2025-03 De transformatie van Oompie naar Opa

Opa. Wie mij goed kent, weet dat ik daar al een tijdje naar uitkeek. Natuurlijk ben ik al opa. Van mijn bonus kleinkind. Maar ik neem aan dat iedereen kan begrijpen dat een kleinkind afkomstig van je eigen bloedlijn toch net even wat anders is. Toen én mijn dochter én de vriendin van mijn zoon bijna gelijk zwanger bleken te zijn, was ik in alle staten. Hoe mooi, dacht ik! Mijn dochter bleek zelfs een tweeling te dragen! En hoewel ik daar naar mijn gevoel te lang naar heb moeten uitkijken, zou ik zomaar ineens opa mogen en kunnen zijn van 4 (!) kleinkinderen. Het maakte het al jaren erop wachten dan ook meer dan de moeite waard!

Helaas, en dat blijf ik zeggen, ging het dus met de zwangerschap van mijn zoon en diens vriendin mis. Daar hebben wij dan ook veel verdriet om gehad. Het kindje (meisje) zou het nooit hebben gehaald en werd dan ook te vroeg en stil geboren. Het was een moeilijke tijd, maar de wijze waarop mijn zoon en diens vriendin ermee omgingen verdient alle respect. Hun dochtertje kreeg een naam en werd bovendien alsnog aangegeven. We zullen haar nooit vergeten! Ze zal altijd een plekje in het gezin Boereboom houden. Met de zwangerschap van mijn dochter ging het ondertussen goed. En nadat al het verdriet om het verlies van het kleinkind enigszins was verwerkt, richtten wij ons dan ook op de zwangerschap van mijn dochter. Steeds was ik nieuwsgierig hoe alles verliep. Was ze weer voor controle geweest werd ik steeds gebriefd. Of greep ik zelf de telefoon, ik zou en moest het weten! Het deed mij denken aan mijn tijd als aanstaande vader. Ik was er altijd mee bezig. Gelukkig was het nieuws steeds goed en zag ik uit naar de maand maart. De maand waarin haar tweeling ter wereld zou komen. Denkbeeldig streepte ik de weken af.

Op 17 maart, afgelopen maandag, werd ik ineens gebeld door mijn dochter en schoonzoon. Ik schrok! Want ik had ze op dat moment niet aan de telefoon verwacht. Wat grappig bedoeld, benaderde ik het stel nog met de vraag of mijn kleinkinderen er soms al waren. Maar natuurlijk waren ze er nog niet. Nee ze belden mij om te vertellen dat het moment zich wel zeer snel zou gaan aandienen. Omdat een tweeling wat meer aandacht vergt dan een enkeling werd besloten dat ze eerder dan gepland zouden worden gehaald. En dus, zo vertelden zij, werden ze nog diezelfde dag in het ziekenhuis verwacht. Daarmee zou de tweeling een week eerder gaan komen dan aanvankelijk de bedoeling was. De situatie was er gewoon naar. Toen de telefoon werd neergelegd, werd deze aanstaande opa emotioneel. Eindelijk zou ik mijn kleinkinderen in mijn armen mogen sluiten. Zou ik ze gaan zien!

De dagen verstreken. Geen nieuws vanuit het ziekenhuis. Weliswaar begonnen de weeën maar die waren eerstens nog niet sterk genoeg, Later werden ze heviger en moest mijn dochter hard werken. Het eerste kleinkind, het jongetje, meldde zich uiteindelijk 20 maart rond de klok van 18.00 uur. Maar het tweede, het meisje, werd via een keizersnede gehaald. Mijn dochter had alles gegeven maar kon het niet meer op eigen kracht. Het meisje werd rond 20.30 uur geboren. Opnieuw kwamen kort erna de tranen. Het was zover, ik was opa! Ik BEN opa!

Zonder in details te treden ben ik zo trots op mijn dochter. Ze heeft veel moeten doorstaan om te komen waar ze nu staat; moederschap. Niet alleen door deze zwangerschap en zware bevalling, maar door nog zoveel meer dan dat. En natuurlijk ben ik ook trots op mijn schoonzoon. Ik hoop dat ze het ouderschap zullen ervaren als dat ik dat heb mogen ervaren. Het is een Godsgeschenk om kinderen te mogen krijgen. Deze zwangerschap en het resultaat daarvan, de geboorte van mijn 2 kleinkinderen dient daarvan als ultiem bewijs. “Geef nooit op”, dé strijdkreet van dit gezin en haar leden!

Ingepeperd door mijn ouders en tot uitvoer gebracht door hun zoon en inmiddels ook mijn kinderen, zo blijkt maar weer.

En dus een trotse opa. Die ook een trots oompie blijft voor zijn nichtjes en neefjes.

Er is deze week naast de komst van de kleinkinderen veel gebeurd, ik kan er niet alles over zeggen, nog niet. Maar ik kom er nog over te schrijven in een volgende aflevering. Dat zal ik ook zeker doen.

Nachten heb ik in ieder geval wakker gelegen, mij afgevraagd wat ik eraan kon doen. Getwijfeld. Gesproken met mensen, nagedacht en uiteindelijk tot een conclusie en een daad gekomen. Ingegrepen en mij vreselijk schuldig gevonden, maar nadien, toen de beslissing eenmaal genomen was en hetgeen ik moest opbiechten ook opbiechtte, mij ook opgelucht gevoeld. Het leven bestaat niet uit alleen maar leuke dingen, soms is het nodig jezelf een spiegel voor te houden en je af te vragen of dit het nu is. En dat, precies dat, heb ik gedaan. In en tijdens de weken dat mijn dochter met haar zwangerschap op het einde liep. Het was in mijn hoofd soms spitsroeden lopen, maar opnieuw is gebleken dat ik tot veel in staat ben. Veel tegelijk aan kan. Dat ik hiermee uiteindelijk mijn hierboven genoemde strijdkreet schade heb aangebracht, realiseer ik mij terdege. Soms echter, is daar niets aan te doen. Het is niet anders!

Vandaag is het zaterdag. En gistermiddag was ik voor de eerste keer bij mijn pas geboren kleinkindjes. Het moet gezegd; het zijn prachtige kinderen. Beiden heb ik in mijn armen mogen sluiten. Emotioneel? Ja. Tranen? Nee, er waren geen fysieke tranen van geluk. Deze keer niet, maar van binnen huilde ik van geluk. En toen ik één van die kleintjes in mijn armen had kwam alles van die laatste twee weken tezamen. En ervoer ik voor het eerst sinds lange tijd rust. Rust welke ik al even niet meer had gevoeld. Het was een prachtig moment om mee te mogen maken.

Ik ben opa. Opa van Rilana en opa van twee nog wel hele kleine kinderen. Een meisje en een jongen. Julia en Lucas. Hoe mooi en bijzonder kan het leven zijn……..

Opa Frank

Tot de volgende keer.