2024-06. Halverwege het ijsseizoen!

Voor mijn huidige werkgever ben ik veel op pad. Met een prachtige bus, dat moet worden gezegd. Veel mensen van bedrijven waar ik een gesprekje heb, komen kijken naar de bus. Ook wel grappig is dat ik tijdens mijn bezoeken in nb Haaksbergen of zelfs Neede en uiteraard Hengelo, nietsvermoedend bedrijven binnenloop en dan af en toe hoor: “Hoi Frank”. Waarop ik dan mijn wenkbrauwen moet fronsen en mij afvragen moet met wie ik van doen heb. Als dan blijkt dat ze mij kennen van de ijskar is het mij duidelijk. Blijft toch bijzonder. Maar onderweg, tijdens die ritten zie je het om je heen. Het mais, geel van kleur, vaak ook veel te klein nog voor deze tijd, door het te laat zaaien (de boer kon eerder zijn land niet op door de doordrenkte grond), de grasvelden welke vol liggen met water, boeren die hun land niet op kunnen door, de door regen doorweekte grond. Het is echt vreselijk om te zien. Er zijn natuurlijk wel gezonde maisvelden, maar die liggen dan hoger, vrij van doordrenkte grond. In 2018 reed ik als accountmanager, voor een ander bedrijf, ook in deze regio. Toen was het juist weer kurkdroog. Graslanden waren toen hard en geel van droogte. Mais leek op cactus. Bomen vielen al vroeg uit. Herfst deed zijn intrede ergens in augustus. Ook toen hadden onze boeren het niet best. Een ijscoman heeft net als de boeren met deze omstandigheden van doen. Te heet weer, zoals in 2018, was ook voor mij niet goed. Kon vaak niet uitrijden vanwege de hitte. Niet omdat warmte mij tegenhoudt, maar wel om de kist en dat wat erin ligt. Er waren dat jaar meerdere hittegolven als ik het mij goed herinner. Het was in ieder geval voor mij de warmste zomer die ik ooit heb meegemaakt.

Maar dit jaar is het vooral nat en windrijk. En zoals u weet ben ik altijd op mijn hoede wanneer het hard waait. Dat is namelijk niet goed voor het conserveren van ijs in de ijskar de Snor. De kwaliteit loopt dan snel achteruit. Tenzij je kunt blijven scheppen, dan gaat het goed. Maar dat is niet aan de orde wanneer je als venter door een wijk rijdt. Regen is zo mogelijk nog veel erger. De vrieskist vangt dan water op. En dat vriest meteen vast aan de wanden van de vriezer. Hoorntjes zuigen de luchtvochtigheid op en vaak, wanneer ze niet goed zijn beschermd tegen vochtigheid, is het biscuit slof geworden en zijn ze rijp voor de groene container. Met regen weiger ik ook dienst, maar dat kan natuurlijk niet wanneer je opdrachten hebt. Zo stond ik afgelopen donderdag nog bij Thales ijsjes te scheppen. Eerst nog in een beetje regen, later werd het gelukkig zonnig. Om niet in de problemen te geraken schepte ik die dag het ijs in bakjes.

Dit jaar valt de omzet niet eens tegen. Dat heeft vooral te maken met de grote opdrachten welke ik reeds heb verwerkt. En er volgt nog 1 dag van zwaar werk en dan is de eerste helft van het seizoen naar mijn idee keurig verwerkt. Maar, en daar baal ik van, heb ik te weinig op de wijken kunnen rijden. Maar dat, dat gaat nu gelukkig weer gebeuren. Weliswaar mijns inziens iets te laat, tenslotte gaan de vakanties beginnen en rijd ik juist in die periode niet al te vaak, maar ik ga wel een paar wijken bezoeken in de komende periode.

De afgelopen maanden waren daardoor wel erg zwaar. Ik was bezig met nieuw werk bij mijn nieuwe werkgever, maar had ook veel werk aan de Stichting, was veel op opdracht met de ijskar en was daarna ook druk met de nieuwe aflevering van het evenement Kinderdag. Daar kwamen dan nog twee heugelijke feiten uit ons gezin bij; Eerst trad mijn dochter in geregistreerd partnerschap met haar vriend, een dag later heeft mijn jongste zoon, Joeri, zijn opleiding International Business met succes afgerond. Ik hoorde wat hij aan cijfer kreeg voor zijn verdediging van zijn onderzoek. ik was erbij geweest. En was supertrots! Dat deed het goed in deze zware tijd. Soms kon ik tijdens deze periode geen rust meer vinden. Toen het gisteren (zaterdag 13 juli) weer eens regende, was ik opgelucht dat ik even een dag geen werk had. Tenslotte was dat de eerste dag in 2 maanden dat ik geen werk had aan 1 van bovengenoemde werkzaamheden. Moet ook zeggen dat ik werkelijk NIETS gedaan heb. Vandaag, (zondag 14 juli) staat er alweer een opdracht op de agenda. En dus moet ik er weer op uit. Maar vandaag is het dan in ieder geval wel mooi weer.
Druk zijn we dus. Maar de komende periode komt er eindelijk wat meer rust. Komend weekend moet ik niks, mag ik weer. Of ik ook gelijk weer klaar ben om twee dagen voluit te gaan op wijken wil ik nog niet zeggen. Het lichaam heeft veel uren gedraaid en is toe aan rust. Ik merk dat het nieuwe werk ook veel energie vraagt. En dat niet alles zo vanzelfsprekend is. Kinderdag en de Stichting. Het moet wel allemaal gebeuren. Vooral de Stichting vraagt steeds meer aandacht. Zo kreeg ik laatst van een op dat moment onbekende vrouw zomaar een prachtige bijdrage. Dit naar aanleiding van mijn actie in februari waarin we met de Stichting met een aantal gezinnen, welke leven in armoede, naar de bios zijn geweest. Ze belde mij daags na dat evenement, toen ze daarover in de Tubantia had gelezen. Ze wilde iets voor de stichting doen en zo vertelde ze mij, ze wilde haar vriendinnen, haar gasten op haar verjaardag, vragen geld, in plaats van cadeaus, in een pot te doen voor Stichting Nelly. Zodat wij opnieuw iets konden organiseren. Ik vond het een prachtig gebaar en zei haar dat ik dat enorm op prijs stelde. Ze zou mij terugbellen wanneer haar verjaardag voorbij was en mij het bedrag laten weten. Ik was het eigenlijk alweer een beetje vergeten toen ze mij, onderweg voor mijn werkgever, belde en vertelde wat het bedrag was geworden. Lieve lezers, ik heb echt een tijdje geen woorden kunnen uitbrengen. Er liepen zelfs tranen over mijn wangen, en dat is echt niet gelogen. Het bedrag, dat was zoveel hoger als dat ik ooit had gedacht. Ik zei nog tegen de vrouw; “ik ben niet vaak stil, maar nu heeft u dat wel voor elkaar gekregen”. Ik dankte haar, en hoorde dat ze begreep dat ik er echt stil van was geworden. We spraken nog wat af en hingen even later op. Een week geleden stond ik bij haar in de tuin ijsjes te scheppen op haar familiedag. Ik wilde er geen geld voor vragen, maar ze stond erop! Ik maak enorm veel mee. Zo ook dit weer. Het zijn deze bijzondere zaken waarom ik het werk zo graag doe. Met dit bedrag kan ik weer wat moois doen voor onze doelgroep. En ik ben er daarom ook zo druk mee. Mijn nieuwe actie zal weer veel los gaan maken, maar ik moet er nog veel voor doen. Dus het komt, maar wel op zijn tijd.

Het werk bij mijn nieuwe werkgever blijft spannend. Ik ben nog niet waar ik al had willen zijn. Dat dat nog niet zo is, ligt niet aan mij, maar aan de tijd welke zulks nodig heeft. En toch doe ik het niet slecht. Ik heb als taak om bedrijven in de regio duidelijk te maken wie wij zijn en wat wij kunnen betekenen voor ze. En natuurlijk ook handel daaruit zien te krijgen. De verhuur van vloerreinigingsmachines is iets van de lange adem, dat gaat niet van vandaag op morgen. Ook mag ik ze verkopen. En dat laatste dat lijkt mij ook te lukken. Ik heb al aardig wat offertes uitstaan. Maar een offerte is nog geen daadwerkelijke koop. Overigens heb ik inmiddels in een goede 3 en een halve maand (maand maart heb ik niet meegerekend ivm inwerkperiode) al bijna 900 bedrijven een bezoek gebracht. Ik hoor dat men tevreden is, maar zelf ben ik nog lang niet tevreden. Het zal wel goedkomen.

Ik ga de ijskar klaarmaken voor vertrek naar Barbaros. Daar ga ik 120 ijsjes a 2 bollen scheppen voor de kinderen. Daarna ga ik nog de wijk tuindorp in. Niet te lang, want zoveel tijd zal ik niet meer hebben op deze zonnige zondag.
Ik ga besluiten en meld mij over een paar weken weer.
Tot dan!

Frank Boereboom
Frankys ijs Hengelo