2022-15 en 16. Schiermonnikoog, alweer!

“De Rottum” lag al klaar toen wij na een lange autorit de haven van Lauwersoog binnenreden. En met ons veel meer mensen. De bagage ging in de kleine aanhangers van de veerdienst en werden later aan boord gereden. Ondanks dat het druk was konden wij nog een mooi plekje op de boot vinden om te zitten. Onze nieuwste familielid, Moo, de Border Collie van net 9 weken oud, keek zijn oogjes uit. Bleef lekker in mijn armen zitten want het was voor hem allemaal wat teveel aan nieuwigheden. Een poosje later zwol de scheepsmotor aan en kwam “de Rottum” langzaam in beweging. Dat het druk was kon je goed zien aan de volle tafels op de boot en de volle gangen met mensen en ook honden. Nadat de boot de haven had verlaten voer hij op volle kracht richting ons geliefde eiland. Een goede drie kwartier later legde de kapitein “De Rottum” aan en konden wij de boot verlaten. Het dorp Schiermonnikoog ligt op een afstand van ongeveer 5 kilometer vanaf de aanlegsteiger. Om in het dorp te komen kan men gratis gebruik maken van de elektrisch aangedreven bussen, een taxi huren of op een gehuurde fiets naar het dorp rijden. Sinds wij naar Schiermonnikoog afreizen, eigenlijk sinds ons 12 en half jarig huwelijk in 2015, gaat vrouwlief met een gehuurde fiets met hondentrailer al fietsend naar het dorp en pak ik meestal de bus om met bagage afgezet te worden bij ons appartement. Deze keer ging het iets anders. Sinds dat wij daar komen hebben wij daar mensen leren kennen. En één van die mensen, Harry Ab, uitbater van de lunchroom “De Koffiekajuit” had mij voor vertrek vanuit Hengelo naar Lauwersoog via Facebook nog gevraagd of hij mij moest komen afhalen van de boot. Nou zeg ik niet zo gauw, “ja graag”. Vooral omdat ik geen anderen tot last wil zijn, bovendien, een busreisje is part of the deal. Het hoort er gewoon bij. Maar deze keer zat ik met een pup die nog niet gewend was aan een hondentrailer waarin bovendien ook nog onze oudere hond Lady zou plaatsnemen. Om mijn vrouw nu ellende te besparen zou ik Moo en bagage meenemen in de auto van Harry en kon vrouwlief met de oudere hond en trailer naar het appartement fietsen. En dus nam ik het aanbod aan. Op de haven ontmoetten wij Harry. Laden onze bagage in en reden naar het appartement met Moo in mijn armen. Daar aangekomen kon Harry even met Moo spelen, in afwachting van de aankomst van mijn vrouw. Het duurde niet zo heel lang toen ze aan kwam fietsen. De zware tegenwind, ondanks de elektrische ondersteuning. was haar slecht bevallen. Ik bedankte Harry voor zijn diensten en spraken af dat we binnenkort in zijn lunchroom langs zouden komen.

Het appartement was een studio. Een ruimte van ongeveer 34 m2 waar het bed in de kamer staat of de kamer in je slaapkamer. Het is maar net hoe je het bekijkt. Toch was het voldoende. Ik heb mij daar geen moment aan geërgerd. Normaal gesproken zitten wij in een ander appartement. Van een ander complex ook. Maar deze studio was op de begane grond, terwijl dat appartement waar wij normaal zitten 1 hoog is. En met een hond welke nog niet zindelijk is, was dit dan ook een perfecte oplossing. In de studio stond een bench waar Moo elke avond inging. Het was geen enkel probleem. Zindelijk werd Moo in een paar dagen, echt ongelooflijk. Hij stond steeds voor de enige deur wanneer hij wat moest doen. En ja, omdat die ruimte van de studio klein en daardoor overzichtelijk was en bovendien op de begane grond was gesitueerd, konden wij dat uitstekend managen. Moo is dus zindelijk!

Het weer in onze vakantie was in het begin niet al te best. Koud en veel wind. Maar het was wel droog, of bijna droog. Veel regen heb ik in ieder geval niet gezien. Maandag was het prachtig weer en ook dinsdag en woensdag was het perfect. Donderdag was een overgangsdag. In de morgen echt geweldig mooi weer. In de middag draaide de wind naar de in deze tijd nog koude NW hoek. Bovendien werd de bewolking dikker en dikker en kreeg de zon op een gegeven moment geen ruimte meer. Het weer hebben wij dus echt wel mee gehad. Zelfs nog een bijzondere zonsondergang met prachtige kleuren mogen vastleggen!
Tijdens ons verblijf hebben wij veel gewandeld en gefietst. Mijn vrouw had de elektrische fiets met hondentrailer en ik had een elektrische fiets klaar laten zetten bij de studio. Wandelen ging natuurlijk wel aangepast, immers een 9 weken oude pup moet je niet overbelasten. Toch wandelden wij veel, nam ik Moo meerdere malen in mijn armen om hem zo wat te ontlasten. In de hondentrailer ging het echter wat moeilijker. Moo wilde alleen maar spelen. En dat Moo maar niet wilde begrijpen dat de oudere hond Lady niet wilde spelen maakte dat er onderweg veel geblaft werd. Soms was het zo erg dat we de fietsen tot stilstand moesten brengen om in te grijpen. Veelal hielp dit niet, want een minuut later begon het ritueel weer van voor af aan. Uiteindelijk vonden wij de oplossing in het vastbinden van de jonge Moo. Zo kreeg de oude hond wat ruimte waarin ze rustig kon liggen omdat Moo haar niet meer kon bereiken. Het werd eindelijk rustig onderweg!
We hebben het dus naar onze zin gehad. Alhoewel het voor de echte rust wellicht wat beter was geweest wanneer we onze vakantie voor de komst van Moo hadden gepland. Maar Moo kwam nadat wij de vakantie hadden geboekt en zo konden wij Moo natuurlijk ook mooi trainen in zindelijkheid. Moo is dus zindelijk en luistert nu ook naar zijn naam. Dat Moo het naar de zin heeft gehad bleek wel bij thuiskomst. Door alle op Schiermonnikoog opgedane indrukken was hij een uur lang niet te volgen, ging die als een malle door het huis. Van links naar rechts en andersom, onder de bank en onder de stoelen door. Hij was bijna niet te volgen terwijl de villa helemaal niet groot is. Ook sprong hij bijna op de bank, wat bij ons overigens verboden is. Maar hij is dus ook nog eens meer dan ik had verwacht gegroeid. Moo werd op het eiland vaak bijzonder gevonden. De verschillende kleuren in ogen maakt hem bijzonder.

Toen ik op een terras zat om een paar lekkere biertjes te drinken en mijn vrouw even naar de supermarkt was om boodschappen te doen, had ik de zorg over de beide honden. Ze lagen lekker rustig terwijl ik het derde biertje geserveerd kreeg. Tegenover mij, een paar tafeltjes verder, zag ik een ouder echtpaar zitten. En zowel meneer als mevrouw dronk naast de koffie een likeurtje. Ik overzag het tafereel en vroeg mij af hoe oud ze waren. Bovendien vind ik het altijd leuk wanneer een ouder echtpaar nog zichtbaar geniet. Geniet van een borrel en elkaar. Mijn ouders is dat nooit gegeven, Mijn vader zei mij ooit eens bij leven: “Wat had ik het mooi gevonden wanneer ik met Nelly, jouw moeder, nog kon fietsen of op vakantie kon gaan”. Dat dat niet meer kon kwam omdat mijn moeder zwaar dementerend was.

Omdat ik van huis uit wat makkelijk praat, hief ik mijn glas en zei “Proost”. Waarop de oudere vrouw ook proostte. Even later liep ik snel even naar hen toe. “Mag ik vragen hoe oud u bent?” “En ook of u hier al vaker bent geweest?” Nadat ze hun leeftijd had genoemd, zei ze dat ze al jaren naar het eiland kwamen, altijd in hetzelfde pension en altijd in dezelfde kamer. “Wat bijzonder zeg, en nog altijd genieten?” “Ja, was haar antwoord geweest. “Maar” zei ze, “ik hoop dat het niet de laatste keer is. Mijn man wacht een operatie en de uitkomst ervan is onzeker” waarna ik de man zag knikken ter bevestiging. “U heeft honden zie ik?” vroeg de vrouw. “Ja, klopt, de één is nog een pup!” antwoordde ik. “Ach, wij hebben altijd honden gehad en al zouden wij het nog willen, het kan gewoon niet meer op onze leeftijd”. De man, nog altijd wat stiller dan de vrouw knikte alweer ter bevestiging. Ik zag ook dat hij blij werd van het aanschouwen van onze Moo. “Het is wel een leuk hondje hoor” zei de man ineens. Met alles wat ik nu wist en wat ik had gehoord was er maar één ding wat ik kon doen! Haalde Moo op en drukte Moo, net wakker geworden en nog wat suf, in zijn armen. Zichtbaar genoot de man van wat hem zojuist was overkomen. En genoot van de aanwezigheid van Moo. En zo liet ik hem lekker zitten met Moo in zijn armen. Dronk mijn biertje op en hoorde zijn vrouw zeggen; “Wat leuk”. Ze maakte een foto en ook ik deed dat, nadat ik het netjes had gevraagd. Na wat minuten van geluk nam ik Moo weer uit zijn armen en wenste hen nog een hele fijne tijd op Schiermonnikoog toe en uiteraard al het beste voor de komende tijd. En sprak bovendien de hoop uit dat ze gauw weer samen konden genieten van hun nieuwe bezoek aan Schier. En zij hen uiteindelijk gedag!

Het zijn deze momenten die het leven bijzonder maken. Het bezorgen van een geluksmomentje aan iemand die het wellicht heel hard nodig heeft. De foto spreekt boekdelen. Ik was blij dat ik hem dat momentje kon geven.

Eerder schreef ik al over dit prachtige eiland dat Schiermonnikoog heet. Ik hoef er daarom nu niet weer over uit te wijden. Indien je er nooit bent geweest is het echt de moeite waard om daar eens heen te gaan. Stil en vooral heel mooi. En wat ook bijzonder is: ik ga steeds weer erheen en toch is het elke keer weer anders. Het eiland, de stand van de zon, het strand, de duinen, het verrast iedere keer weer opnieuw. Het weer speelt daarin een grote rol.

Nu de vakantie voorbij is, we zijn weer thuis, gaan we een heel drukke periode tegemoet. Er zijn veel afspraken geboekt en moeten nu worden verwerkt. Maar er is nog iets anders gaande. En dat wil ik hier op enig moment even opbrengen. In de vakantie ben ik tot een besluit gekomen. En dat was ook hard nodig, want ik twijfelde de laatste tijd teveel. Mijn kop draaide overuren! Ik wist het gewoon niet meer. En toen ik dus op vakantie ging heb ik mij voorgenomen die hele week de voor’s en tegens te beschrijven en naar aanleiding daarvan tot een besluit te komen. Welnu, het besluit is genomen en zal ik binnenkort bekendmaken. Eerst ga ik met andere betrokkenen erover spreken. Daarna komt het hier of op facebook te staan.

De komende dagen ben ik veel op pad met de ijskar. Het wordt mooi weer en dus gaan we proberen veel ijs te verkopen. Zaterdag, zondag en paasmaandag. Daarover kom ik nog te spreken in het volgende blog. Voor nu wens ik u allen een fijn paasfeest en hoop u ergens in deze dagen te treffen!

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo