2024-12 Op naar 2025!

Natuurlijk was ik daarom bij start van de routes al op de hoogte van de dreiging welke boven het hoofd van vooral mijn zoon en zijn vriendin hing. Maar daarmee was, hoewel de dreiging serieus moest worden genomen, er nog geen 100% zekerheid. We hielden daarom, als volledig geinformeerd gezin, een sprankje hoop, dat hetgeen hen door doctoren was verteld, toch allemaal anders zou zijn. Een laatste onderzoek zou uitwijzen of het inderdaad foute boel zou zijn.

Een kindje in de maak zou naar alle waarschijnlijkheid niet levend ter wereld komen. Het was een tijding waar het hele gezin Boereboom en de schoonfamilie niet veel later mee moesten omgaan. Mijn zoon zo verdrietig horen door die verfoeilijke telefoon is zo verschrikkelijk hard. Hij was met zijn vriendin onderweg naar huis vanuit het Radboud ziekenhuis. Vanaf dat moment stond de wereld stil. Was die bui in al zijn hevigheid losgebarsten. Dagen van verdriet, ook bij mij. Rusteloze nachten, zorgen en nog meer. Die laatste tijding kreeg ik toen ik net onderweg was met de ijskar. Op een Kerstroute door de Woolder Es. Ik hield mij sterk, zo lang als kon, maar op een bepaald moment trok ik het niet meer. Wilde alleen maar naar huis om daar met vrouw en jongste zoon te zijn. En dus liet ik tijdens de rit weten dat de rit niet zou worden afgemaakt. Niet veel later parkeerde ik de Snor onder zijn dak en deed alle lichten uit.

Het zou niet veel later het einde van de kerstroutes inluiden. Had geen puf meer. De kerstroute over de Bornsche Maten reed ik nog wel. Dat ik dat deed had te maken met het feit dat ik was aangekondigd door de wijkraad. En dus moest ik. Dat ging dan ook niet zonder horten en stoten. Steeds was mijn hoofd bij het nog jonge stel. En steeds besefte ik dat het zwaar moest zijn voor hun. Daarbij regende het ook nog, potdimme. Eenmaal thuis was ik zeiknat en behoorlijk afgekoeld. Ik besloot kort erna, dat wanneer ik nog een rit zou gaan rijden, ik zeker niet meer in de regen zou rijden. Maar eigenlijk stond mijn kop er al helemaal niet meer naar. Hoewel ik wel besefte dat ik een behoorlijke lading ijs had ingekocht en ook een prachtige KerstSnor had gebouwd waar veel uren mee gemoeid waren. Maar ik hield mij voor dat mijn gezin en vooral kind zoveel belangrijker waren als dat. Ik was afgelopen maandagavond in het ziekenhuis. Daar was toen de zwangerschap tot een einde gekomen. Het verdriet was groot, maar het besef dat het niet anders kon, was er ook. Ik had met ze te doen. En wilde graag wat doen. Daar aanwezig zijn was in ieder geval iets.

Het zijn de harde feiten van iets waarvan je hoopt het nooit mee te maken. Je kind zoveel verdriet zien hebben klopt niet. En ook het feit dat een klein mensje het leven moest laten, het klopt niet! Het zou niet mogen. Maar het gebeurde allemaal wel.

Nu deze moeilijke dagen voor het stel voorbij zijn, begint nu het zware rouwproces. En natuurlijk ook alle andere zaken eromheen. Als vader probeer je er zoveel mogelijk te zijn. In ieder geval probeer ik dat. Maar ze moeten het ook zeker samen verwerken en daarvoor moet je ze ook de tijd geven. Ik kijk wel toe van een afstandje. Hou de lijntjes kort en wanneer het nodig is ben ik er. Omdat ze niet ver weg wonen en ik wist dat ik met Kerstroutes in mijn directe omgeving, nog wat ijs kon verkopen, teneinde de voorraad te laten slinken, en bovendien ook maar ergens anders met mijn hoofd te zijn, besloot ik nog twee routes te gaan rijden. De ene op de Nijverheid en de andere op mijn eigen vertrouwde tuindorp. Maar ook dat ging niet helemaal goed. De regen weerhield mij van de rit over de Nijverheid. Een laatste mogelijkheid werd daarom de rit over het tuindorp. Gelukkig kon deze wel doorgaan en raakte ik nog aardig wat ijs kwijt. Het kon evenwel niet verhelpen dat ik nog veel ijs in de vriezer heb zitten. Overigens kwamen er veel mensen naar de ijskar en kreeg ik veel sterkte toegewenst voor mijn zoon en zijn vrouw en het gezin Boereboom. Erg hartverwarmend kan ik u zeggen. Maar bij tijd en wijle kwamen in de stille perioden dan ook weer de tranen. Gevoelsmens he? Kan het echt niet helpen, het voelt zo verdomd oneerlijk! Waarom! Wat is het nut? Laat mijn kinderen met rust. Genoeg!

In mijn leven is veel gebeurd, te lezen in mijn boek “Geen Blad voor de Mond”. Mijn zus had het boek onlangs uitgelezen en zei tegen mij; “Wist niet dat jij zoveel ellende hebt meegemaakt”. “Ach”, zei ik, “We hebben het allemaal overleefd, zijn zover ik weet gezond en dus klaag ik niet hoor”. Maar nu was ik boos. Van mijn kinderen blijf je af. Geef mij dan maar mijn portie. Ik kan het hebben. Kom maar op. Dit voelt zo onrechtvaardig. Ach, ik kan wel door blijven gaan. Maar het is nu eenmaal zoals het is.

Het jaar Frankys ijs was een kort en krachtig jaar. Het ging vaak van bedrijfsfeest naar bedrijfsfeest. Als bekend werk ik in loondienst en moet ik de ijsverkoop in de weekenden doen. In dit afgelopen jaar was ik meerdere weekenden niet op wijken van Hengelo te vinden. Meestal had ik in die weekenden afspraken bij bedrijven of particulieren, maar had ik ook te maken met regenval. We hadden geen natte zomer, maar wel een nat voor- en najaar. En dat natte voorjaar heeft mij behoorlijk genekt. Als bekend moet een ijscoman, ijssalon het vooral hebben van het voorjaar en het eerste deel van de zomer. Daarna wordt de consumptie minder heftig. Een prachtige lente-maand april bijvoorbeeld werkt uitstekend op de jaaromzet. Doe daar de omzet van de maanden mei en juni bij en je bent al ruim op de helft van je jaaromzet.

Maar dit jaar was zowel het voorjaar als het najaar vreselijk nat. Nauwelijks gereden. Daartegenover stonden bijzondere zware opdrachten waar goed geld mee werd verdiend. De overgebleven routes verliepen prima en lieten een kleine stijging zien t.o.v. vorig jaar. De prijs per bol bleef dit jaar op 1,50. En ik vind dat bijzonder, vooral omdat er bedrijven zijn die de prijs dit jaar alweer aanpasten. Uiteraard had ik hem ook moeten verhogen, maar, zo dacht ik, iedereen moet een ijsje kunnen kopen. Ik wilde hem daarom niet verhogen. Hoe dat volgend jaar gaat weet ik nu nog niet. Maar mijn insteek is dat ik de prijs nog 1 jaar op dat niveau zou willen houden. Of dat kan hangt af van de inkoopprijs. Binnenkort krijg ik daar meer informatie over en plaats ik het resultaat op de facebookpagina.

Omdat ik op 1 maart 2024 ben gestart bij mijn nieuwe werkgever en vooral veel werk had met het inwerktraject, was ik de eerste maanden van het afgelopen ijs-seizoen vaak enorm moe. Na een werkweek in de weekenden nog wat ijs verkopen viel mij dan ook zwaar. Toch lukte het mij om nog een aardig aantal uren op de ijskar te zitten en klanten in verschillende wijken te bezoeken en ijs te verkopen. Ook al viel dat voor veel klanten wat tegen. In 2025 zal ik waarschijnlijk wel weer wat makkelijker naar wijken gaan, omdat ik minder feesten wil gaan doen en ik nu bij mijn werkgever mijn rol wel onder controle lijk te hebben. En totdat ik mijn pensioengerechtigde datum heb bereikt en “de Dekselse Snor” nog altijd dienstdoet, zullen wij zo moeten schipperen.

Een moeilijk jaar met een droevig einde. Zullen wij het voor volgend jaar maar eens proberen om te draaien? Een jaar waarin het allemaal wat makkelijker loopt en wij als gezin weer met geluk mogen worden omringd? Zou erg welkom zijn. En niet voor mij. Ik gun het mijn jongens om geluk te hebben. En hebben mijn kinderen geluk, dan heb ik het ook. Hoe makkelijk kan het zijn……

Onderstaand mijn gedicht voor mijn zoon nav het gebeurde…

Nevertheless.

As the days become shorter,

And the wind is howling, the rain falls,

This situation keeps me busy

I don’t understand.

Why? Why must we go through this?

What’s the point?

I will never ever understand!

Is that’s why it is so dark outside?

Because this situation is simular?

As they lost their battle, pain remains

But at a time, they will hold back their tears

Because I have learned to never give up!

And passed on that valuable lesson to them.

FB 5 dec 2024

Ik wens u allen het allerbeste voor 2025 toe, Tot volgend jaar…

Frank Boereboom

Frankys ijs Hengelo