2023-20 Eindelijk is de lente daar!
En dan is het eindelijk lente en voel ik mijzelf als één natte krant. Te veel aan mijn kop en ook te veel aan het werk geweest de laatste tijd. Op een weekendje na met mijn familie dan vorig weekend ging het de laatste periode bijzonder hard. Veel afspraken zijn er binnengekomen. En ik ga het nog druk genoeg krijgen. Maar ook op het werk bij TenCate wordt steeds meer gevraagd. Over mijn werk als ijscoman wat gecombineerd wordt met medewerker sales bij TenCate het volgende verhaal;
routes op Groot Driene, een van de beste wijken!
Zeuren wil ik niet en mag ik eigenlijk ook niet. Ik wil namelijk altijd wel rijden met de ijskar. Zeker nu het weer uitstekend is geworden. Maar mijn lichaam laat het soms niet meer toe. Ik merk dat nu ik ouder begin te worden meer keuzes moet maken. En dat ik soms, hoe moeilijk ook, daarom de ijskar moet laten staan. Vooral wanneer er zoals nu meer dan anders veel zaken op de achtergrond spelen. Dan wordt het nog moeilijker. Ik ga er verder niet te veel over uitwijden, maar gisteren moest ik bij Wilhelminaschool ijsjes scheppen in opdracht van het eerste elftal bij hun laatste thuiswedstrijd. Deze afspraak was al weken geleden gemaakt. Een nieuwstijding vroeg in de zaterdagmorgen en dus vlak voor vertrek naar het sportpark bracht mij echter behoorlijk van mijn stuk. Ondanks dat, moest ik mijn gemaakte afspraak nakomen en dus vertrok ik op tijd naar het sportpark. Dat ik aldaar niet mijzelf kon zijn nam ik maar op de koop toe. Blij was ik wel dat ik naar huis kon. De nieuwstijding is ook de reden dat ik mijn rit naar Dalmeden, volgende week zaterdag, moet uitstellen.
Maar niet alleen daarom is het zwaar. Mijn lichaam vertoont ook wat vermoeidheid. De rit eerder deze week op de Sterrenbuurt ging ook al zo verschrikkelijk moeizaam dat ik halverwege de rit al dacht naar huis terug te keren. Maar ik had beloofd er te rijden en dus bleef ik stug doorrijden. Omdat men mij graag in hun wijk wilde zien. En eerlijk gezegd, verdween de vermoeidheid bij elk ijsje dat ik verkocht en vooral bij de leuke gesprekken rond die verkoop. De nieuwstijding van zaterdagochtend, waarover ik hierboven schreef, blijft bij mij en kom ik wellicht nog wel eens over te spreken. De vermoeidheid echter, heeft vooral te maken met de situatie rond het werken bij TenCate. De combinatie van werken bij TenCate en Frankys Food is gewoon zwaarder dan ik had verwacht. Voor TenCate ben ik bijna elke dag in het land en daarom ook vaak laat thuis. Daarnaast neem ik komende week afscheid van mijn directe collega die ander werk heeft aangenomen, waardoor ik als enige overblijf op de afdeling waarvoor wij werken. Hoewel dat wellicht ook kan leiden tot enig optimisme over het feit of ik al dan niet mag aanblijven als werknemer bij dit bedrijf, ben ik niet erg blij met zijn vertrek. Want alleen is maar alleen. Uiteraard hoop ik gauw van TenCate duidelijkheid te krijgen over wat ze nu met mij willen. Blijf ik of moet ik per 1 oktober as, wanneer mijn tijdelijke contract afloopt, weg? Ik heb van mijn baas begrepen dat ik eind juni daarover uitsluitsel zal krijgen. Men is weliswaar tevreden over mijn werk en inzet! Zoveel is wel duidelijk. Maar daarmee is nog altijd niets zeker. Het geheel maakt mij al enige tijd erg onrustig. Tenslotte ben ik in mijn 61ste levensjaar gekomen en zal ik niet gauw ergens anders aan de bak kunnen komen. Wat nog belangrijker is is het feit dat ik bij bij aanstelling zoveel zaken kan gaan aanpakken die ik nu nog moet laten liggen. Mijn huis bijvoorbeeld moet hier en daar echt worden aangepakt, maar daarvoor heb ik wel hulp nodig van een bank. Maar een bank werkt nu niet mee, tenslotte heb ik geen vast contract. Op andere gebieden zal er ook wat meer rust komen wanneer ik straks eventueel mag en kan blijven. Kortom; het is gewoon erg belangrijk voor mij.
Nu het weer eindelijk goed is kan ik in ieder geval geld maken van mijn werk bij Frankys ijs. Echter, het is wel duidelijk dat sinds de prijsverhogingen het aantal ijsjes is afgenomen. Helaas maar waar. Niet dat het schrikbarend is, want ik kan nog goed verdienen, maar het is mij wel duidelijk dat het werk wat meer vraagt dan anders. En ik kan dat goed begrijpen, speel er ook wel op in. Waar ik wel over te spreken ben is het feit dat ik veel afspraken heb om op feestjes te komen ijsscheppen. Ook vragen ze mij nog vaak voor evenementen. Ik heb daarin wel een besluit genomen. Op evenementen waar ik geld moet betalen om te mogen staan zal ik geen medewerking meer verlenen. Geen slecht woord over de evenementen in de binnenstad, maar wanneer ik op één van deze evenementen maar liefst 400 euro moet afstaan dan werk ik slechts voor die organisatie van dat evenement. Ook bij een ander evenement later dit jaar in de binnenstad zou ik iets van 20 procent van de door MIJ gemaakte omzet moeten afstaan. Dat doe ik dus niet meer. Ik werk slechts voor mijzelf en anders niet, klaar ermee!
werken in Hengelo. Laatste foto van Remco Ditmar
mijn gezin te Schiermonnikoog
Vorig weekend was ik op mijn geliefde Schiermonnikoog. Met mijn gehele familie. En het moet gezegd; het was een fantastisch weekend. Ter ere van ons 20 jarig huwelijk. Al in december 2022 behaald, maar gepland in mei omdat wij graag met mooi weer samen wilden zijn. Welnu, dat is duidelijk gelukt. Op het eiland werden wij door onze kinderen, aanhang en kleinkind verrast met een fotoshoot. Ik, maar ook mijn vrouw heeft erg genoten. En zover ik weet ook mijn kleinkind en kinderen.
Vandaag heb ik besloten om niet te gaan rijden. Omdat de week welke komt niet de makkelijkste wordt om meerdere redenen. Maar ook omdat ik al dagen met wat fysieke ongemakken te maken heb. Mijn gehoor bijvoorbeeld. Een vaak terugkomend probleem. Ik heb niet alleen wat problemen met horen, maar ook wat oorpijn. Beter leek het mij wat rust te nemen. En daarom vandaag geen rit. Daarmee heb ik wel wat problemen, want ik ga graag richting mijn klanten. Maar soms moet je verstandig zijn. Kan ik mooi wat werken aan mijn boek, dat dan weer wel.
Tot de volgende keer,
Frank Boereboom
Frankys ijs
Hengelo