0
14 januari 2023

2023-01/02. Het nieuwe jaar!

Het is al wat laat maar daarom niet minder gemeend: ik wens u allen een heel mooi, gezond en gelukkig nieuwjaar toe. Inmiddels zitten we in week 3 van het nieuwe jaar en is de winter alweer halverwege. Als ijscoman heb je het glas altijd half vol. We kijken de winter zowat voorbij. Toch moet ook ik de spreekwoordelijke rust hanteren en er rekening mee houden dat de winter, de lente nog altijd weet te vertragen. De dagen lengen al wel inmiddels, alhoewel je dat nog niet echt ziet. Dat zal anders zijn komende week, wanneer regen plaats heeft gemaakt voor zon. Dan zullen wij zeer waarschijnlijk wel merken dat we op de goede weg zitten. Een eerste signaal voor uw ijscoman….

Met Moo aan de wandel!

Brem in bloei (januari)

Vorige week liep ik met mijn lieve Moo over de zandpaden van ons mooie Twente. Het was prachtig weer, de zon scheen en het voelde lente-achtig. De Brem naast het zandpad stond al in bloei. Ongelooflijk! De jonge border collie speelde met een bal. Wanneer ik de bal weggooide, rende hij er als een malloot achteraan. Greep de bal met zijn bek en bracht hem weer terug. Een volgende gooi deed de viervoeter weer rennen en de bal weer terugbrengen. Moo wordt nooit moe. Althans, zo lijkt het. Wij hebben altijd Hollandse schapendoesjes gehad en Sam was de laatste in die rij. Hoewel Sam voor mij enorm veel betekende is en ook een herdershond was is Moo toch een hele andere hond. Moo leert ongelooflijk veel maar ook heel snel. Een slim ras. En een rashond dat geen vermoeidheid lijkt te kennen. Blijf je naar zijn mening iets te lang binnen zal hij je erop wijzen dat hij beweging wil. Zijn snelheid is bijzonder hoog, zijn gezichtsvermogen uitstekend, net als zijn reukvermogen. Daarnaast is het ook een hele mooie border collie. Eén bruin oog en één blauw oog. Best wel een kenmerk van onze Moo. Een prachtige witte kraag en mooi getekende poten. Ook zijn bewegingen zijn mooi. Kortom; een hond met prachtige eigenschappen. Precies wat wij zochten. Moo houdt ook heel veel van sport op televisie. Wanneer ik voetbal wil kijken hoef ik hem maar te roepen en te zeggen ‘Moo, Voetbal, kom je kijken?” en meneer zit naast mij op de brede stoel. En kijkt met mij de wedstrijd uit. Geweldig om te zien hoe hij het spel schijnbaar met grote interesse volgt. Gek is hij van balsporten! Maar Moo is ook een hond die je bezig moet houden. Soms kan dat niet, want dan ben je druk. Ondanks dat lukt het meestentijds wel om hem genoeg te laten doen. Iets verstoppen in huis bijvoorbeeld, dat vindt hij enorm leuk. Moo wacht dan even en gaat dan op zoek naar datgeen wij hebben verstopt. Zijn goedwerkende neus doet hem al gauw naar de juiste omgeving brengen. Dan iets later loopt meneer triomfantelijk met zijn speeltje door de kamer.

Moo heeft zijn eigen facebookpagina. Aangemaakt omdat wij veel van hem willen vastleggen en ook willen delen. Er staan bijvoorbeeld wat slowmotionfilmpjes (SlowMootions genoemd) op. Moo is inmiddels 11 maanden oud en over een kleine maand vieren wij zijn eerste jaar.

Een doek van TenCate Outdoor Fabrics

De winter is dus halverwege. De ijscoman is in ruste. De KerstSnor is afgetuigd en de Snor is kaal (net als zijn baas) en uitgezet. Wachtende op de warme zon. Dat doet ook uw ijscoman. Een kleine, best redelijke winter in december, was wat hem betreft al voldoende. Ook het hemelwater van de laatste dagen. Het is mij allemaal wat overdreven. Toegegeven, we hadden nog wel wat regenwater nodig. Maar nu mag het wel weer even droog zijn. Het is zo verschrikkelijk saai weer. En je kunt ook niet echt merken dat de dagen lengen. Het is vaak erg donker door bewolking. De komende week wordt het wat minder bewolkt. Dan zul je het wel zien. De winter zal heus nog wel wat speldenprikjes uitdelen, maar ik geloof niet meer in een echte koude winter. Tenzij februari nog wat in petto heeft. Voor uw ijscoman hoeft het in ieder geval niet. Ben niet zo van de winters. Heb meer met de lente, het mooiste seizoen van het jaar.

Op het werk bij TenCate Outdoor Fabrics gaat alles naar wens. Ik probeer zo goed als mogelijk mijn werk te doen in de voor mij resterende werktijd. Ik ben er namelijk nog tot oktober van dit jaar. Dan loopt het contract tussen mij en TenCate af. Of er nog wat in het vat zit, weet ik niet. Dat weet eigenlijk niemand, ook niemand binnen TenCate. Maar uiteraard komt er een moment in dit laatste gedeelte van het tijdelijke contract, dat ik ook aan mijzelf moet gaan denken. Waarmee ik overigens niet zeg dat ik mijn huidige werkzaamheden zou verwaarlozen. Ik heb heel nadrukkelijk aan TenCate laten weten, dat ik tot de laatste dag alles zal geven, zoals het mij ooit is geleerd door mijn ouders, maar ik kan natuurlijk ook niet wachten tot oktober. En dus zal ik mijn ogen moeten openhouden. Dat weten ze ook bij TenCate Outdoor Fabrics. Net zo goed weten ze dat ik het liefste zou blijven. En wel tot mijn pensioengerechtigde leeftijd, welke ik over 7 jaar heb bereikt. Het werk, het bedrijf en mijn collegae, het past mij als mijn jas. Maar wanneer het daar niet kan dan hoop ik elders in dienst van een bedrijf te komen en daarnaast parttime ijscoman te zijn, tot het bereiken van het pensioen. Daarna zou ik dan alsnog jaren fulltime ijscoman kunnen zijn, mits de gezondheid dat toelaat, tenslotte word ook ik steeds ouder. Het afgelopen jaar heeft mij dan ook wel de ogen geopend. 60 jaar is geen 40 jaar meer. Fysiek heb ik wel wat kracht ingeleverd. Zo eerlijk moet ik wel zijn.

Het leuke aan het huidige werk bij TenCate is toch wel het contact met mensen. Geweldig vind ik het om ergens binnen te lopen, met of zonder afspraak, en dan een gesprek te mogen starten. Binnen een hum van tijd loopt het zoals het lopen moet. Ik begrijp het soms ook niet. Ik heb daarmee gewoon nooit moeite. Ik luister goed en vertel wat ik moet vertellen. Soms, wanneer het gesprek goed loopt, vertel ik wel eens over mijn andere werk. Het ijscoman zijn. Dan is men verbaasd en bevragen ze mij erover. Binnen de markt is het dan ook bekend dat ik in mijn vrije tijd ijscoman ben. Soms kom ik na een half jaar weer bij een door mij gemaakte klant en dan is het meteen: “Hey Frank, hoe gaat het? En met het ijs?”. Ik sta dan soms best versteld van het feit dat men dan nog weet. Maar geloof het of niet, het gebeurt vaker dan niet. In december, toen ik door de bedrijfssluiting ivm de feestdagen, vrij had, was ik in Nieuwerkerk aan de IJssel om ijsjes te scheppen. Dat zat zo; In mijn laatste bezoek van het jaar 2022 aan een klant te Nieuwerkerk aan de IJssel, welke ik dat jaar had gemaakt, ging het met zijn Oekraïnsche vrouw over mijn ijscoman werk. Zij wist niet dat ik ook in ijs deed, maar haar man wel. Omdat ze het zo leuk vond, vroeg ze mij of ik misschien een keertje met de ijscokar in Nieuwerkerk aan de IJssel wilde komen voor een groep mensen afkomstig uit Oekraïne. Toen ik zei dat ik dat best wilde doen en dat ik voor het ijs geen geld wilde hebben, was ze enorm verrast en blij. We spraken af en een paar weken later, tijdens de bedrijfssluiting van TenCate, 29 december, stond ik te Nieuwerkerk aan de IJssel voor een groep van 120 Oekraïners ijs te scheppen, tot groot plezier van alle Oekraïners en mijn klanten uit de zonweringbranche. Omdat ze het zo leuk hadden gevonden kreeg ik toch een bijdrage in de gemaakte kosten. Overigens werd een groot gedeelte van het ijs door Boermarke gesponsord. Het was trouwens ontzettend leuk die laatste opdracht. Heb vreselijk gelachen om die kleine gastjes, die soms voor de tweede keer 3 a 4 bollen ijs kwamen halen. In mijn vorige blog schreef ik er al over.

Moo!

Die kinderen, zo zonder vader. In een vreemd land. Andere gewoonten. Niet wetende wat er gaat komen, of ze hun vader ooit weer zullen terugzien, omdat vaders vaak hun land verdedigen. Het moet toch verschrikkelijk zijn voor ze. En daarom heb ik dit met plezier gedaan. En zou ik dit zo weer doen. In mijn vorige blog waarschuwde ik wel. Ik blijf niet weggeven. Dat kan natuurlijk ook niet de bedoeling zijn. Ik heb een bedrijf. Dat moet geld verdienen om te kunnen bestaan. Ergens in maart heb ik nog een weggeef actie. Maar die lag al enige tijd in het verschiet. Op de vloer van het ROC gaan we de Snor parkeren tijdens de Slingerbeurs in maart. Ik deel dan gratis ijs uit aan alle bezoekers. Omdat ik het idee achter de Slingerbeurs een zeer warm hart toedraag. Ik vind het mooi dat er een organisatie is dat ervoor zorgdraagt dat er matches kunnen worden gemaakt zonder dat daar geld tegenover staat: dat bedrijven dus maatschappelijke organisaties (stichtingen, verenigingen etc.) helpen in datgene waar die maatschappelijke organisaties om vragen. Zo ben ik (als Stichting Nelly, opdrachtgever van de KiNDERDAG) namelijk al jaren geholpen met bepaalde zaken welke ik goed kon gebruiken tijdens mijn evenement. Kortom een geweldig mooi initiatief.

We gaan het 10e ijsseizoen in. Bijzonder is dat toch wel. Het is namelijk niet altijd makkelijk geweest. En je moet het maar volhouden. Mijn boek, wat nu geschreven wordt, zal verduidelijken welke moeilijkheden ik het hoofd heb moeten bieden. Maar uiteraard beschrijf ik ook dat dit het mooiste vak is dat er is; Mensen een momentje van geluk brengen, zo noem ik het nog steeds. En zo zal ik het blijven noemen.

En gesteld dat er na oktober as een periode aanbreekt van werkloosheid, omdat er geen werk meer is bij TenCate of elders, gaan we het vak gewoon weer uitoefenen. Zoveel is mij wel zeker. Zo zeker als dat de zon ondergaat, maar ook weer opkomt!

Het glas is bij mij altijd halfvol!

Tot de volgende keer!

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo