2023-40 Het einde van het seizoen nadert!
Ik reed richting huis. Naar de basis! En realiseerde mij dat het was gedaan met de opdrachten welke ik gaandeweg het seizoen had mogen binnenkrijgen. De Noordwester maakte de lucht fris. De zon stond al laag en de rit naar huis vanuit Borne was daarmee al anders dan anders. Weinig fietsers op de fietssnelweg. De weersverwachting is overigens ook bijgesteld. En niet in mijn voordeel. Het einde van het seizoen 2023 lijkt daarmee een stukje dichterbij te zijn gekomen en niet alleen daardoor…
Net nu ik het goed kan gebruiken, dagen vol zon en ook vol met ritten, is er een kink in de kabel. Door omstandigheden in huiselijke kring én door de hierboven al genoemde bijgestelde weersverwachting voor de komende dagen, is er in een week tijd enorm veel veranderd aan de wens om veel wijken te bezoeken. Kondigde ik twee weken geleden nog aan dat ik alle wijken nog zou gaan bezoeken, omdat de weersvooruitzichten ok waren, nu kan er alweer een streep door aanstaande donderdag, vrijdag en zelfs zaterdag. Daarbij komt dat de genoemde omstandigheden in huiselijke kring ons als gezin genoeg zorgen opleveren om de aandacht te verleggen. Het levert soms momenten op dat je niet weg kunt, omdat het op de eerste plaats niet wenselijk is en ik dan op de tweede plaats met mijn kop er niet bij ben. En dus ook niet weg wil. Gisteren moest ik. Ik had nog twee laatste opdrachten, maar eigenlijk wilde ik niet. Ik wilde thuisblijven.
Maar een afspraak is bij mij een afspraak en dus ging ik er uiteraard heen. Op de eerste plek deed ik mijn stinkende best om de mensen met een geintje en een lach te vermaken. En met ijs natuurlijk. En zowaar; het lukte mij! Kennelijk gaat dat nog steeds op: Eénmaal in mijn ijskar gezeteld, verandert de mens in een ijscoman en verdwijnen voor even de zorgen. Bij de tweede afspraak, in Borne ging het allemaal zo snel dat ik alweer op de terugreis was voor ik er erg in had. Niet dat ik het afroffelde, geenszins, maar ik werd goed bijgestaan door de organisatie en het ijsscheppen verliep allemaal naar wens. Ook hier deed ik niets anders dan normaal. Toen ik wegreed liet ik nog, in een paar korte ritten, wat kinderen van het feest meerijden in de Snor. Tot groot plezier van die kinderen. Daarna reed ik over de fietssnelweg richting huis.
De opdrachten zijn daarmee verwerkt en kan ik zeggen dat alle opdrachten tot tevredenheid zijn uitgevoerd. Ik kan terugkijken op een wat dat betreft, foutloos seizoen. Geen dubbele afspraken en geen feest of opdracht waar ik te laat kwam. Overal keurig op tijd aanwezig en overal ook, naar verluidt te worden gezien als een vrolijk, gezellige en vriendelijke ijscoman. En dat is natuurlijk mooi om te vernemen. Ook het ijs wordt steevast heerlijk gevonden. Vooral Faim doet het goed. Vaak gehoord; “als we weer wat hebben denken wij aan jou”.
Het seizoen komt na zo’n laatste afspraak altijd dichtbij het einde. Het is ook al bijna 1 oktober, de herfst is al begonnen. Het moment dat de Snor op blokken komt te staan is dichterbij dan ik had gehoopt. De maand oktober lijkt vanaf 14 oktober echt in herfst te veranderen. Daarom stop ik zo wie zo op die dag. En rijden wij nog even door, wanneer dat kan. De situatie in huize Boereboom is op dit moment zodanig dat ik niet weet wat er morgen mogelijk is. Per dag ga ik dus bekijken wat ik kan doen. Hetzelfde geldt voor het afwerken van mijn boek. Totaal onbelangrijk op dit moment. Ik ben iets verder gekomen, maar het gaat nooit op tijd afkomen. Dan maar later uitgeven. Het zij zo!
Tja, en of het er zo van moest komen, het is deze week ook mijn officiële laatste week bij TenCate Outdoor Fabrics. En dan ben ik officieel werkloos. En moet ik mijn auto inleveren. Geen trekker meer voor de foodtrailer. Geen inkomsten meer en wat ik veel erger vind is het feit dat ik hoopte tot mijn pensioen te mogen blijven werken, waardoor ik nu eindelijk wat aan mijn huis kon laten doen. Vooral op het gebied van energietransitie. Alles was daarvoor al in werking gesteld. Een hypotheekverhoging en noem maar op. Alles moest worden teruggedraaid door het onverwachte nieuws dat mijn contract ineens niet meer werd omgezet in een vast contract. En dus niets kunnen doen aan de tochtgaten, de slechte isolatie en noem maar op. Als je jaren met ontslagen wordt geconfronteerd, het was met dit ontslag de derde keer in 10 jaar tijd dat ik het veld kon ruimen door tegenvallende bedrijfsresultaten, dan kun je vast begrijpen dat het huis dringend toe is aan verbeteringen. Gesteld dat ik weer werk zal vinden zal er vast weer een proeftijd aan vastzitten waardoor ik weer jaren moet wachten. Het is allemaal zo teleurstellend, dat ik soms denk, waarom?
Maar uw ijscoman is immer positief en denkt daarom niet in wat niet kan, maar probeert wel te denken in wat wel kan. Dat het deze dagen wat moeilijker is heeft ook met die andere zaak van doen. Die overigens 10x zo veel meer met mij doet dan een ontslag. Laat dat duidelijk wezen.
Ik kan en wil er niets over kwijt. Dat is privé. Maar dat de zorgen ons bezighouden is duidelijk. Een vakantie welke wij altijd in oktober op Schier hebben is inmiddels om die reden afgezegd.
Het seizoen nadert zijn einde. Misschien onder de huidige omstandigheden maar beter ook. De aandacht gaat uit naar wat anders. En tussendoor zoeken we naar werk.
Al heel wat sollicitaties verricht en ook al heel wat keer afwijzingen gezien. Steevast met een keurig schrijven erbij, vaak aangevuld met “Beste Frank, ik weet zeker, jij vindt uiteindelijk wel werk”. Dat zeggen ook veel mensen. Maar de realiteit is dat ik tot op heden niets heb. Geen enkele lead.
Met een bezorgde groet,
Tot de volgende keer.
Frank Boereboom
Frankys ijs Hengelo