2023-22 Plan de campagne Frankys Food
Het jaar zit alweer bijna op de helft en eindelijk begint het weer wat standvastiger te worden. En dat heeft wel even geduurd. De aanvragen voor ijs volgen elkaar inmiddels steeds sneller op. Soms wel 3 of 4 op 1 dag. Voel ik mij als die vervanger van God in die film “Bruce Almighty”, waarbij de mailtjes met verzoeken maar blijven binnenkomen. Maar aanvragen zijn nog geen opdrachten. En dus is het, met mijn baan als sales medewerker die 40 uur per week werkt, nog net te doen. En dus roept dit opnieuw de vraag op, wat gaan we nou doen?
Bijzonder was de week voor deze week. Een week waarin wat verdriet moest worden verstouwd. Het is zaterdagochtend, 20 mei. Er staat een afspraak om ijsjes te scheppen voor alle aanwezige toeschouwers bij de laatste thuiswedstrijd van het eerste elftal van voetbalclub Wilhelminaschool. Het is ongeveer een half uur voor vertrek naar Wilhelminaschool wanneer de telefoon gaat. Het is mijn oudste zus die voorzichtig door de telefoon verteld dat haar man, mijn zwager, is overleden. Ik schrik. Maar ik wist ook dat hij erg ziek was. Toch komt het nieuws erg onverwachts. Nadat het telefoongesprek is beëindigd besef ik wat mij zojuist is verteld. En stap ik niet veel later wat verdwaasd in de Snor op weg naar de afspraak op sportpark Vikkerhoek. Bij vlagen flitst het telefoongesprek door mijn hoofd en wanneer ik even alleen sta, komen daar bijna de tranen. Ik weet op tijd weer te stoppen, hoest een paar keer goed en vervolg mijn werk wanneer een paar kinderen de ijskar hebben gevonden. En zo vecht ik mij een weg door de dag. Wanneer ik op de terugweg ben, ben ik opgelucht dat de werkdag erop zit. Nu is het tijd om bij het overlijden van mijn zwager stil te staan.
Het is een dag als die ik eerder in het leven van ijscoman zijn heb meegemaakt. Vlak voordat je de opdracht aanvangen moet, vervelend nieuws krijgen. En dan toch door moeten. Het kon niet anders. Afspraak is afspraak. Jaren geleden stond ik op het veld in de Bloemenbuurt bij de Nationale straatspeeldag. Voordat ik ernaar afreisde vertelde mijn vrouw dat haar moeder het einde van de dag waarschijnlijk niet meer zou halen. Terwijl alle kinderen een ijsje kwamen afhalen, wist ik dat ik elk moment kon worden gebeld. Dat was toen ook al zo’n rare dag. Ijsjes scheppen met die wetenschap. Best wel apart was het dat toen ik klaar was met het scheppen, zo rond half 4 in de middag, mijn vrouw, een half uur later belde met de mededeling dat haar moeder rond half 4 haar laatste adem had uitgeblazen. Omdat ik vrijwel klaar was kon ik de organisatie op de hoogte stellen en werd omgeroepen dat ik nog 10 minuten aanwezig zou zijn voor kinderen die nog geen ijsje hadden afgehaald. Daarna reed ik de Snor naar huis, ruimde de spullen op en kleedde mij om. Een uur of 5 in de middag reed ik zo snel als kon naar het ziekenhuis te Hilversum om mijn vrouw bij te staan.
Blijven aparte dagen. Het werken is dan niet echt prettig. Je probeert het zo goed mogelijk te doen, maar de gedachten dwalen steeds af. En is er even een moment van rust dan pieker je je rot. Op die straatspeeldag was het wel minder dan bij de voetbalclub afgelopen week. Toen kreeg ik het nieuws van het overlijden al voor vertrek. Hoe het ook zij, ik was blij dat ik naar huis kon.
tweedaags bezoek aan Zeeland en Zuid Holland (Dordrecht) namens TenCate Outdoor Fabrics
Joeri nam mij waar tijdens werkuren bij TenCate op de Esreinschool
De dagen erna kon ik niet uitrijden. Ik was te veel bezig met het overlijden van mijn zwager. En ook met mijn zorgen over mijn zus. Er is in die dagen veel contact geweest met mijn zusjes en broer. Alles werd in het werk gesteld om mijn zus en haar twee kinderen en kleinkinderen te helpen daar waar het nodig was. Soms verbleven mijn zusjes om en om bij mijn zus. Terwijl wij ook nog werden opgeschrikt van het overlijden van twee tantes in datzelfde weekend. Het was gewoon een vreemd weekend geworden. De week erna werd op het werk afscheid genomen van mijn directe collega, die ander werk had gevonden. Jammer vond ik dat wel, maar kon het ook wel begrijpen. Hij was, zoals wel vaker met nog jonge mensen, toe aan wat anders. Maar het maakte wel dat ik voor de afdeling zonweringdoeken, de nog enig overgebleven persoon was geworden.
De week voltrok zich verder met de condoleance en een gesprek met mijn baas bij TenCate. Dat ging uiteraard over de toekomst. Mijn contract loopt, als bekend, in oktober af. Het gesprek was bemoedigend, maar meer kan ik daar nu nog niet over zeggen. Ik bedoel, ik weet wat men wil, maar men moet nog wel zekerheid kunnen geven. Zover is het nog niet. Maar de verwachting is dat ik binnen een paar weken wel weet wat er nou precies gaat gebeuren.
Vooruitlopen op de zaak wil ik natuurlijk niet, maar uiteraard denk ik wel na over de gevolgen. Wat nu wanneer de baan niet wordt verlengd, of wat wanneer de baan nu juist wel wordt verlengd? Die vragen gutsten ook tijdens die hectische week dan ook door mijn kop. Het leek mij alles bij mekaar wat te veel te worden. De crematie volgde die zaterdag 27 mei. Een mooi afscheid, ik kan niet anders zeggen! De dagen erna, die eerste en tweede pinksterdag verbleef ik thuis en liet ik de ijskar voor wat hij was. Temeer ik mij niet prettig voelde maar ook omdat ik de dagen erna voor een tweedaags werkbezoek, namens TenCate, naar Zeeland/Zuid Holland zou afreizen.
Pas tijdens de rit naar Zeeland kwamen dan eindelijk de waterlanders en kon ik even het verdriet volledig ervaren. Minuten later voelde ik mij weer beter en startte ik het bezoek aan die prachtige provincie. Gaandeweg dat bezoek werd mijn gevoel steeds beter. Bij terugkomst vanuit Zeeland voelde ik mij weer helemaal de ‘oude’.
Afgelopen week had ik opnieuw een gesprek met mijn baas. En weer bespraken wij de nabije toekomst. Nog altijd niets met zekerheid te zeggen. En dus wachten wij nog even af in alle rust.
Het antwoord op de vraag wat te doen wanneer het contract wordt omgezet in een contract voor onbepaalde tijd heb ik voor mijzelf in ieder geval alvast beantwoord. Ik bouw dan gelijk het “nieuwe” werk voor Frankys ijs af. Alle lopende afspraken gaan nog verwerkt worden. Wat overblijft zijn mogelijkheden voor de weekenden, maar zelfs dan met een flinke beperking. IJscoman blijf ik zo wie zo, maar dan wel veel minder dan het nu al het geval is.
Een ander antwoord kan zijn, wanneer mijn contract niet wordt verlengd, dat ik juist veel meer dan nu weer zal gaan werken met mijn ijskar. Totdat ik weer ander werk heb gevonden. Een groot verschil met dat wat hierboven staat. Maar ja, 40 uur werk hebben of niet, dat maakt veel verschil. En helaas kan ik niet zonder een vaste baan sinds Corona en de energiecrisis.
Daarnaast word ik ook ouder en heb ik met het overlijden van mijn zwager één ding goed begrepen; Hij is de eerste in onze generatie en dat heeft mij aan het denken gezet. Bij het hebben van een baan waar je 40 uur per week zeer indringend mee bezig bent en dus enorm veel energie in moet gooien, ik rijd per week bijna 1500 kilometer, is het uitoefenen van een nevenfunctie als ijscoman vermoeiender geworden dan ik had verwacht. Naast dat feit is het ook zo dat ik meer tijd wil gaan maken voor mijn lieve gezin.
Nogmaals, niets zal het werk als ijscoman stoppen. Ik zal altijd proberen voor mensen bereikbaar te blijven om ze geluksmomentjes te bezorgen. En wanneer ik over 6 jaar met pensioen ga, zal ik opnieuw als fulltime ijscoman door de Hengelose straten rijden. Maar zodra ik meer weet over het werk bij TenCate zal ik zeker de keuze welke ik hierboven heb gemaakt, nastreven. Dat dan weer wel…
Tot de volgende keer,
Frank Boereboom
Frankys ijs
Hengelo