2021-40. Het bezoek aan het Ziekenhuis!

Het ziekenhuis Twenteborgh te Almelo roept bij mij nou niet zoveel vertrouwen op. Er is daar ooit wat fout gegaan op de afdeling Anesthesie. Toen mijn 1 jarige zoontje destijds moest worden geholpen, na een zeer uitvoerig gesprek met de kinderarts over zijn zeldzame aandoening “Het Eye-Linking syndrom”, een aandoening waarbij er geen controle is over de spieren van een ooglid, waren wij als ouders uiteindelijk overtuigd en met veel moeite akkoord gegaan met het medisch onderzoek. Wij hadden namelijk veel moeite met het feit dat het voor het onderzoek in de MRI-scan noodzakelijk was dat het kereltje onder algehele narcose zou worden gebracht. Eénmaal toen die dag was aangebroken waren wij best wel wat nerveus en tot aan de afdeling Anesthesie mochten wij bij hem blijven. Maar daar op die afdeling ging het goed mis. Het jochie werd, zo bleek later, middels een grote fout, met de dosis van een volwassene weggemaakt en niet veel later brak er dan ook paniek uit. De deur vloog open en een witjas stormde naar buiten om even later weer naar binnen te rennen. Wij ouders, in de wachtkamer gezeten, zagen het tafereel aan en vroegen ons af wat daar binnen aan de hand was. Niet veel later liep er weer iemand naar binnen en daarna kwam er weer iemand naar buiten. Ik kon mij niet meer inhouden en verloor mijn zelfbeheersing en riep: “Wat is hier aan de hand?” Maar een antwoord kreeg ik niet.Het was net of ze ons niet zagen, alsof wij niet bestonden. Totdat ik zei; “Dan ga ik zelf wel kijken wat er aan de hand is”.  En dat deed wonderen, want direct daarna kregen wij als ouders te horen wat er was gebeurd. Nadat de uitleg was gegeven werden wij met een verder onbehandelde zoon naar de Intensive Care gebracht waar hij een paar uur erg nauwlettend in de gaten werd gehouden. Het besef dat hij er niet meer had kunnen zijn kwam, toen ik uren erna, vanuit familierestaurant Cherry, waar ik toen nog als eigenaar werkte, belde met mijn vrouw die aan zijn bed was blijven zitten en mij vertelde dat hij er ook niet meer had kunnen zijn. Ook de nacht welke volgde moest hij op de IC blijven en daarom zou ook mijn vrouw de nacht in het ziekenhuis, bij mijn zoon, verblijven. Later die dag, na werk, ben ik daar uiteraard nog even op bezoek geweest, maar het ziekenhuis kon ik daarna nooit meer serieus nemen. Natuurlijk heb ik een officiële klacht ingediend en werd de zaak zeer serieus behandeld. Het ziekenhuis heb ik nadien altijd zoveel mogelijk gemeden.

Maar tijden veranderen. Het ziekenhuis in Hengelo ging op in ZGT, ziekenhuisgroep Twente. Hengelo, Enschede en Almelo gingen samen. En daarmee werden de taken van het Hengelose ziekenhuis meer en meer uitgekleed en werd zowat alles verplaatst naar het volgens mij oudere Twenteborgh te Almelo. Het ziekenhuis is eigenlijk niet om aan te gluren. Alles ademt jaren 80 uit. Maar ja, wil je van je klachten af, dan moet je dus wel. En ik had een klacht, een klacht die ik al jaren bezit en waaraan ik ook al meerdere keren ben geholpen; Het gehoor.

Mijn gehoor is mijn hele leven al een probleem. Sinds mijn geboorte ben ik KNO patiënt. Dit heb ik reeds in mijn vorige blog al doen optekenen. Het gehoor is dan weer goed, wat dan voor mij als goed mag worden betiteld, en dan weer slecht. Ter verduidelijking; Wanneer het goed is hoor ik redelijk, wanneer het slecht is hoor ik gewoon niet veel meer. En zodra de R in de maand komt dan gaat het meestal mis. Dan ontstaat er een langdurige verkoudheid welke praktisch elk jaar terugkeert en dan mijn buis van Eustachius doet verstoppen. Het gevolg: een vol van vocht zijnde middenoor. Dát veroorzaakt dan weer grote druk op de trommelvliezen en het gevolg daarvan is dan weer dat het minder geluid geleid en mij dus minder doet horen. Dat in het kort dus!

En daar kan men wat aan doen en dat is dus het plaatsen van buisjes. Wat er dan gebeurt is dat de KNO-arts gaatjes in je trommelvliezen prikt en daar dan doorheen miniscule buisjes plaatst. Het buisje zorgt ervoor dat het gaatje langdurig openblijft. Na enige tijd worden beide buisjes slechter en worden ze door het lichaam uitgeworpen. Deze behandeling wordt normaal gesproken poliklinisch verricht, maar bij mij kan dat niet meer, omdat de vele ingrepen uit het verleden het trommelvlies van mijn linkeroor vooral, te veel hebben doen verslechteren. Ik heb dan ook nog eens last van Tinnitus gekregen. Een aandoening waarbij men geluiden hoort die er feitelijk niet zijn. Bij mij is dat een brom en Godzijdank geen hoge toon. Naast de problemen rond de oren was er ook een ingreep nodig in de keel. En daarom kon het zo wie zo al niet meer poliklinisch. Kortom; Algehele verdoving, en dus naar de afdeling Anesthesie. De afdeling waar ik toen, jaren geleden, veel moeite mee had gehad!

En daarom zag ik er dus gewoon tegenop. Hoewel mijn zoon inmiddels blaakt van gezondheid, 23 jaar oud is en zijn leven gewoon heeft kunnen leven als gewenst, moest ik mij er natuurlijk overheen zetten. De operatie op zich, daar zag ik niet zo tegenop. Wel wist ik natuurlijk niet hoe de operatieve ingreep in mijn keel zou zijn. En dan met name, of dat nadien pijnlijk zou zijn.

Mijn aankomst in het ziekenhuis was vroeg. Ik zou als eerste worden geholpen. Mooi gehesen in zo’n blauw ziekenhuisoutfit lag ik even later op een afdeling waar ik ook nog even zou verblijven na de operatie. En eigenlijk wilden ze mij voor de operatie ophalen toen ze hoorden van mijn verkoudheid. Men mag kennelijk tegenwoordig in Nederland niet meer gewoon verkouden zijn. Gelijk komt dan het Coronaspook om de hoek kijken. En dus werd ik eerst aan een Corona sneltest onderworpen. Gek vind ik wel dat ik daags voor operatie een telefoontje van de afdeling Anesthesie krijg met de vraag of ik corona gerelateerde verschijnselen heb en daarop, na alle vragen te hebben beantwoord, een akkoord voor operatie krijg, en dat ze vervolgens al mijn antwoorden in het ziekenhuis, zo vlak voor de operatie, in twijfel brengen. Had mij dan vooraf gevraagd een test te laten doen!!! Afijn, de sneltest, met een uurtje klaar, zou antwoord brengen op de vraag die ikzelf allang had beantwoord; “Ik heb geen Corona!!!” Toen de uitslag van de Coronatest binnen kwam, werd er in plaats van mij een andere patiënt de OK ingereden en moest ik vervolgens wachten op mijn beurt en in mijn (te) korte bed liggen. Benen dan maar wat omhoog. En vermaakte ik mij met twee oudere gasten aan de overkant van mijn bed gelegen. En terwijl ik nuchter moest blijven, dronken zij koffie en thee alsof het niets was, ook nog veel ranja. Ik zag en rook de koffie, maar mocht niks. Moest natuurlijk nuchter blijven. Later begreep ik dat bij hen de prostaat was verwijderd en dat ze daar waren om te oefenen met plassen.

Ik hoorde dan wel niet alles wat ze zeiden, maar het meeste kreeg ik wel mee, daarnaast nam ik vaak het woord en kon ik daarmee voorkomen dat ik misschien een keer iets niet hoorde. Mijn strijdwijze, beproefd en werkend bevonden, haha. Nu weet u waarom ik zoveel praat aan de ijskar! Na een goed uur kwamen ze me dan halen. En ging ik door de gangen van het ziekenhuis naar de afdeling welke ik zo had gevreesd.

Daar aangekomen ontdekten zij de ijscoman. Ik was niet meer onbekend. Je kunt tegenwoordig ook nergens meer incognito verschijnen, haha! Degene welke mij direct behandelde wist dat ik ijsjes reed. Ondanks mijn herinnering van jaren geleden was het op deze afdeling wel een groot komisch gebeuren. Dat kwam ook en vooral door de verpleegsters, die eerst mijn gegevens niet konden vinden. Moest gelijk denken aan toen. Maar al snel wisten ze uit het verdomde systeem de juiste gegevens te halen en werd alles alsnog doorgenomen, naar mijn idee naar behoren. Lulde daarom als gewoonlijk tegen een ieder aan en had met de dienstdoende verpleegsters de grootste lol. Toen ze mijn bed wat oppompten zei ik nog; “Hup, weer een stap dichter bij de hemel”, waarna ze mij een plafond lieten zien, die bestond uit platen van een blauwe lucht met schapenwolkjes, “Welja, nu ben ik er bijna!” zei ik. Na een klein half uur werd ik opgehaald door mensen van de OK. Kortom, in tegenstelling tot wat ik had verwacht, werd ik hier nog niet weggemaakt, dat zou dus later gebeuren. Op de OK aangekomen keek in mijn ogen uit! Nou mag het ziekenhuis oud lijken, ik had het er daarvoor nog even over gehad met de verpleegsters van het mooie plafond, de OK was een plaatje! Wat was die mooi zeg. Achter een schuifdeur herkende ik mijn KNO arts Dr. Prinsen, deze keer niet in het maagdelijk wit, nee in het lentegroen! En zij kwam pas binnen nadat de andere deur waardoor een ander de kamer verliet, dicht zat. “Hoi ijscoman”, zei ze. Anderen in de OK moest ze dat even uitleggen en zei ze; “Ja, hij heeft ook Limoncello ijs hoor” waarop de anderen reageerden met “oeh lekker”. Na wat woordenwisselingen zette de Anesthesist in op de verdoving. Legde mij nog even uit wat ik zou ervaren en kort daarna ging het bij mij letterlijk het licht uit. Wat tijd later, had geen gevoel van tijden meer, werd ik wakker gemaakt in de uitslaapkamer. Daar in die kamer met die blauwe lucht. Voor mijn gevoel stonden er wel 4 mensen, gelukkig waren het geen engelen, mij wakker te maken, maar ik denk dat ik nog dubbel zag. In ieder geval had ik pijn. Pijn in mijn keel en in mijn rechteroor. En Suf, heel suf. Kon mijn ogen nauwelijks openhouden. En kreeg ik een ijsje, een raketje. Toen die op was en ik vroeg of ik er nog eentje mocht, kreeg ik er nog één. Heerlijk! Langzaam maar zeker kwam ik bij mijn positieven. En zag ik haar weer. Mijn KNO arts, niet meer in het groen, kwam nog even langs om mij te brieven. Dat vond ik erg fijn. Ze had in de OK nog gezegd dat ze mij niet meer zou zien na de operatie, maar ze kwam toch nog even voorbij. Het was fijn te horen dat alles goed was gegaan. Over een paar maanden gaan we weer bij haar op bezoek om te kijken naar de resultaten van deze ingreep. Ik begreep later dat ze mijn vrouw ook op de hoogte had gebracht. Nadat ik een beetje was bijgekomen werd ik weer teruggereden naar de afdeling waar alles was begonnen en kreeg ik wat tijd om verder bij te komen. De oudere mannen, zonder prostaat, waren al weer weg. Moederziel lag ik alleen in de kamer. Na een paar uur mocht ik weer naar huis. Mijn vrouw was toen al uren in het ziekenhuis.

Het was een bijzondere ervaring waar ik al een tijdje tegenop had gezien. Corona had er in eerste instantie voor gezorgd dat deze operatie moest worden uitgesteld, en nog eens moest worden uitgesteld. Nu op de dag van operatie kwam Corona dus weer opnieuw om de hoek kijken. De test was negatief. De verpleegsters hadden daar kennelijk nog het meeste plezier van. Ze deden zo opgelucht! Omdat ze kennelijk hun inderhaast opgedane mondkapjes voor niets hadden opgedaan. Blijf het allemaal maar raar vinden. Wel mij verdenken, maar verder in eerste instantie geen enkele voorzorgsmaatregelen nemen. Maar ik ben ook opgelucht. Opgelucht dat alles goed is gegaan, ook al was het een wat minimale ingreep. De geschiedenis en de onbekendheid met de medische wereld in deze tijd én bovendien alle keren uitstel maakte het echt wel een beetje anders.

Het is de dag na de operatieve ingreep. Ik mag nu nog altijd geen vast voedsel. Het maakt mijn ontbijt een beetje vreemd ontbijt, zoals ik ook gisteren nog niks mocht gebruiken van normaal eten. Vla en wat slaatjes zijn mijn voedsel. Elke keer spoelen is ook al zoiets. Het moet! Koffie is uitgesloten en ik heb daar zo’n behoefte aan. Vandaag mag ik mijn eerste kopje koffie weer nuttigen. Later op de dag. Mijn lichaam vertoont wat lichte nawerkingen. Gisteren heb ik zowat elk half uur moeten plassen. Ongelooflijk, werd er moe van. Vandaag is dat al beter. Wel spierpijn. Ik heb geen idee of dat van de operatie komt. Maar ik voel het steeds. Wanneer ik goed inadem voel ik mijn borst alsook mijn rug wat zeurende pijn en mijn hoofd voelt nog wat zwaar. De pijn in de oren en ook keel is vrijwel weg, dat gelukkig al wel.

Mijn werk van de komende dagen zal afhangen van de ontwikkelingen van vandaag. Voor morgen ziet het er vooralsnog niet goed uit. Vandaag blijf ik zo wie zo in huis. Misschien wat wandelen straks.