2021-27. DE SNOR OP NETFLIX?
Ik geef toe! Die kop van mijn blog lijkt een dikke grap. Elke lezer zou denken dat die Boereboom een grap met hem of haar zou uithalen. Maar dan moet ik deze lezers toch even vertellen dat het wel bijna is gebeurd. Kijk op mijn Frankys Food facebook tijdlijn van afgelopen donderdag. Daar vind je een berichtje met de tekst; “ik beleef een deja vu”. Terugverwijzend naar een telefoontje dat ik begin 2016 kreeg van iemand van een media bedrijf. Later bleek dat ik een beetje bij de neus was genomen (kan ook niet anders met zo’n neus) door de programmamakers van Puur Geluk. In het RTL4 programma kreeg ik mijn huidige, 50 jaar oude Spijkstaal, kado. U weet het vast nog wel.
Afgelopen donderdag zat ik in de woonkamer van mijn ‘villa’ een kop koffie te drinken toen de telefoon voor de zoveelste keer overging. Ik dacht nog: ‘houdt het dan nooit op vandaag?’. Omdat het een 06 nummer betrof pakte ik de telefoon op en noemde als altijd mijn naam. Aan de andere kant van de verbinding, welke door mijn toedoen tot stand was gekomen, hing een jonge vrouw. “Dag meneer, u spreekt met xxx van Fiction Valley en wij zoeken voor een serie voor Netflix een oudere ijskar. Uw ijskar is een ijskar welke precies zou passen. Zou u genegen zijn met die ijskar dinsdagochtend aanstaande naar Amsterdam te komen? We hebben denk ik 4 uur nodig om opnames te maken. En u kan dan als ijscoman twee ijsjes opscheppen voor de twee mensen die dan bij uw ijskar staan. Zou u dat willen?”
Met dat wat in 2016 gebeurd was, was ik extra op mijn hoede. Vlug bedacht ik wat te doen. Eerst moest ik bedenken of ik het serieus moest nemen. Daarna zou ik vast en zeker op onderzoek gaan. En terwijl er allerlei scenario’s door mijn hoofd schoten, moest ik natuurlijk wat zeggen. Ik bedacht mij om niet té enthousiast over te komen en antwoordde: “natuurlijk kan dat, maar hoe krijgen we de ijskar in Amsterdam? Ik ga hem in ieder geval niet zelf transporteren. U wilt hem voor uw serie, dus stel ik voor dat u moet zorgdragen voor degelijk transport, anders kan het niet doorgaan”. Ze begreep dat het transport op een goede manier moest plaatsvinden en dus stemde ze ermee in om dat voor te leggen aan het team. Ook het honorarium voor uw ijscoman en de huur van de Snor werd nog even bepaald en de informatie welke het mediabedrijf nodig had was daarmee duidelijk. De jonge vrouw beloofde dat ze er vóór het weekend op terug zou komen.
Terwijl ik aan de telefoon mijn best bleef doen om niet al te enthousiast over te komen, was ik wel hoogstens verbaasd over wat mij zojuist was overkomen. Daarnaast was ik ook wel een beetje gevleid. Maar dat kon ik pas echt zijn wanneer ik wist of het allemaal wel echt was. Ik bedoel; ik vergeet niet gauw iets! Toen in 2016, hing ik alles aan de bomen. Iedereen mocht het weten. Ik zou meedoen in een heuse reclame, met mijn fietsijskarretje. En we weten allemaal hoe het is afgelopen! En ofschoon er van een reclame totaal geen sprake was kwam ik wel op tv en kreeg ik dus die prachtige Snor. Met dát in mijn achterhoofd besloot ik op onderzoek te gaan. Ik had haar naam. En bedrijfsnaam. Ik pakte mijn telefoon en opende LinkedIn. Zocht naar het bedrijf Fiction Valley en zocht tussen de medewerkers van dat bedrijf haar naam. En vond haar! Kortom: het leek echt te zijn. Op mijn telefoontje ontwaardde ik bovendien een voicemail. Niet eerder had ik die opgemerkt. Ze had al eerder gebeld bleek nu. En met die Voicemail had ik meer gegevens. Ik kon niet anders dan vaststellen dat het telefoontje en de vraag echt waren. En dus dat de mogelijkheid er wel degelijk bestond dat de Snor en uw ijscoman in een Netflix serie zouden worden gebruikt. En tegen een alleszins redelijke vergoeding. Alleen maakte ik mij wel zorgen om de 50 jarige Snor. Ooit met een vrachtwagen verplaatst na een hopeloos pechgeval en gezien wat dat met hem doet.
Vergeet niet dat de Snor een enorm zwaar dak heeft met de zonnepanelen. Dat gaat behoorlijk heen en weer tijdens transport. En daar was ik, ondanks mijn ingehouden enthousiasme, behoorlijk bang voor. Ik kon maar één ding bedenken: wie de Snor komt ophalen en terugbrengen moet iemand zijn met kwaliteit die mijn angst goed kan vertalen in het op de juiste wijze verzegelen van de voor mij kostbare lading.
En terwijl ik bedacht dat ik bij doorgaan van deze opnames wat afspraken op dinsdag moest verzetten, kon ik mijn groeiend enthousiasme maar net beteugelen. Immers, het was nog allerminst zeker dat ik met Snor in Amsterdam zou figureren in een serie die voor Netflix gemaakt werd. Overigens vermoed ik dat het om de serie “Dirty Lines” gaat. Een serie van de makers van Penoza. En waarvan het verhaal zich afspeelt in de jaren 80 van en te Amsterdam.
De volgende dag, vrijdag, zou uitkomst brengen. Dat wil zeggen, als ze mij überhaupt zouden terugbellen wanneer het bijvoorbeeld niet meer nodig was. Het was wel toegezegd namelijk. En die vrijdagmiddag laat, toen ik ze al niet meer had verwacht belde dezelfde dame met de opmerking dat ze dichterbij een passende ijskar hadden gevonden. En dat ze dat beter voor mijn ijskar en hun portemonnee vonden. Natuurlijk was ik wat teleurgesteld. Bedankte haar nog wel voor het terugbellen en wenste hun succes. Mijn avontuur, wat nog niet eens was begonnen kwam zo abrupt aan zijn einde. Toch was ik trots. Want die Snor maakt kennelijk veel los. Zelfs buiten de gemeentegrenzen. Het geeft aan dat ik iets bijzonders in handen heb. En dat ik het moet koesteren. Uiteraard weet u dat ik dat al veel langer weet. Ik had deze ijskar al op het oog nog voordat ik hem uiteindelijk kreeg. Had hem zelfs al gekocht. Het verhaal kent u.
Een nieuw hoofdstuk sluiten wij hiermee af. De Snor heeft interesse. Soms grote interesse. Er zijn al wat kopers geweest. Maar hij gaat NIET van de hand. Niet nu, niet straks, nee voorlopig is dit MIJN bezit waarop ik enorm trots ben het te mogen bezitten. Hij wordt dan ook goed onderhouden.
De komende week staat in het teken van afscheidnemende kinderen en leraren en leraressen. Kortom: de regio gaat vrijdag op vakantie! En dat zal ik ook gaan merken. Nog één week van drukte en dan wordt het echt wat rustiger en kan ik weer de wijken in. Mogelijk volgende week ook zo af en toe, maar dat zal ik de dag ervoor laten weten via de facebookpagina Frankys Food.
Ook kom ik komend weekend weer terug op het Agathaplein. Zij het dat dat pas zaterdag zal zijn. Vrijdag nog te druk.
Met Sam, mijn maatje, gaat het af en aan. Elke dag zie je dat het leven steeds verder uit hem glipt. Maar opgeven, ho maar. Hij wil nog graag bij ons zijn. En uiteraard willen wij hem ook nog graag bij ons hebben. Maar het lijkt dus wel steeds moeizamer te gaan worden.
Dan zijn er nog twee zaken waar ik de laatste tijd tegen aan loop.
Eerstens de lepeltjes. Ze mogen dus niet meer van plastic zijn. De voorraad mag opgemaakt worden maar daarmee is het einde ervan wel in zicht. Vervangende materialen zijn veel duurder en dus zal ik daarmee moeten gaan rekenen. Dat kan gaan leiden tot een verhoging van de bol prijs. Ik weet dat houten lepeltjes veel duurder zijn. Maar as maandag zal ik contact zoeken met de leverancier en weten wat te doen.
Een ander punt is de berekening van wat uw ijscoman op locatie moet kosten. Ofschoon ik niet duur ben ervaar ik onder de vragende partijen dat ik met de bolprijs redelijk zit. Deze is dan ook al jaren hetzelfde. Het inkopen van ijs is bijvoorbeeld niet duurder geworden. Daar is het dus niet om te doen. Maar waar ik wel een probleem mee ondervind is dat bijvoorbeeld een aannemer voor zijn werkuren een (behoorlijk) uurtarief vraagt en mensen dat ook nog eens goed kunnen begrijpen. Het is daarentegen kennelijk voor sommige mensen volstrekt onbegrijpelijk dat een ijscoman dat ook zou doen. Maar ook ik ben soms uren bezig met een opdracht. En daarom heb ik besloten met vaste tarieven te gaan werken. Ook hier moet de schoorsteen roken. Mensen die dat niet begrijpen kunnen dan beter elders zoeken. Wellicht komt dit onplezierig over, maar na wat onbegrip hierover moet ik het toch maar eens benoemen.
Nog even en ik moet weer op pad. Een aardige week met veel opdrachten en bovendien een naar nu is gebleken, een overbelaste rechter arm, is ten einde gekomen met een afwijzing van het mediabedrijf. Nogmaals, totaal niet erg. Enerzijds, een verlies van een mooi avontuur, anderzijds een geruststelling. Een geruststelling dat mijn Snor nu niet hoeft te worden verplaatst. Het zal ongetwijfeld echt wel eens gaan (moeten) gebeuren. Zo staat mijn grootste wens nog open. En daarvoor moet de Snor toch echt worden verplaatst. Maar hoe minder hoe beter denk ik dan maar.
Mijn wens? Ik hoop ooit op mijn geliefde Schiermonnikoog te mogen ijsverkopen met mijn Snor. Wens 1 op mijn wenslijst! Zover ik weet wordt eraan gewerkt!
En nu even verder denkende: daar kan geen Netflix serie tegen op! En dat meen ik!