2022-43/45. Het stuurhuis.

Het werken bij TenCate is leuk en intensief. Mijn werkweek start ik vrijwel elke maandagochtend op het bedrijf te Nijverdal. Dan spreken we even wat zaken door wanneer dat nodig is en wat later in de ochtend ga ik dan weer naar huis en bereid ik mijn dagen welke volgen voor. Van dinsdag tot vrijdag ben ik altijd op pad. Reis ik in de werkweek kriskras door Nederland om zonwering zaken te bezoeken om onze prachtige zonweringdoeken collectie te laten zien. Om dan te horen wat de eigenaren van die zaken ervan vinden. Het is mijn werk van ‘s morgensvroeg tot laat in de middag. Dat ik vroeg vertrek en eigenlijk altijd wel later thuiskom dan ik aanvankelijk had verwacht heeft met de drukte op de (snel)wegen te maken. Vooral wanneer ik in Brabant bedrijven bezoek moet ik vaak erg vroeg weg. Anders red ik het gewoon niet om op tijd te zijn. Vandaag reed ik bijvoorbeeld naar Roosendaal en had daar een afspraak om 09.00 uur. Van tevoren had ik bedacht dat ik om 06.00 uur van huis uit zou vertrekken om er zeker van te zijn op tijd te Roosendaal geraken. Uiteindelijk bleek dat ik die 3 uur echt nodig had gehad om er te geraken. De auto parkeerde ik 09.05 uur. Voor mijn werk rijd ik ruim 1000 kilometer per week. Alleen de laatste twee werkdagen reed ik deze kilometers al. En dus zit ik veel op de weg en sta ik uiteraard ook vaak in de file. Soms, zoals vandaag, is het bijzonder extreem en wenste je dat je er nooit op uit had gegaan. Zo verschrikkelijk druk, niet normaal meer. Maar wil ik mijn werk goed kunnen uitoefenen is dit noodzakelijk en dus onvermijdelijk. We nemen het dan ook op de koop toe. Eénmaal thuis ben ik vaak nog een uurtje of iets langer de administratie van die werkdag aan het bijwerken. Pas dan is het feierabend.

Ik vind autorijden niet erg. Kan tijdens de ritten vaak goed nadenken over bepaalde zaken. Naast het feit dat ik veel autorijd ontmoet ik ook veel mensen. En na een klein jaar van werken in deze functie, vind ik dat ik steeds beter in de werkjas pas. De mensen welke ik tijdens mijn werk ontmoet maken de dag. De één is gezellig en ziet veel in datgeen waarvoor ik kom (de collectie zonweringdoeken) en soms vinden ze het gesprek ook erg leuk. Wanneer ik na het echte gesprek nog even te spreken kom over mijn andere werk kijken de meesten ervan op en bevragen ze mij naar het werken op de ijskar. In het wereldje hebben ze het soms al over de ijscoman van TenCate. Tegenover deze gezellige gesprekken zijn er ook andere. Bij het andere bezoek wijst men je bot de deur. Hoewel dat natuurlijk niet leuk is is dat aan de andere kant ook wel weer begrijpelijk. Het betreft dan koude bezoeken. Een bezoek waarvoor ik dus geen afspraak heb gemaakt. Men moet dan maar net de tijd hebben. Toch lukt het mij veel vaker dan niet dat ik gewoon mijn verhaal mag doen. Wanneer ik naar mijn werk als ijscoman kijk, zie ik duidelijk overeenkomsten in benadering van (vreemde) mensen. Ik maak mij ook nooit druk om wie ik tegenover mij heb staan, heb ik nooit gedaan. Ik ben wie ik ben en doe mijn werk zoals ik het altijd zou doen. Staat dat iemand niet aan, dan zij het zo. Ik doorzie dat snel genoeg.

Mijn “werkjas” past mij dus steeds beter. En dat is dan ook de reden dat ik goed in mijn vel zit. Toch kreeg ik nog geen 3 weken geleden last van een wat vreemd gevoel. Ik kon het niet goed thuisbrengen, maar fit voelde ik mij geenszins. Een paar dagen ervoor had ik met mijn broer en zussen een leuke dag met elkaar gehad. Dat was voor het eerst sinds corona haar intrede had gedaan. Mijn fitheid was dus ver te zoeken en ik dacht nog dat het gewoon vermoeidheid was. Maar kort erna, ik zat nog in de auto op weg naar mogelijke klanten, belde mijn broer met de mededeling dat hij Corona had. En dat mijn vrouw en ik dat ook konden hebben omdat wij bij elkaar in de auto hadden gezeten toen wij naar de familiedag waren geweest. Ineens wist ik het. Ik kon niet anders dan Corona hebben. Vermoeid kwam ik thuis en testte ik mij op Corona. De test liet zien dat ik geen Corona had, maar goed voelde ik mij allang niet meer en dus ging ik naar bed. Dagenlang voelde ik mij slecht, vooral de nachten. Benauwd, verkouden, hoesten, koorts en nog meer. Maar testen bleven negatief. Uiteindelijk bij de 4e test bleek ook ik Corona te hebben. Dagenlang bleef ik thuis en kon ik niet veel meer doen. Pas toen het stukken beter ging kon ik weer de weg op. Hoesten bleef ik, ondanks de latere negatieve testen, tot de dag van vandaag toe. Maar allengs wordt het gelukkig al minder.

Inmiddels hoop ik de oplossing te hebben voor de 51 jaar oude Snor. De stuurstang met stuurhuis heb ik, bij een “mede gek”op het gebied van Spijkstaal, gevonden. Deze man is een ijskar aan het bouwen in zijn woonplaats. Hij had een stuurhuis liggen dat precies past in mijn type ijskar. Hij had daar nog wat onderdelen liggen. Ook onderdelen welke ik mogelijk later ook van hem ga overnemen Tenslotte zijn de onderdelen steeds moeilijker te krijgen. Nadat ik met hem een deal had bereikt voor wat betreft het stuurhuis (over de rest van de onderdelen gaan we later onderhandelen) heb ik het onderdeel opgehaald en ligt het hier te wachten op de komst van de monteur. Deze gaat het stuurhuis aanstaande woensdag vervangen. Als alles goed gaat is de Snor volgende week woensdag weer stabiel. Ik ben erg benieuwd naar hoe de Snor dan rijdt. Wanneer de Snor goed rijdt ga ik hem direct daarna ombouwen tot Kerstsnor en zal ik op mijn facebookpagina bekend maken waar en wanneer ik een route ga rijden. Ik heb overigens minder dagen dan vorig jaar. Ik hoop te kunnen starten vanaf 10 december a.s. en te eindigen op 20 of 21 december. Daarbij moet ook nog rekening worden gehouden met het feit dat ik op 13 en 14 december niet kan rijden. Dan heb ik bijzondere feestdagen in de privésfeer en zal ik niet rijden. Dus kan ik hooguit 9 of 10 avonden rijden. Moet het ook nog droog of bijna droog zijn, anders heeft het geen zin. Dus het wordt wel wat schipperen. Maar het komt vast goed.