2022-14. Moo
Een klein half jaar geleden overleed onze schapendoes Sam aan de gevolgen van ouderdom. Bijna 17 jaar had hij ons leven verrijkt met zijn vrolijke aanwezigheid. Sam was nooit lastig, altijd blij om bij ons te zijn. Omgekeerd was het niet anders geweest. Mijn kinderen groeiden met hem op. Mijn twee jongste jongens weten niet beter. Sam was gewoon een volwaardig gezinslid. En na maanden van rust kwam daar ineens weer die wens een hond in huis te nemen. Moo was net geboren en ik vond het facebookbericht waar ik na overleg met vrouw direct op reageerde. We zijn nu 8 weken verder en Moo ligt onder de bank, onze bank om precies te zijn…..
Het nest deel 1 met op foto 3 Moo
het nest deel 2
Moo komt uit een nest van 6 Border Collies. Een prachtnest, waar ik toevalligerwijs via facebook op geattendeerd werd. Niet veel later dan dat dat bericht was geplaatst, stuurde ik een pb-tje met de vraag of er nog een pup beschikbaar was. En of die beschikbare pup ook een reutje was. Het antwoord volgde snel. Er waren 6 pups geboren en de verdeling reutjes en teefjes was precies 3 om 3. Niet veel later spraken wij af om op bezoek te komen om te komen kijken naar de pups. Die eerste keer waren de pups nog zo klein dat er nog niks kon worden gezegd van het karakter of hoe ze zich verder zouden ontwikkelen. De keuze zouden wij dan ook later maken, tenslotte hadden wij eerste keus. Die tweede keer dat wij op bezoek waren was er veel meer duidelijk. De pups waren 4 weken oud en de oogjes waren goed geopend. Ondanks dat ze nog klein waren, kon je al wel goed zien dat er kortharige en wat langer harige Border Collie pups bij zaten. En daarmee werd voor ons al veel duidelijk. Toch kozen wij onze Moo pas een week later toen wij via een messenger bericht onze keus bevestigden. Moo was de Border Collie met de twee verschillende gekleurde oogjes. Een lang harige Border Collie. Eén met een bruine en een blauw oog. De naam Moo werd hem op dat moment ook gegeven en de fokker zou hem vanaf dan ook Moo noemen.
Na die tweede keer zijn we er niet meer geweest tot aan gisteren, toen wij Moo ophaalden. Dat wilden wij wel, maar er was gewoonweg geen tijd meer voorhanden waarop dat had gekund en dus zagen wij gisteren erg uit naar de nieuwe ontmoeting met Moo. 4 lange weken hadden wij moeten wachten. Wel kregen wij steeds nieuwe foto’s en filmpjes van Moo van de fokker. Prachtige foto’s ook nog eens. Gisteren namen wij Moo mee. En liet hij zijn moeder, broertjes en zusjes achter. In de auto lag hij in de armen van mijn vrouw, Kitty. Ondanks dat had Moo het niet makkelijk. Soms jankte hij wat en dan weer was hij stil. Overall gesproken vond ik het in dat uur rijden best meevallen. Eénmaal in de villa werd hij al snel rustiger en viel hij in slaap. Nadat hij weer wakker was geworden ging hij op onderzoek in de tuin en de villa. Uiteraard was het voor hem allemaal wat vreemd maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het allemaal vrij snel goed kwam. Hij luistert al redelijk goed en doet zijn behoeften al meestal buiten, maar soms ook nog binnen, maar dan al wel op het daarvoor bestemde matje. Ook vind Moo het leuk om te spelen met de oudere hond Lady. Dat gaat eigenlijk prima, hoewel Moo soms wel (terecht) op zijn plaats wordt gezet.
Moo kan heel actief zijn, om kort daarna ergens onder een bank of stoel tot rust te komen. Zie je hem echt een uur niet meer. Dan zou je je zelfs af kunnen vragen waar hij toch is gebleven. Maar na een blik onder een bank of stoel vind je dan al snel de vermoeide Moo terug.
Gisteren stond ik niet op het Agathaplein. Maatje Bertus, die mij wel vaker helpt, had zich opgeworpen om voor mij op het Agathaplein te gaan staan. Omdat ik dan op die dag alle tijd kon nemen voor Moo. Dat was natuurlijk erg fijn. Ik had in de vroege ochtenduren de ‘Kar vol Blijheid” nog wel op het Agathaplein neergezet. Ook nog wat meegeholpen de kar zover mogelijk klaar te maken, maar meer dan dat kon ik niet meer doen, tenslotte moest ik Moo in Kampen ophalen en de reistijd ruim een uur was. En de gemaakte afspraak met de fokker stond op half 11.
Rond half 10 vertrokken wij naar Kampen, naar Moo. Vrouwlief en zoon Nickey zaten ook in de auto. Hier en daar bespeurde ik in de auto wat spanningen. Geen twijfels, dat niet. Maar wel de normale spanningen rond het ophalen van een nieuw maatje. Ook werd er wat teruggedacht aan Sam. Het was allemaal erg logisch!
In Kampen aangekomen zagen wij onze Moo. De grootste van allemaal. Alhoewel er al twee van de 6 pups waren opgehaald en die vergelijking niet meer kon worden gemaakt. Maar Moo was leuk en bleek voor ons de beste keuze. Een prachthondje! En zo ontzettend brutaal, heerlijk. Nadat de papieren waren overgedragen en ook de fokker afscheid had genomen van Moo begonnen wij aan de terugreis.
Moo is nu de eerste nacht zonder moeder en andere familieleden doorgekomen zonder enige wanklank. Zo heeft hij de hele nacht doorgeslapen en zelfs niets laten horen. Hij lag in zijn afgesloten bench met daarnaast in haar mand de oudere hond “Lady”. Eerst begon Moo nog wat te janken toen ik de bijkeuken verliet. Ging ik om hem rustig te krijgen naast zijn bench liggen. Totdat hij stil bleef. En op het moment dat ik vermoedde dat hij in slaap was gevallen, sloop ik stiekem uit de bijkeuken weg. De volgende ochtend werd Moo zelfs gewekt door vrouwlief. En hadden wij niet één keer uit bed gehoeven. Mooi toch? Heerlijk om zo’n makkelijke hond te hebben. Tot dusver verloopt alles dus prima volgens een gewenst schema.
En dus loopt eigenlijk alles volgens een gewenst plan. Komende week gaan we zelfs op vakantie en gaat Moo uiteraard mee. Dan zullen wij een weekje op Schiermonnikoog verblijven. Ons pareltje in de Waddenzee. Elk jaar minimaal 1x per jaar, soms twee keer. Ben benieuwd hoe Moo de zee gaat vinden. Het zand en de duinen. Moo is nog erg jong en dus kunnen wij hem nog niet teveel belasten. En daarom maar weer een fiets met hondentrailer gehuurd. Nu nog hopen op een beetje mooi weer. Helaas zijn de weersvooruitzichten niet erg goed. Maar ja, vakantie is vakantie. En zie ik ook mijn vrienden op het eiland weer. Dus zie ik ernaar uit. Bovendien eindelijk wat rust!
Volgend weekend staan we dan ook niet op het Agathaplein en rijden wij hoe dan ook niet met ijs. Zoals ik het nu zie is het ook niet best gesteld met het weer. Zeker geen ijsjesweer. Ik hoop uiteraard dat dat snel veranderd.
Zojuist met Moo de eerste kleine boswandeling gemaakt. Alles was nieuw en trok bijzonder zijn aandacht. Het riempje vond hij maar niets, zo ook het in de auto zitten. Dat blijft toch vooral wennen. In het bos schrok hij van grote honden, maar deinsde hij ook niet echt terug. Spelen wil hij vooral. Nu is meneer moe en dus zal ie zo wel een poosje slapen.
Nu het werken bij TenCate is teruggebracht naar 3 werkdagen in plaats van 5, zou ik graag meer werk willen verrichten aan Frankys Food. Maar het weer, dat echt de hele maand maart prima was, heeft Nederland verlaten. Er valt geen ijs te verkopen. Alleen opdrachten gaan door, zo ook die van afgelopen vrijdag, te Borne. Het was koud en de opdrachtgeefster had mij daarom in de vroege morgen nog gebeld met de vraag of ik nog wel wilde komen tenslotte was het erg koud en lag er zelfs nog sneeuw. Ik vertelde haar dat bij mij een afspraak altijd een afspraak is zelfs met dit weer en al helemaal wanneer je de achtergrond van deze opdracht kent. Die vroege avond was ik op de afgesproken tijd op de afgesproken plaats en schepte ik daar ijsjes voor een wel heel bijzonder stel mensen. Mensen die bijzonder veel voor elkaar over hebben en elkaar niet laten vallen. Wat kan het leven toch mooi zijn! Tevreden reed ik een ruim een half uur later, met bevroren spoelwater en de handen en voeten o zo koud, terug naar Hengelo. En met een gevoel van opluchting, ik had het maar weer mooi gedaan. Over deze opdracht zal ik verder niets meer uit de doeken doen. Het was een bijzondere en mooie opdracht. Punt!
Deze week nog een paar dagen werken voor TenCate en nog een paar dagen werk aan de slaapkamer van mijn zoon Joeri. Nu het slecht weer is, kan ik mij daar ook eens mee bezig houden. En dan vertrekken wij vrijdag voor 7 dagen naar Schiermonnikoog en schrijf ik mijn volgende blog vanaf het eiland.
Ik ga besluiten, het is een mooie week geweest! Een nieuw gezinslid rijker, een vakantie voor de deur. En het seizoen staat op starten, alhoewel de winter even is teruggekomen.
Tot volgende week!
Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo