrijkt. Vandaag in ieder geval een opsomming van 3 weken Frankys Food. Veel leesplezier!
Schiermonnikoog strand en duin
Het is behoorlijk vervelend wanneer je door technische problemen niet komt tot het publiceren van een nieuw blog. Ik kreeg het gewoon niet voor elkaar. De nieuwe manier van bloggen, direct via de website Frankys-Food, is nog wat onwennig en gaat ook heel anders dan op de oude manier. En daarnaast levert ook mijn laptop op sommige momenten gewoon een prutprestatie. Kan het zomaar zijn dat ik mijn getypte tekst ineens kwijt ben! Zomaar uit het niets! Het is dan ook de hoogste tijd voor een nieuw exemplaar, maar ja, de omzetten deze zomer waren niet toereikend om nu met geld te gaan smijten. En dus moet ik het nog maar een tijdje langer volhouden met deze vreselijke laptop. Het is even niet anders. Als bekend geef ik nooit op en dus zal deze lange en nieuwe blog er komen. Hoe dan ook!!!
De laatste blog welke ik publiceerde was toen ook al een paar weken achtereen mis gegaan. En daarom gooide ik uiteindelijk twee hoofdstukken in 1 blog aflevering. Deze keer plaats ik zelfs het relaas van 3 weken in 1 hoofdstuk, kun je nagaan! Na deze uitleg gaan we nu maar eens echt naar de inhoud van mijn nieuwe blog;
De laatste 3 weken ben ik actief geweest op alle onderdelen van Frankys Food en had ik ook een volle week vakantie op ons geliefde Schiermonnikoog. En daarom gaan we eerst terug naar de week voorafgaande aan die week vakantie.
Het was maandag 13 september toen ik mijn ijsroute over de Hengelose Es en Hasseler Es reed en er een leuke omzet uit wist te halen. Het was natuurlijk geen omzet als in de zomerperiode maar het was goed genoeg voor de tijd waarin we waren beland. Dat gold zeker ook voor de dag erna. Opnieuw was de omzet redelijk toen ik over het Wilbert had gereden. Die woensdag bleef ik thuis omdat onze vakantie naderde en ik nog wat voorbereidingen moest treffen voordat de vakantie, welke twee dagen later zou aanvangen, goed kon beginnen. Zo werd “de Kar vol Blijheid” (foodtrailer) helemaal nagekeken en schoongemaakt, werden de gasflessen gevuld met gas en werden ook de voorraden ijs in de voorraad vriezer op orde gebracht. Dit alles omdat ik in de week van vakantie geen werkzaamheden kon verrichten en dus alles vóór mijn vertrek naar mijn vakantie adres moest hebben afgerond. “De Kar vol Blijheid” zou bovendien, na mijn vertrek, worden gebruikt door een bevriend bedrijf en daarom bracht ik de foodtrailer vóór vertrek vakantie naar het adres waar hij gebruikt zou worden. De week na mijn vakantie zou ik hem daar dan ook weer ophalen. Ik was die woensdag dus behoorlijk druk. En dat alleen maar omdat ik gewoon op vakantie ging. De voorraad ijs werd op peil gebracht omdat ik de dag na thuiskomst van mijn vakantie verschillende afspraken moest afwerken.
Die donderdag, 16 september vulde ik de Snor twee keer. Eerst had ik een opdracht, laat in de middag, bij LabMicta aan de Boerhavelaan. Lekker dichtbij dus. Nadat ik alle gasten had voorzien van ijs kon ik naar huis en vulde ik opnieuw de Snor met nieuwe bakken ijs. Omdat ik de volgende dag op vakantie zou gaan wilde ik mijn zoon, welke in mijn vakantie een opdracht van mij zou overnemen, niet belasten met alle randzaken. En zorgde ik ervoor dat alles klaar stond en hij alleen maar naar de klant hoefde te rijden en ijsjes voor alle gasten kon opscheppen.
Eénmaal vrijdag startte onze vakantie. Nadat mijn vrouw uit haar werk was thuisgekomen stapten wij vrijwel meteen met onze twee oude honden in de auto en reden we naar Lauwersoog om daar de boot naar Schiermonnikoog te pakken. Omdat de auto het eiland niet op mag, parkeerden wij, ruim twee uur later, de auto zoals altijd op het parkeer deck bij de Boot. Pakten onze bagage en gingen met honden aan boord van veerboot “de Monnik”. Toen de scheepsmotoren begonnen te ronken en de boot in beweging kwam was de nieuwe ontmoeting met het pareltje in de Waddenzee in de maak. Aan de overkant zou voor mij een taxi klaarstaan en voor mijn vrouw een elektrische huurfiets met hondentrailer. Zodat zij naar het 4 kilometer verderop gelegen dorp kon fietsen.
Onze honden, en dan met name onze 15,5 jaar oude schapendoes Sam, wilden wij niet in volle bussen (gratis) laten meereizen. En omdat ik met veel bagage van doen had dacht ik in plaats van de normale busreis naar het appartement dan maar een taxi te nemen.
Onze vakantie werd één groot feest. Ik bedoel ermee; we hadden mooi weer en we genoten echt van alles om ons heen. Onze ontmoeting met de uitbaters van lunchroom “de Koffiekajuit” was weer heel erg plezierig. Toch leuk wanneer je door de jaren heen mensen hebt leren kennen. Ons appartement was prima uitgerust en de honden hadden het er volgens mij ook erg naar hun zin. In de avonduren lagen ze beiden graag in de deuropening van het balkon. Zowel de zonsopkomst als de zonsondergang heb ik gezien alsook gefotografeerd. Ik heb in de duinen geslapen, terwijl de zon op mijn lijf brandde. Ook hebben wij in de duinen gezeten met wijn, kaas en andere zaken. Gewoon omdat het kon. Genieten! Het weer was dus goed en op Schiermonnikoog is overal ruimte. Het is dan wel vol met toeristen, ik bedoel, je ziet zoveel mensen de boot afkomen en de boot weer opgaan wanneer je weer naar huis gaat, maar toch zie je ze die hele week niet of weinig.
zonsondergang
Zo heb ik een wandeling gemaakt die ik al jaren had willen maken. En alleen die wandeling maken vond ik nooit een optie. Ik ken het gebied niet goed en ik ken mijzelf wel. Maar ik voel mij de laatste tijd enorm sterk. En weer stond ik op dat punt. Om precies te zijn; De Kobbeduinen. We waren er dus weer. De Kobbeduinen is een natuurgebied waar je weliswaar een wandeling kunt maken maar dan moet het niet te nat zijn. De kwelder loopt namelijk wel eens vol met water en dan kun je daar nauwelijks doorheen lopen. Om het te verduidelijken: De Kobbeduinen liggen ongeveer in het midden van het eiland. Het is een ruig gebied met verschillende wandelpaden waarvan je nauwelijks kunt zeggen dat het paden zijn. Meer platgelopen gewassen waardoor er een soort van paden zijn gevormd. Je mag daar gewoon wandelen. En ik had de behoefte al eens gehad om vanuit het startpunt naar zee te wandelen. Maar ik had het tot aan dit jaar nooit gedaan omdat de wandeling naar het strand nog best wel een behoorlijke wandeling zou zijn. Dit jaar voelde ik mij dus erg sterk en daarom durfde ik de nog altijd uitstaande uitdaging aan. Vroeg of mijn vrouw mee wilde wandelen maar omdat onze Does Sam dat nooit kon belopen, wilde en kon zij niet mee. En gelijk had ze. Ik was Sam’s conditie even vergeten. En dus zei zij tegen mij; “Ga jij dan! Ik wacht wel en als het te lang duurt gaan wij alvast weer terug naar het appartement en zie ik je daar wel weer”. Ik twijfelde, want alleen is toch wat anders dan met zijn twee. Een ruig gebied, een pad dat wellicht steeds moeizamer zou worden. Ik vond het echt een wat moeilijke beslissing, maar uiteindelijk pakte ik een appel als fourage, hing het fototoestel over mijn nek, zei mijn vrouw gedag en begon aan de heenreis. Naarmate ik verder en verder kwam werd het pad steeds slechter. Smaller ook. Eerstens was ik al een paar keer bijna uitgegleden. De kwelder mocht dan droog lijken, er zijn nog wel behoorlijk vochtige plekken waar het superglad is door de klei. Maar bijna uit de kwelder, helemaal aan de andere kant, waar ik een duinenrij zag opdoemen, liep ik inmiddels op een pad waarbij het gewas hoger was als de wandelaar die zich daardoor niet uit het veld liet slaan. Met grote stappen vervolgde ik mijn reis naar de duinenrij in de hoop dat daarachter de zee zou opdoemen. Vlak voor de duinenrij zag ik een laatste bezoeker. Een paadje naar de duinenrij verraadde dat ik daar naar boven moest. Een vreselijk smal paadje (foto) dat aan beide zijden volstond met planten met doornen. Terwijl ik met enige moeite het steile en smalle pad naar boven liep haalde ik mij open aan een enkele doorn. Beide kanten van het paadje waren vol van planten met doornen. Even hield ik mij staande om even bij te komen. Het ging namelijk ineens nog steiler naar boven. Eénmaal op de duinenrij zag ik tot mijn verbazing dat de zee nog altijd niet in zicht was en daarom nam ik even de tijd om te herstellen van de moeilijke klim en mij voor te bereiden op de behoorlijke steile afdaling. Op dat moment kwam er een appje binnen op mijn telefoon; “Ben je er al?” appte mijn vrouw. Nadat ik haar had geantwoord dat ik er bijna was begon ik te twijfelen. Moet ik doorgaan of ga ik terug? Maar al snel was de twijfel weg. “Nee, ik wilde dit en ga het halen ook”. En dus liep ik behoedzaam over het steile paadje de duinenrij weer af en kwam ik in een soort vlak stuk land dat tussen twee duinenrijen lag. Ik vermoedde dat de volgende duinenrij wel de gewenste zee zou brengen. En dus zette ik de pas er weer in en liep ik naar de volgende duinenrij. Inmiddels waren er ruim 40 minuten voorbij toen ik de tweede duinenrij opliep. Hier bestond de klim uit moeizame stappen in zacht zand. Een teken dat ik dichtbij zee moest zijn. Eénmaal op de duinenrij zag ik het strand en de daarachter liggende zee. Ik had het gehaald en was erg opgelucht. Maar mooier dan dat was de directe omgeving. Geen andere geluiden dan de branding van de zee. Hier waren geen mensen. Hier was alles ongerept. Helemaal alleen stond ik daar. Nam een paar momenten om te genieten en schoot toen wat foto’s en maakte een filmpje. Wat was dit bijzonder zeg! Na wat minuten genieten en wat minuten van fotograferen was het moment daar om de terugreis weer te gaan aanvangen. Ik wist nu dat het bij momenten een wat zware wandeling was en ging daarom wat anders te werk dan op de heenreis. Nadat ik mij bovenop de tweede duinenrij bevond, appte ik mijn vrouw dat ik weer onderweg was naar het beginpunt en wachtte tevergeefs op een antwoord. Toen ik maar niets vernam ging ik er van uit dat mijn vrouw met honden naar het appartement waren teruggegaan. Ik pakte alles goed in en nam een goede snelheid aan. Halverwege zag ik weer mensen en was de eenzaamheid welke ik zo had ervaren over. De appel welke ik had meegenomen kwam goed van pas omdat het lichaam inmiddels wel wat energie kon gebruiken. Toen ik weer in de buurt van het startpunt kwam zag ik in de verte mijn vrouw en honden nog steeds trouw wachten. Dat vond ik erg leuk. Nadat ik mij bij hen had gevoegd vertelde ik over wat ik had gezien. Bloed liep langs mijn arm, zweet stond op mijn hoofd. Tranen waren er niet, maar duidelijk was wel dat de wandeling, hoewel soms zwaar, de moeite meer dan waard was geweest. Ik was bijzonder geroerd hoe het daar achter de duinen was geweest. Zo bijzonder, zo stil en zo alleen! De tocht erheen en ook weer terug, ik had het maar mooi gedaan. De terugtocht liep ik overigens met veel snelheid in net 30 minuten!
natuurgebied "De Kobbeduinen"
Het maakt dit eiland zo bijzonder. Je zit op een boot naar Schiermonnikoog met allemaal vakantiegangers. Dan ga je ergens wandelen en zie je dus helemaal niemand. Dat was hier op het gebied “De Kobbeduinen” wellicht logisch, zeker wanneer je zo diep het natuurgebied in loopt, maar ook op andere, wat normalere plekken kom je weinig mensen tegen.
Wij lagen andere dagen vaak op het strand tussen de duinen. Met de zon brandende op het lichaam. Wel vond ik dit jaar dat onze oude hond Sam ons tot veel fietsen bracht en weinig tot wandelen. Zijn leeftijd liet het gewoon niet toe om lang te wandelen.
Precies een week later vertrokken wij weer naar huis. Maar niet nadat wij onze vrienden van de Koffiekajuit gedag hadden gezegd. Het eiland doen verlaten is als je vakantie als beëindigd beschouwen. Nadat de boot weer is vertrokken denk je al met weemoed aan wat je achterlaat. Op naar de volgende keer dan maar! Helaas zal naar verwachting onze Sam er dan niet meer bij zijn. Ik kan mij überhaupt al niet voorstellen dat hij ook zijn verjaardag nummer 16 zal halen. Daarvoor wordt hij echt te zwak. Zijn gezichtsvermogen is nul. Zijn gehoor ook. Daarnaast slaapt hij steeds meer en is hij ook niet zo sterk meer. Het zal niet lang meer duren vrees ik. Uiteraard hoop ik dat hij er nog lang is, maar we moeten wel realistisch blijven.
De dag na de vakantie begon ik gelijk met het afwerken van de geboekte afspraken. Er stonden zie zaterdag 25 september alweer 4 afspraken op de rol. Eerstens stond ik die zaterdag bij Kom Drienen, nabij het hondenveldje bij de Schumannstraat, ijsjes uit te delen aan diverse kinderen. Dit in opdracht van Welbions. Niet veel later deed ik dat ook voor kinderen van een straatfeest in de nabijheid daarvan. De volgende afspraak, een verjaardagsfeestje op Groot Driene, liet toen nog even op zich wachten en dus verkocht ik wat ijs onderweg naar die afspraak. Een behoorlijk aantal mensen nam onderweg nog ijs af en de afspraak bleek een mooie stop. Daarna had ik nog een opdracht op de Berflo Es. En ook hier liep het prima. Rond de klok van 20.30 uur was ik weer thuis en had ik mijn eerste werkdag er alweer opzitten. Er was wel een probleem met de Snor. De remmen bleken niet meer te werken. En onderweg naar de Schumannstraat voor de eerste opdracht kwam het bijna tot een aanrijding. Gelukkig was er iemand die wat remvloeistof wilde halen en na het vullen van het reservoir had ik in ieder geval weer wat druk. Na wat onderzoek aldaar bleek er geen lek te zijn. Komende weken hoop ik dit even uit te zoeken. Het remmen voor nu volstaat.
Zondag 26 september had ik een opdracht te Goor. Daar werden alle kerkgangers van de Baptistenkerk voorzien van een ijsje. Na deze opdracht was ik bij het evenement “De ronde van de vijver” op ons tuindorp. Daar was het, dat de door scholen gemaakte slingers, door leden van de organisatie van Kinderdag, waren opgehangen en vervolgens werden gejureerd door mensen van de maatschappelijke organisatie “De Slinger Hengelo”. De school welke de mooiste slinger had gemaakt zou een ijstraktatie voor alle leerlingen en leraren krijgen. De Jury vond uiteindelijk de slinger van de Esreinschool de mooiste en daarmee won deze school dan ook de ijstraktatie.
De afgelopen week heb ik wat opdrachten verwerkt naast een enkele ijsroute. Zo stond ik tot twee keer toe met mijn crêpemachines bij verzorgingstehuizen en was ik daarnaast op vrijdag uitgenodigd bij de heropening van basisschool de Horizon om aldaar de kinderen van een ijsje te voorzien. Zaterdag stond ik weer op mijn plekje op het Agathaplein.
De drie weken zijn voorbij gevlogen, zo ook de kansen op mooie ijsroutes. Het weer wordt stilaan minder en het wordt ook nog eens vroeg donker. Het geeft aan dat het ijsseizoen in ieder geval op het einde loopt. Ik zal nog proberen wat te rijden, maar het zullen geen wereldomzetten meer zijn. Elke rit kan nu de laatste van dit zomerseizoen zijn, zo simpel is het helaas wel.
Mijn werk op het Agathaplein daarentegen zal nu weer wat meer vastigheid gaan krijgen, alhoewel ik nog een paar opdrachten op zaterdagen heb. Maar ik zal proberen dan iemand anders in de trailer te zetten. Volgende week word ik geopereerd aan mijn gehoor. Dat zal zijn op donderdag 14 oktober. Het zal zeer waarschijnlijk zijn dat ik de dagen erna geen werk kan verrichten. Mocht dat wel zo zijn dan zal ik dat laten weten op mijn facebookpagina.
Nu het ijsseizoen zo langzamerhand wordt afgesloten kan ik wel met zekerheid zeggen dat ik dit seizoen niet goed heb gedraaid. De vele dagen van regen hebben ertoe bijgedragen dat ik minder op straat was dan ik wilde. Ook het aantal evenementen waaraan ik mijn bijdrage normaliter lever en waar ik ook voor was uitgenodigd werden ook nog eens afgelast in verband met Corona. Het maakt het jaar tot een slecht jaar. Ik wil graag eerlijk blijven. Het was gewoon niet voldoende. Ik ben dan ook bezig om alles goed tegen het licht te houden.
Wat moet ik doen, hoe moet ik het doen, waar is verbetering mogelijk, moet ik een baan ernaast nemen? Allemaal vragen welke ik in de vakantieperiode aan mijzelf heb willen voorleggen. En dat heb ik ook gedaan. In principe is het werken met Frankys Food een te onzeker bestaan. Zeker zoals nu met die coronamaatregelen. Daarnaast heeft het bedrijf nooit 1 cent gekregen aan staatssteun, wat ik overigens nog steeds belachelijk vind. Het runnen van dit bedrijf is een bezigheid waarbij externe factoren heel erg bepalend kunnen zijn en dat zekerheden als sneeuw voor de zon kunnen verdwijnen. Externe factoren bovendien, waarop ik geen enkele grip heb. Een slechte zomer kan ik niet doen voorkomen evenmin Corona.
Daarbij komt het gegeven dat ik maar weinig tijd heb voor mijn gezin. Al eerder liet ik weten hier in mijn blog dat ik het zo mis om ook eens wat leuks met mijn vrouw en kinderen te kunnen doen. Er is vrijwel nooit tijd. En toch wil ik mijn bedrijvigheid niet opgeven, maar zou ik het niet erg vinden om het wat te minderen. Maar dat kan weer niet omdat er dan niet genoeg geld binnenkomt. En dus probeer ik nog een bijbaan of een baan te vinden en terug te gaan naar mijn begintijd. Wel ijscoman zijn in mijn vrije tijd maar verder gewoon in loondienst. Of dit kan lukken weet ik niet maar dat hoop ik stiekem wel. In mijn hoofd is het al jaren niet rustig. Altijd weer die zorgen om de winter door te kunnen komen. Ik spaar altijd wat geld voor de winter en het is mij tot nog toe altijd gelukt. Dit jaar is het gespaarde waarschijnlijk net niet voldoende maar er komen nog afspraken waaraan ik nog wat geld kan toevoegen aan het saldo.
Uiteraard mag u ervan uitgaan dat ik alles op alles zal zetten. Ik zal zoals gewoonlijk de rit wel weer uitzingen. Altijd wanneer ik knel kom weet ik het weer op te lossen. Ik vertrouw op mijzelf zoals ik dat altijd heb gedaan. Opgeven is geen optie. Nadenken over de toekomst wel. En daar zijn we dan ook nadrukkelijk mee bezig, zoals u uit de voorgaande zinnen kunt opmaken.
De tijd zal het leren.
Ik wens u een goede week toe en hoop vanaf nu weer wekelijks te kunnen bloggen,
Groeten Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo