2022-25/26-27.  Het bleek toch drukte te zijn

Het werken bij TenCate levert mij nog een kleine drie maanden van werk. Daarna is het gedaan, tenzij daarin iets verandert, maar normaal gesproken ben ik dan klaar met het promotiewerk. En laat ik vooral eerlijk blijven; Ik ga het enorm missen. Ik heb het er echt naar mijn zin. Maar als gezegd, toen ik begon, werd mij goed duidelijk gemaakt dat het een tijdelijke baan betrof. En dus hou ik er rekening mee. Dat gezegd hebbende; Eigenlijk zou de tijdelijke baan eind maart/begin april zijn einde hebben gekend, maar door het succes werd mij gevraagd of ik nog wat langer wilde doorgaan. En zo werd het contract met wederzijdse instemming uiteindelijk verlengd tot 1 oktober aanstaande.
Maar als ik ergens rekening mee heb gehouden is dat deze baan ook tijdelijk is. Wat ik er precies mee bedoel is het feit dat daarmee dan ook gelijk de reden van mijn vermoeidheid te verklaren valt. Want wanneer het werk afloopt in oktober sta ik feitelijk weer op straat en moet ik weer geld verdienen met Frankys Food. Juist in een periode dat er vrijwel geen ijs meer wordt verkocht omdat het seizoen dan kort daarna eindigt. En dus probeerde ik de bankrekening, welke bij aanvang van deze tijdelijke baan, vrijwel leeg was, weer aan te vullen. En wel zodanig dat ik na 1 oktober voldoende had gespaard om de winter, welke voor een ijscoman na 1 november start, financieel door te komen. Ik heb gebuffeld, enorm veel bollen geschept, de eelt op de handen gewerkt, naast mijn normale tijdelijke baan. Maar het is mij wel gelukt! Ik heb het benodigde bedrag bij elkaar kunnen sparen. Bovendien komen er in september nog wat mooie afspraken alwaar ik ook nog veel geld kan verdienen zodat we ook nog wat leuks kunnen gaan doen. Tenslotte heb ik hierom vooral alle leuke dingen opzij gezet. Gewoon om “winterklaar” te zijn. Maar ik ben nu wel moe, hondsmoe. Vanochtend kon ik nauwelijks mijn bed uitkomen zonder pijn. Vooral de benen lijken het te moeten ontgelden. Te vaak te lang gestaan. Het hoofd is nu ook vrijwel leeg. Het heeft continu op een hoog stressvol nivo gewerkt. Dan moest weer dit, dan weer dat. En dan ook nog werken bij TenCate. Naast dit alles was er ook nog de zorg om KiNDERDAG. Ook hiermee ben ik druk geweest en zal ik overigens voorlopig ook druk blijven.

Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat mijn organisatie mij veel uit handen neemt. Met name mijn “rechterhand’ Edwin werkt veel van mijn taken weg. En daar ben ik maar wat dankbaar voor. Dat mijn blog niet meer uitkwam heeft ook met de grote drukte van doen. Ik had er simpelweg de tijd niet meer voor. Nu de laatste zware afspraken zijn afgewerkt komt er weer wat rust en kan ik weer wat aan het elektronische papier toe vertrouwen.

Nog een paar afspraken (donderdag) en een kleintje de week erop en dan gaan we vakantie houden. De bouwvak zal ik mogelijk nog wel wat wijken in gaan met de ijskar, maar echt veel verwacht ik er niet van. Er zijn dingen veranderd. En dat is mij heel duidelijk geworden.

Eerstens is het leven veel duurder geworden en is het met de prijsstijgingen nog niet gedaan. Daardoor zijn de omzetten op wijken niet meer te vergelijken met vorige jaargangen. De omzetten zijn ongeveer gelijk en dat betekent dat er minder ijsjes worden verkocht! Immers de prijzen van de ijs bolletjes zijn verhoogd. Ook zie je dat mensen vlak voordat de ijscokar de straat inrijdt, hun kroost een ijsje uit de vriezer geven. Ook een teken! Dit heb ik al eerder meegemaakt; tijdens de kredietcrisis. Het is logisch, maar wel jammer. Daarnaast is politiek Nederland ook bezig met het terugdringen van het aantal suikers. Maatschappelijk gezien is dit een grote zorg! En een ijscoman levert suikers. Vooralsnog dan! Hoe dit zich ontwikkelt, ik weet het niet. Zie bijvoorbeeld ook de invoering van houten lepeltjes. De geliefde plastic exemplaren mogen niet meer. Opmaken mag nog, maar daarna is het gedaan! Hoeveel mensen de houten lepeltjes een ellende vinden. En dat terwijl wij vroeger niets anders deden dan van houten lepeltjes eten. Soms denk ik wel eens, wat zijn we toch verwend geraakt! Moet nu overal over gemopperd worden? In al die jaren dat ik met ijs werk is het wel zo dat de laatste jaren het plezier steeds verder wegzakt. Gelukkig heb ik mij dan ook bezig kunnen houden met grote en goed betaalde afspraken, waar ik mijn vak nog kon uitoefenen als dat ik voor ogen heb. Lekker de mensen bezighouden! De complimenten welke ik steeds mocht ontvangen na mijn werk waren bijzonder.

Maar ondanks al die mooie afspraken en complimenten ben ik mij er ook van bewust dat wij voor een spannende tijd staan voor wat betreft de economie. De prijzen en de nabije toekomst, om nog maar niet te spreken van die zeer vervelende en maar voort woekerende oorlog, waar tal van mensen de dood vinden om slechts hun land te verdedigen. En terwijl Rusland, m.i. de agressor, zich versterkt met militairen van andere bevriende mogendheden, moet dat arme Oekraïne het maar alleen zien op te lossen. Begrijpen zal ik het waarschijnlijk nooit. Mensen die elkaar het leven nemen. Wat in Godsnaam mankeert men?

KiNDERDAG gaat vooralsnog door. Ik hou wel mijn hart vast. Want niets is zeker met die Corona ellende. Maar positief ben ik zeker. Als je ziet wat er allemaal geregeld is en vooral hoeveel werk er is verzet, dan moet het gewoon doorgang vinden. Het zou mij een groot genoegen zijn om met 500(!) kinderen aan 1 grote tafel te zitten. Hoe mooi zou dat zijn? Het aantal groeit met de dag. We zitten bijna op 300 kinderen en dan zitten wij nog maar 60 kinderen verwijderd van ons vorige record. Wel heb ik alle Oekraïnsche kinderen uitgenodigd. En daarmee zou het aantal ineens kunnen worden opgehoogd tot 400 kinderen.

Er worden dit jaar leuke zaken geregeld, en iets heel bijzonders waarover ik nu nog niets kwijt wil. Daar kom ik later nog wel op terug. Maar dat ik dit jaar iets bijzonders tegemoet mag zien staat wel vast. Het kinderdagverhaal is inmiddels gestart en elke zaterdag zal ik daarvan een nieuw hoofdstuk plaatsen op de speciaal voor kinderdag ingerichte facebookpagina “Frankys ijs Kinderdag” . Het einde van het verhaal wordt op 11 september, tijdens KiNDERDAG worden geschreven.
De laatste week van afspraken staat voor de deur. Hoewel de druk duidelijk van de ketel is moet ik deze nog wel even afwerken. Donderdag aanstaande is de dag dat ik daarmee gemoeid zal zijn. Nog één keer knallen, nog één keer alles uit de kast halen. Maar dan, dan is het einde van het voorseizoen daar. Eindelijk door de afspraken heen. Het was zwaar, en het heeft mij veel hoofdbrekens gekost. Soms ook slapeloze nachten of delen ervan! Want hoe zal ik het aanpakken, hoe ga ik het doen in combinatie met mijn werk bij TenCate?

Maar de andere kant is; hoeveel rust heeft mij deze hoofdbrekens uiteindelijk wel niet opgeleverd? Ik bedenk mij, nu, na een goed half ijs seizoen, hoe zwaar het ook is geweest, en hoe weinig tijd ik wel niet had voor andere zaken, dat ik nu wel de winter kan doorkomen. En dat, lieve volgers en lezers, dat is mij echt veel waard…..

Straks heb ik een optreden van mijn bonus kleinkind. Daar heb ik nu eindelijk eens tijd voor. De afgelopen week viel het mij zwaar om NEE te moeten zeggen tegen mensen die afspraken wilden maken. Afgelopen donderdag alleen al, werd ik maar liefst 4x gebeld voor een afspraak komende week. Maar mijn vrouw, bezorgd als ze was, had mij opgedragen niets meer aan te nemen. Het is tijd voor rust, zo zei ze. En gelijk had ze. Zoals altijd……

Tot volgende week of volgende keer….

Ik wens u een fijne week toe.

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo