2025-04 Een grote verandering!

Jaren heb ik gevochten voor wat ik waard ben. Altijd maar positief de wereld instappen. Terwijl er zoveel misging. Vaak buiten mijn schuld om, gewoon pech! God weet wat ik allemaal heb meegemaakt. Iemand die mijn boek “Geen Blad voor de Mond” heeft gelezen weet waar ik over praat. Maar ik gaf werkelijk NOOIT op! Bleef altijd strijden, voor mijzelf en voor mijn gezin. Vaak de portemonnee leeg gezien, zorgen gehad. Maar altijd positief gebleven. Maar nu moest ik dus passen. Kon ik de woorden van mijn moeder “Geef nooit op” niet meer bezigen. Ik was er gewoon klaar mee. Altijd maar dat moeten. Altijd maar die druk van presteren. Ik werk inmiddels al meer dan 40 jaar en heb er vaak onder druk moeten presteren. Nooit een probleem van gemaakt. Ik werkte vaak beter onder druk. Maar gelukkig waren er ook jaren van werk waar er nauwelijks druk was en waar ik overigens ook met veel plezier op terugkijk. Maar bij mijn laatste werkgever, bij TenRent (verkoop en verhuur van vloerreinigingsmachines)  ontstond alweer die druk. Niet door de werkgever, maar vooral door mijzelf opgelegd. Je wilt zo graag een goede bijdrage leveren aan een groeiend bedrijf, dat je jezelf opzadelt met een eigen prestatiedoel. Maar wanneer je na een jaar dat door jezelf gestelde doel niet haalt, dan kan ik daar moeilijk mee leven. Ik ga dan steeds meer geforceerd aan het werk, wat mijn werk vooral minder leuk maakt. En had ik 8 uur gewerkt dan was het ook klaar! Terwijl ik in andere situaties altijd veel langer doorwerkte. Nachten sliep ik er niet van en overdag leek het werk steeds meer werk van hetzelfde te zijn. Terwijl ik wel mijn best bleef doen om mensen te laten weten dat wij er met onze dienstverlening voor hun konden zijn, wanneer zij een machine nodig hadden. Ik heb dan ook wel wat verkocht en klanten gemaakt. Mensen van bezochte bedrijven met wie ik sprak, ten tijde van mijn bezoek, waren nog het enige dat ik leuk vond. Ik deed in één jaar ruim 1800 bedrijven aan en sprak vaak met directeuren, teamleiders of mensen die een door mij meegenomen brochure met visitekaartje door zouden spelen aan de betreffende beslissers. Prachtige bedrijven bezocht, rondleidingen gehad, hele mooie producten gezien. Mogen vaststellen dat het ongelooflijk is wat hier in Twente allemaal wordt gefabriceerd. Ik stond er vaak versteld van.  Maar al dat werk leidde helaas niet direct tot opdrachten. Omdat het bedrijf TenRent nog niet zo bekend is in de regio heeft het gewoonweg meer tijd nodig om daar te komen waar ik al na één jaar wilde zijn. Overigens werd van mij natuurlijk ook wel verwacht dat ik al wat meer had verkocht, weliswaar zonder consequenties. Maar helaas dus, deed het uitblijven van verkopen, mij wankelen. Mij vooral afvragen of ik op mijn leeftijd en na al die jaren van druk op werk, mij nog wel zo moest druk maken, zorgen moest hebben. Hoe leuk zou het zijn om nog 5 jaar te mogen werken zonder die druk, vroeg ik mij dan de laatste maanden meerdere momenten af.

Terwijl mijn twijfels rond mijn werk bij TenRent het hoogtepunt bereikte, was mijn dochter ook nog eens een zorg waarmee ik rondliep. Ze was bijna uitgerekend van haar zwangerschap van een tweeling. En ik bedacht mij, wil ik volop kunnen genieten van mijn kleinkinderen moet ik geen zorgen meer hebben en dus stoppen met mijn werk. Wat gelijk stond aan afscheid nemen van mijn werk.

En dus haalde ik de spreekwoordelijke trekker over. Zonder een andere baan te hebben, deelde ik mijn baas mede dat ik niet langer met mijn werk kon doorgaan. En bood mijn ontslag aan. Dat deze actie nogal onverwachts kwam kan ik mij enorm goed voorstellen. Ik heb ook geprobeerd uit te leggen dat het niet aan de werknemers, mijn collegae lag. Dat het puur aan mij lag en dat ik de rol van verkoper niet meer wilde uitoefenen. Ik was er zogezegd klaar mee. Geen druk meer, dat was waar ik voor ging. Hoewel het binnen het bedrijf niet werd verwacht, kon eenieder voor mijn beslissing wel respect opbrengen. Dat vond ik erg fijn.

Ik kan daar altijd terugkomen voor een praatje. Per 1 april ben ik niet meer in dienst van TenRent.

Thuis ontstond enige paniek. Je baan opzeggen wanneer je nog niks anders hebt is natuurlijk niet erg slim. Maar ik was er gewoon klaar mee. Bovendien zou langer aanblijven op het werk en in de functie welke ik beklede ook betekenen dat je op bepaalde vlakken moest liegen tegen mensen. En daar houd ik niet van. Ik ben met respect behandeld, dan ook respect teruggeven. Dan maar met ijs verder gaan. En ondertussen een andere baan zoeken.

In mijn leven als accountmanager ontmoet je veel mensen, zoals ik al had geschreven. En zo ontmoette ik ook mijn nieuwe baas. Want ik heb sinds afgelopen donderdag weer werk. En dit is gewoon in de uitvoering. Zoals de eigenaar van het bedrijf zei; “Je gaat zitten, zet een muziekje op en veegt ondertussen de straat, helemaal geen druk meer, heerlijk toch? En dus zit deze jongen vanaf 1 april, nee geen grap, op een veegmachine van het bedrijf Veegdienst Twente. En daar ben ik maar wat blij mee. Ik heb al mogen oefenen en dat ging best goed. Afgelopen woensdagmiddag heb ik geholpen om twee bedrijventerreinen schoon te vegen. Het was te gek om dat te mogen doen. Natuurlijk gaat het nog niet als dat het moet, maar ik reed en keek goed om mij heen. Later zal ik ook de onkruidmachine moeten besturen. Ja, dit kan ik wel volhouden denk ik.

De kleinkinderen welke een week geleden werden geboren kon ik in de wetenschap verkerende dat ik geen verkoper van TenRent meer was en geen druk meer ervoer, met veel plezier in de armen nemen. Vrijdag 28 maart is het nu ik dit schrijf (heb even gewacht met publiceren om bepaalde redenen). En ga ik mijn kleinkinderen opnieuw bezoeken en weer in de armen nemen in de wetenschap verkerende dat ik nu ook weer werk heb. Het wordt steeds mooier.

Volgens mij heb ik het al meerdere malen gehad over mijn kinderboek. Een kort verhaal dat wellicht leuk is voor kinderen van 7 jaar en wat ouder. Geïllustreerd door Nathalie van Barneveld. En hopelijk klaar om uit te geven in het eerste deel van april. Daarmee gaat weer een wens in vervulling. En heb ik er nog een paar op de rol staan. Zo wil ik ooit nog een stripboek willen uitgeven en zou ik het ook leuk vinden om ooit eens op mijn geliefde eiland Schiermonnikoog met de Snor ijsjes te verkopen. Dat is werkelijk mijn allergrootste wens.

Hoewel ik verwacht dat die laatste wens niet ten uitvoer zal komen, blijf ik stilletjes hopen dat ik het toch ooit een keer voor elkaar krijg.

Over de Snor heb ik ook nagedacht trouwens. De Snor heeft een paar nadelen. Eerstens is hij niet snel, ook heeft hij, hoewel het nu al even goed gaat, ook wel eens problemen waar wij steeds minder aan kunnen oplossen. Dat komt omdat onderdelen schaarser worden. En dus denk ik daar steeds meer over na. Een vervanging van de Snor is dan ook een mogelijkheid. Alhoewel ik de Snor nooit van de hand wens te doen. Maar een tweede en jongere Spijkstaal behoort zeker tot de mogelijkheden. Momenteel kijk ik al rond, naar een exemplaar waarmee ik ook wat harder zou kunnen rijden opdat mijn reistijden ingekort worden. En ook waarmee ik mogelijk zonder foodtrailer verder kan. Dat zou een ideale oplossing zijn. Wellicht kan ik met een goede tweede Spijkstaal de Foodtrailer dan wegdoen. Scheelt weer ruimte.

Tja en dan nog even terug naar de twee kleinkinderen. Ze zijn nu een week oud en wat heb ik weer mogen genieten toen ik hedenmiddag op visite was. Zo moeilijk om weer naar huis te gaan. En ze weer voor een weekje te moeten missen. Mijn dochter maakt het goed. Ze heeft het zwaar gehad, maar wanneer ze naar haar kinderen kijkt zie je niets anders dan liefde. Een mooi gezinnetje waar ik als vader en opa heel erg graag naar kijk.

Het leven leek even wat moeizaam, gevoed door spanningen en twijfels. Af en toe had ik wat pijntjes en begon ik aan mijn gezondheid te twijfelen. Wanneer ik daar eerder mee van doen had, besprak ik het soms met mijn wijlen vader. Hij zei dan altijd; “Dat doen spanningen met je. Je maakt je te druk.” Ja, Nu hij er niet meer is herinner ik mij zijn woorden. En ja de spanningen waren er en hoe?! Wat kan het leven dan mooi zijn wanneer je kunt leven met een al even kwijtgeraakte rust in het hoofd en met die verkregen rust twee prachtige kleinkinderen in de armen mag sluiten. In het licht daarvan is het helemaal niet erg om voor één keer die lijfspreuk, “nooit opgeven” los te laten. En te doen wat moet!

Het ontslag mag dan een breuk zijn met mijn gedachtegoed, het was naar mijn idee nodig. Te lang al werkzaam met enige druk. Het werd tijd. Tijd voor meer rust in mijn leven. Ook meer tijd voor mijn (pasgeboren) kleinkinderen, kortom meer tijd voor mijn gezin. Tenslotte kun je het ook omdraaien. Ik geef nooit op om een goede vader én vooral een goede opa te zijn!

Mijn naam is Frank Boereboom en ben vader van René, Anouk, Nickey en Joeri. Ik heb nu 3 kleinkinderen. Rilana, Lucas en Julia. En vergeten zal ik haar nooit, ook opa van Sirah. Ze zal altijd een plekje in mijn hart hebben! Laat dat duidelijk zijn!

Frank

Tot de volgende keer.