2021-39. De operatie
Een ijscoman is ook maar een mens. Zo zal hij net als andere mensen soms ook wel eens ziek kunnen zijn. Maar ziek zijn is toevalligerwijs wel iets waarmee ik heel weinig van doen heb! Jaren kan ik zonder ziek zijn door het leven gaan, maar dan, wanneer ik ziek word, is het vaak ook meteen goed raak. Dit jaar en ook vorig jaar was ik bijvoorbeeld geen enkele keer ziek. Kinderen en vrouw hadden Corona gehad en hoewel het mij dan ook makkelijk had kunnen overkomen, bleef ik naar mijn weten vrij van Corona (testen gedaan). Dit jaar stond echter in het teken van een operatie aan mijn gehoor en keel. En ofschoon die operatie eigenlijk al had moeten hebben plaatsgevonden, gooide Corona roet in het eten. Komende week is het echter zover. Eindelijk!
De reeds in 2020 aangemelde operatie, welke dan aanstaande donderdag eindelijk zal plaatsvinden, houdt mij wel aardig bezig moet ik eerlijk bekennen. Dat komt omdat ik momenteel heel slecht hoor en eigenlijk ook nooit geheel onder narcose ben gebracht. Meestal werd ik plaatselijk verdoofd en konden ze mij op deze manier heel gemakkelijk helpen aan de problemen rond het middenoor. Mijn trommelvliezen zijn niet de beste meer. Het rechteroor heeft het slechtste. Daarvan is het trommelvlies bijzonder slap. Geleid het geluid ook niet best meer. Naast het probleem met mijn oren, wordt er ook een ingreep gepleegd in mijn keel.
Zonder nu uiteen te zetten wat ze nu precies gaan doen wil ik wel zeggen dat het doel rond de ingreep van mijn oren het belangrijkste is en ook tweeledig. Enerzijds wordt geprobeerd om het gehoor te verbeteren en anderzijds hoopt de lieve en vriendelijke KNO arts dat mijn Tinnitus daardoor wat minder wordt. Dat hoop ik uiteraard ook!
Mijn hele leven ben ik KNO patiënt geweest. En ben ik met Dr. Prinsen, mijn huidige KNO-arts, aan mijn 4e KNO arts in mijn leven bezig. Een alleraardigst mens en een naar mijn idee kundig arts. Ik vertrouw haar zoals ik tot nog toe al mijn KNO artsen heb vertrouwd. Toen ik naar Hengelo kwam, vanuit het westen, moest ik hier in Hengelo een opvolger vinden voor de geweldige KNO arts Dr. Langendoen, welke mij tot nog toe het langste heeft begeleid. Bij navraag wie hier op ons ziekenhuis KNO artsen waren, kreeg ik de namen door van Dr. Vrolijk en Dr. Zuur. En daaruit moest ik kiezen. U begrijpt het al; Ik koos uiteraard voor de vrolijke. En achteraf was dat een hele goede keuze, ofschoon ik nooit met Dr. Zuur van doen heb gehad en dus niet kan zeggen hoe hij zijn werk deed. Maar Dr. Vrolijk was een uiterst aardige man en wist mijn gehoor in al die jaren in goede conditie te houden. We zagen elkaar zeker twee keer per jaar in zijn behandelkamer. Hij hielp mij altijd prima en ik mocht altijd komen wanneer ik dat nodig vond. Bijna idioot dat ik gewoon kon aankloppen maar het was echt zo. Dat vond ik altijd erg bijzonder van Dr. Vrolijk. Dokter Prinsen kreeg ik nadat Dr. Vrolijk er mee ophield. Dat was wel even zorgelijk. Een arts welke je zo in vertrouwen had genomen gaat dan met pensioen. En wordt je overgeleverd aan een onbekende nieuwe arts. Maar Dokter Prinsen wist snel mijn vertrouwen te winnen. Een hele lieve vrouw die ik bijzonder hoog heb zitten. Iemand die zegt waar het op staat en wat ik kan en mag verwachten.
Toen zij een paar jaar geleden probeerde dat te doen wat nu gaat gebeuren had ze het nog met plaatselijke verdoving willen doen, maar toen ze aan mijn grimassen zag hoe pijnlijk het voor mij was geworden staakte ze onmiddellijk haar operatie. Het trommelvlies in mijn rechteroor wilde gewoon niet meer meewerken. Het was te slap geworden. En de plaatselijke verdoving was niet afdoende meer. Tja na 6x buisjes in de trommelvliezen te hebben geplaatst is de rek er natuurlijk wel een keertje uit.
En dus gaat zij mij komende donderdag helpen op een andere manier. Algehele narcose! En natuurlijk hoop ik dat mijn huidige zeer slechte gehoor weer een beetje beter gaat worden. En dat ze ook wat Tinnitus weg kan nemen. Dat zij die vrachtwagen welke ik steeds naast mij hoor draaien, kan doen weg laten rijden. Opdat dat geluid (wat er dus niet echt is) weg is. Geloof mij of niet, ik kan het verdragen. Het moet alleen niet erger worden. Je hoort van ergere klachten. Van mensen die er niet mee om kunnen gaan en een einde aan hun leven willen maken. Ongelooflijk hoe erg dat dan moet zijn. Ik vind het uiteraard ook niet leuk, maar zoals eerder geschreven, ik kan het (nog) hebben.
Omdat ik nog niet weet wat narcose voor een na effect heeft heb ik nog geen idee of ik op de dag van operatie en de eerste dagen na operatie wel en niet kan. Wat ik wel weet is dat mijn vrouw mij heeft verboden op de dag van operatie nog wat te gaan werken. Misschien kan ik het ook niet eens maar eerlijk gezegd is dat ook niet verstandig.
Donderdagochtend vroeg dus. Dan hopelijk snel weer het ziekenhuis uit.
Afgelopen week heb ik gesolliciteerd. Ik heb dit moeten doen omdat ik deze zomer te weinig omzet heb gedraaid. De zomer was te slecht en Corona was ook nog eens onder ons waardoor diverse evenementen nog altijd geen doorgang konden vinden. Ik begrijp dat er vragen komen rond Frankys Food en de voortgang. Of over de ritten komend jaar. Ik weet op dit moment echter niet wat er precies staat te gebeuren. Voor mij is het ook één groot raadsel. Feit is dat ik een gezin moet onderhouden. Een ander feit is dat het mij niet is gelukt om in deze zomer met al dat slechte weer (denk aan april, mei, juli en augustus), een omzet te maken welke afdoende is om datzelfde gezin te onderhouden. In een normale zomer, dus warmer, droger en vooral meer stabiele zomer én vooral ook mooier voorjaar (hebben wij ook niet echt gehad) had ik zonder problemen die omzet gehaald. Daarboven op kwam dan nog eens de afzeggingen van evenementen door Corona in vooral augustus en september. Ook kreeg ik bedrijfsmatig geen enkele euro steun. Wel kreeg ik (heel fijn) een paar maanden een kleine ondersteuning op privé basis via de gemeente Hengelo. Dat was in het laatste voorjaar na mijn verwijdering van het Agathaplein (zie verder).
De gasprijzen stijgen, de levensmiddelen worden duurder. Het leven, zo gezegd, wordt duurder en dus rijst de vraag hoe in Godsnaam een ijscoman, welke zo afhankelijk is van externe factoren als het weer en andere niet te beïnvloeden zaken zijn gezin kan onderhouden. Ik ga elke dag met mooi weer op pad, maar dan is nog niet gezegd dat ik bijvoorbeeld met 500 euro thuiskom. Die garantie krijg je nooit. Tijdens de zomervakanties van basisscholen rijd ik al niet eens meer. Dat heeft dan totaal geen zin. Het is dus altijd de vraag waarmee ik thuis kom. En dat levert zorgen op.
Denk ik aan het Agathaplein is mij, na de interventie van en uiteindelijke verwijdering door de BOA’s in het vroege voorjaar, een streep door mijn huidige omzetten gezet. Nooit meer heb ik na die verwijdering en uiteindelijke herplaatsing kunnen verdienen wat ik daar eerder deed verdienen. De verplaatsing, naar een plek naast de viskraam en bovendien aardig uit het zicht van alle boodschappen halende mensen, deed mijn positieve blik op mijn aanwezigheid aldaar, allengs veranderen in een teleurstellend gevoel. De plek waar ik stond was zoveel dichter bij het volk. Het bleek voor mij een duidelijk betere plaats. De race is gelopen, de eindstreep lijkt in zicht. Ik blijf graag eerlijk. Het is niet makkelijk. Zeker niet wanneer het op vrijdag of zaterdag, wanneer ik keurig volgens afspraak mijn plek inneem, mooi ijsjesweer is en ik dus veel meer had kunnen omzetten.
Begrijp het relaas niet verkeerd. Het is duidelijk dat het zo niet kan doorgaan. Er moeten dingen gaan veranderen. En daarom zet ik nu in op verandering. Terug naar de basis. Terug naar wat ooit mijn doel was en nog altijd is. Het vermaken van mensen en het geven van een geluksmomentje. Dát was mijn doel en dat moet het ook altijd blijven.
Vandaag is het zondag. De laatste zonnestralen van het jaar proberen de vouwgordijntjes te doorboren. Het lukt ze niet. Maar duidelijk is het opnieuw, na reeds een paar dagen van prachtig najaarsweer, nog immer prachtig weer buiten. En dus gaan we er in ieder geval vandaag nog op uit met de Snor, over het mooie tuindorp. De laatste rit? Wie zal het zeggen. Niets is zeker gebleken dit jaar. De lente niet, de zomer niet en ook al het najaar niet. Dit jaar was niet mijn jaar, zoveel is wel duidelijk. Maar zoals iedereen die mij kent of dit blog wel leest, ik geef nooit op!
Wel is het goed om af en toe eens om te kijken naar wat er dit jaar allemaal is gebeurd. En uiteraard is het ook goed om daarop te anticiperen en naar te handelen. Niets meer en niets minder.
Tot volgende week!
Frank Boereboom
Frankys Food Hengelo