2024-11 Einde seizoen deel 2

Een kerstroute rijden met 0 graden staat gelijk aan het hebben van verschillende problemen. Eerstens bevriezen de lepels in het spoelwater, anderzijds is het ijs vrijwel niet te scheppen door de koude. Daarnaast ben ik één ijsklompje. Moeilijk warm te blijven. Dus het is eigenlijk niet te doen, los nog van het feit dat mensen dan ook vaak minder snel naar de ijskar komen.

Waar ik overigens in de eerste 3 ritten veel last van had is het feit dat men de ramen in de avonduren volledig heeft geblindeerd. Mensen mij niet zien rijden en mij door de sterk geïsoleerde huizen niet horen. Dus weet men niets van mijn komst, missen zij de prachtig versierde ijskar. En dat vind ik erg jammer.

Afgelopen week meldde ik al dat ik op 14 december geen rit zou rijden in verband met mijn 62ste verjaardag. Mijn volledige gezin zou die avond bij mij op visite komen en daar keek ik na een behoorlijke tijd bijzonder naar uit. Maar voordat het zover kwam, gebeurde er iets wat ik totaal niet had zien aankomen. En met mij de anderen, en vooral twee in het bijzonder, ook niet.

Als bekend wellicht, zou ik in maart/april opa worden. Niet van 1, maar van 3(!) kleinkinderen. Een tweeling en een enkeling. Twee groeien in de buik van mijn dochter. Terwijl de enkeling via mijn zoon en diens vriendin ter wereld zou komen. Destijds een bijzondere tijding moet ik zeggen. Als vader ben je trots, eindelijk opa te worden. En al was ik het van een bonus kleinkind, overigens een hartstikke lief kleinkind, het is ook leuk en vooral mooi dat via de eigen bloedlijn te worden. Dus ja, trots, en hals reikend uitzien naar het moment waarop ik eindelijk de drie kleintjes in mijn handen mocht nemen.

Maar het mocht kennelijk niet zo zijn. Mijn zoon berichtte mij twee weken geleden dat er iets ernstigs mis was met het inmiddels 19 weken oude kindje. En dat het niet veel kans zou hebben. En dat een tweede onderzoek (twee weken later; afgelopen donderdag) uitsluitsel zou geven of het resultaat van het eerste onderzoek tot andere inzichten zou komen. Maar er moest niet te positief gedacht worden, daar was geen echte aanleiding toe. Uiteraard was dat al een verdrietig relaas. Maar afgelopen donderdag werd dat dus bevestigd en was het toch een enorme klap. Geef het je te doen, als toekomstige ouders. Ik was daarom verdrietig, boos, teleurgesteld en kwaad tegelijk. Waarom moest dit nu weer gebeuren. Waarom? Wat is het punt? Ik kon de kerstrit over de Bloemenbuurt daarom niet meer afmaken, de rit over Groot Driene niet eens meer aanvangen. Ik zat stuk omdat ik het verdriet van mijn zoon en schoondochter voelde in elke vezel van mijn lichaam.

De komende week zal het tot een einde van de zwangerschap leiden en zal het verdriet nog meer vorm krijgen. Een geluk is, hoe moeilijk dat nu ook moet zijn, dat je het als iets positiefs mag zien, dat ze beiden gezond zijn en dat deze zwangerschap echt een kwestie van “pech” hebben, blijkt te zijn. Wat hen wel de kans geeft het nog eens te proberen. Maar ja, dit gaat je niet in de koude kleren zitten. Elke volgende poging gaat dit wel meespelen.

Gisteren waren wij als gezin samen, op mijn verjaardag. Het was ondanks alles wel gezellig, maar er was ook wel ruimte voor medeleven. Al zijn mijn zoon en vriendin er schijnbaar rustig onder, kan ik mij voorstellen dat het bij tijd en wijle heel anders is. Maar verdriet moet ook zijn plek krijgen. En daarom zal ik als vader, deze komende week, heel dichtbij blijven. Om ze te helpen waar nodig, de bekende schouder aan te kunnen bieden. Overigens geldt dat voor het hele gezin.

De rest van de routes zijn daarom ook niet zeker. De eerste dagen van de week zijn de meest cruciale dagen. Dan kan het kindje worden geboren. Afhankelijk van hoe mijn zoon en vriendin ermee omgaan en mijzelf en mijn omgeving niet vergetende, kan ik daar dan ook nog geen enkele zekerheid over afgeven. De rit van zondag (vandaag) had Borne al bereikt en is op een facebookpagina van de Bornsche Maten aangekondigd. Daarom en ook omdat ik er waarschijnlijk van opknap, reis ik af om deze route tot een goed einde te brengen.

Kinderboek

Dat alles stilstaat is logisch. Dat werk eronder leidt ook. Ik kan het niet helpen. Maar het boek, mijn kinderboek tekstueel klaar is dat is bekend. Nu is het wachten op wat illustraties. Wanneer dit klaar is kunnen wij de volgende stap zetten: de gang naar een drukker.

Einde Jaar 2024 Frankys ijs/Food

Ik heb nog een paar opdrachten. En een paar ritten. Dan ga ik echt een tijdje niks doen. Nu met het seizoen, HalloweenSnor en KerstSnor, ben ik toch weer erg druk geweest. En met name het verbouwen van de ijskar. Na 22 december ga ik de Snor weer afbouwen en dan mag die lekker een paar maanden met rust. Ik zal zelf ook niet veel meer gaan ondernemen.

Over een paar weken volgt nog een laatste blog.

Dan over het seizoen en de verwachting voor 2025. Ik wens u alvast fijne kerstdagen toe. Met veel plezier en gezelligheid.

Frank Boereboom

Frankys ijs Hengelo