2024-05 Een korte vakantie en meer…
Na een eerste paar maanden van werken bij mijn nieuwe werkgever was daar dan de eerste korte vakantie. En deze vakantie stond al gepland voordat ik de baan kreeg. En wat een korte vakantie mij aan rust heeft gebracht valt eigenlijk niet te beschrijven. Ondanks het heerlijke en korte intermezzo wacht nu een belangrijke periode. Een periode waarbij ik graag van dag tot dag probeer te leven en dus niet te veel vooruit wil kijken. Over dat en meer een nieuwe aflevering van mijn blog….
Een prachtig vergezicht. Schiermonnikoog
De geplande vakantie te Schiermonnikoog, het eiland waaraan wij zijn verknocht, “ons” eiland of ons liefdevolle plekje op aarde en de plek waar ik nog maar kortgeleden dacht te kunnen gaan wonen en werken (kom ik later in dit blog op terug), is weer voorbij. De boeking was gemaakt ergens in februari van dit jaar en ook voor 2 honden en 2 volwassenen. Echter, dat zou allemaal heel anders worden op het moment dat wij de koffer aan het pakken waren. Op eerste pinksterdag namelijk ging het mis. Het hondje van mijn wijlen schoonmoeder, dat al die tijd na haar overlijden bij ons inwoonde, was ineens niet meer haarzelf. Eerst kon ze ineens niet meer lopen en toen mijn vrouw haar op haar kussen legde, leek het wel of zij een toeval had waar ze niet meer uit kon komen. Natuurlijk belde mijn vrouw direct een dierenarts. En die draaide, bij het aanhoren van het gebeurde, direct zijn auto om van een gepland bezoek. Zei tegen mijn vrouw dat het serieus ernstig klonk en vroeg ons naar de praktijk te komen. Omdat ze al op leeftijd was, had ze al enige tijd moeite om een wandeling te maken. Ze was eigenlijk op. Maar als zo vaak leverde mijn vrouw een wereldprestatie door het hondje nog wat extra levensmaanden te geven. Toch kon ze ook hier niets meer aan doen. Met een hond die vermoedelijk op sterven lag op die eerste pinksterdag, zijn wij in de vroege avond naar de dierenarts gescheurd. Het mocht echter niet baten. De vriendelijke dierenarts durfde het ons in eerste instantie niet te vertellen, maar toen ik hem zei dat wij wel wisten dat dit het einde van haar leven was, haalde hij opgelucht adem. Maar dat deed weer niets af aan het feit dat hij de spuit zou gaan toedienen. En toen dat eenmaal was gebeurd vloeide het laatste beetje leven uit Lady. We hebben haar begraven in onze achtertuin omdat ze wel het hondje van de moeder van mijn vrouw was en daarmee de enige nog levende herinnering was aan haar eerder overleden moeder.
Moo, de vuurtoren van Schier en een zonsondergang.
Moo en vriendin Stefanie Ab
En dus vertrokken wij die dinsdag na Pinksteren, niet met twee honden, maar met alleen Moo, naar Schiermonnikoog. Een beetje verdrietig aan de ene kant, we hadden het haar nog zo gegund, maar anderzijds waren wij ook blij dat een eventueel overlijden op het eiland haar en ons bespaard was gebleven.
Op het eiland hebben wij veel bekenden weergezien. En dat deed ons goed. En wat hebben wij veel gewandeld. Vooral omdat het nu kon. De verschillende wolkenpartijen gaven steeds opnieuw prachtige vergezichten. Iets wat je op het eiland altijd zult meemaken. Geen dag is daar hetzelfde. Overigens hebben wij nauwelijks regen gehad, slechts 1 buitje op donderdag. Verder was het prima weer. Ook hebben wij deze keer tijdens onze lange wandelingen veel verschillende horecazaken aangedaan, omdat wij nu geen rekening hoefde te houden met het oudere hondje. Het was daarom toch een perfecte korte vakantie. Waarbij Moo zijn hart kon ophalen op de brede en bijna lege stranden. Hij kon naar hartenlust rennen en ook de zee in. Had eigenlijk voldoende aan de bal welke na het weggooien weer keurig door hem werd teruggebracht, waarna hij vragend naar degene keek die de bal in zijn bezit had en hoopte dat die hem dan weer snel zou weggooien. De vakantie is dan nu wel voorbij maar ik heb wel echt even rust gekend. En het was nodig! Nieuw werk en toch ook nog de ijsverkoop erbij was wel erg zwaar.
Het vertrek van het eiland is altijd met een beetje weemoed. Het liefst blijven wij daar. Uiteraard is dat een wens die heel veel mensen zullen hebben. En zoete koekjes worden nou eenmaal niet gebakken. Toch had het er, een paar jaar geleden, even de schijn van dat het ons zou lukken. Het was dus even geleden, dat ik net als deze week een bezoek aan het eiland bracht. Eénmaal met de boot op het op het eiland aangekomen, moest ik met de bus naar het dorp worden gebracht. Zoals vrijwel alle bezoekers door bussen naar het dorp worden gebracht. Mijn vrouw ging met gehuurde fiets en aanhanger en twee honden naar het dorp. Daar zou ik haar weer zien. Onderweg in de bus vertelde ik als een soort gids de medereizigers hoe het eiland Schiermonnikoog was. Wat ze konden verwachten en hoe mooi het allemaal wel niet was. De buschauffeur was in zijn nopjes met mijn aanwezigheid. Hij vond het leuk dat ik de mensen in de bus vertelde over het eiland. Toen ik hem tijdens die reis vertelde dat ik zelf ook graag op het eiland zou willen wonen en werken liet hij mij weten dat er op de busremise een baan als groepschef was vrijgekomen en vroeg mij of dat iets voor mij was. We spraken af dat wij elkaar, na zijn busdienst, zouden treffen op het terras van een gemeenschappelijke vriend op het eiland. En zo las ik even later de functieomschrijving en schreef ik niet veel later mijn sollicitatiebrief. Een week later werd ik gevraagd te komen praten. Ze hadden na schifting nog maar twee kandidaten voor de functie. Kortom; 50% kans. Dat ik uiteindelijk nog altijd bezoeker van het prachtige eiland ben, komt omdat ik werd afgewezen omdat ik niet aan de voorwaarde kon voldoen op het eiland een woning te hebben of te kunnen krijgen. Hoewel dat niet was vermeld in de functieomschrijving. Verder was mijn kandidatuur prima geweest. De functie zou mij overigens gepast hebben als een jas. Een mooie functie waarin ik graag had willen werken. Het mocht helaas niet zo zijn.
En als bezoeker vertrok ik afgelopen vrijdag weer met de bus naar de boot. En sinds die sollicitatie speelt dat nog altijd door mijn hoofd.
Maar nu kijk ik uit naar de komende twee maanden. En niet zozeer naar de drukte welke gaat komen. Want eigenlijk is het mij iets te zwaar aan het worden. Ik ben dan weliswaar niet de jongste meer en doe alles nog steeds met veel plezier, echter, ik heb ook een gezin. Daarnaast heb ik een nieuwe baan welke veel van mij vraagt. De ijs opdrachten welke ik heb aangenomen ga ik nog keurig afwerken. En dat zijn er nog best veel, maar daarna stop ik met de opdrachten. Ga ik alleen nog maar wijken in. Ik denk dat de maand juni, net als andere jaren, de zwaarste maand zal zijn dit jaar. Daarna wordt het gelukkig al snel wat rustiger en zal ik meer en meer mijn werk alleen nog op straat doen. Het gaat mij niet zozeer om het fysieke deel, mijn lichaam is fysiek ok. Echter, na al die jaren van extra uren en dagen dat je niet thuis bent, begint het juist daar te wringen. Ik ben vader maar ben er vrijwel nooit geweest. Dat steekt! Ik vrees dat dat gevoel komt met de jaren. Afijn, ik weet welke kant ik op wil en ga en dus is mijn eerste wapenfeit; de verkoop van de foodtrailer. Deze ga ik aan het einde van dit seizoen verkopen. Net als zoveel andere zaken. Uiteindelijk blijft de Snor over. En daarmee wil ik blijven werken. En dan uiteindelijk alleen nog maar ijs! Dat alles kan natuurlijk alleen maar wanneer ik mijn baan blijf behouden. En daar ga ik wel van uit.
Maar goed, dat pas na dit seizoen. Eerst nog drukte in de agenda. En dat begint morgen en blijft vervolgens voortduren tot het eind van de maand juni. Dus een behoorlijke periode. Op het werk bij mijn werkgever moet ik naar een beurs. Een beurs draaien. Wordt ook niet de makkelijkste maar ik kijk er wel enorm naar uit. Het kan mij veel werk opleveren, zo ook het bedrijf de nodige opdrachten. Hoe het ook zij, het is voor mij zeer belangrijk.
Nu wij weer thuis zijn van onze korte vakantie gaat gewone leventje weer aanvangen. Bij thuiskomst ben ik nog wat ijs gaan halen. Omdat ik niet te kort wenste te hebben. Maar ik had eigenlijk voldoende in de Snor zitten voor mijn opdracht. Toen ik het extra gehaalde ijs in mijn ijskar wilde gooien bleek de ijskar uit te staan. De stekker was uit het verlengsnoer. En hoe dat kon gebeuren is mij een raadsel. Ik heb uiteindelijk 10 volle bakken a 5 liter en 8 bakken a 2.4 liter moeten weggooien. Zo ongeveer 65 a 70 liter ijs naar de knoppen. Het kan niet anders dan dat iemand de stekker eruit heeft getrokken tijdens onze afwezigheid. Afijn, een dikke verliespost van 1500 euro.
En daar zie ik waarschijnlijk niets meer van terug. De verzekering zal eerst zeggen dat het om de waarde tegen inkoopprijzen gaat en daarna mij ook nog eens vertellen dat ik een eigen risico heb welke hoger is dan de waarde van het ijs. Kortom, jammer dan!
Ach, ik heb al zoveel meegemaakt (lees het boek “Geen blad voor de mond”), dit is daarbij vergeleken, peanuts.
Welnu, morgen zijn we er weer. Dan op het sportcomplex op het Wilbert, bij Achilles. Van 11.30 uur tot 16.00 uur.
Ik ga besluiten en meld mij over een paar weken weer.
Tot dan!
Frank Boereboom
Frankys ijs Hengelo